کتاب دل شکستگی

کتاب دل شکستگی اثری از الن دوباتن و از مجموعه کتاب‌های مدرسه زندگی این فیلسوف و نویسنده معاصر است.

 درباره کتاب دل شکستگی

گرچه حس می‌کنیم که دل‌شکستگی‌مان ما را از باقی انسان‌ها جدا می‌کند، اما در نهان ما را به هم نزدیکتر می‌کند. تقریباً هیچ کسی نیست که زندگی را بدون تجربه‌ دل‌شکستگی به پایان برساند. عموماً در این لحظات سخت به ما می‌گویند گذر زمان همه چیز را درست می‌کند، اما فهم و چشم‌اندازمان نسبت به این مسئله نیز نقشی اساسی دارد. چون گاهی اوقات خودمان باعث می‌شویم شرایطمان از حد لازم بدتر شود. کم کم به خودمان می‌گوییم که به قدر کافی خوب نیستیم، و این جدایی نشانه‌ آن است که دیگر همیشه با ما بدرفتاری خواهد شد . . .

هدف این کتاب این است که با طرح زمینه‌ها، قدری تاریخ، قدری روانشناسی و اندکی فلسفه کمکمان کند دل‌شکستگی‌مان را قدری التیام بخشیم. خواهیم آموخت که واکنش‌هایمان به جدایی‌ها چگونه در ما شکل گرفته است، بهترین نحوه‌ی فکرکردن به شریک سابق زندگی‌مان چگونه است، و وقتی دچار نومیدی هستیم روابط آتی‌مان را چطور در ذهنمان مجسم کنیم. وقتی از حس دل‌شکستگی به درآییم، خشنودی لطیفی در ما خواهد بود که تنها نیستیم، تسلی خواهیم یافت که رنج ما را پایانی هست و دوباره فریفته‌ی خوشی‌ها و اندوه‌های بی‌پایان و ظریف روابط عاشقانه خواهیم شد.

 خواندن کتاب دل شکستگی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم

 همه دوست‌داران کتاب‌های حوزه فلسفه و زندگی مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب دل شکستگی

مزایای دل‌شکستگی

البته دل‌شکستگی چیزی نیست که اگر به اختیار ما باشد انتخابش کنیم یا آرزو کنیم برای دیگران هم پیش بیاید، اما در میانه‌ی ویرانی‌های ناشی از دل‌شکستگی می‌توان برخی مزایا و خوبی‌ها را هم کشف کرد و حتی بابتشان شادمان بود:

یک. دل‌شکستگی ما را دچار عذابی عمیق کرد، به حدّی که گمان می‌کردیم چه‌بسا از این درد جان بدهیم، ولی برخلاف انتظارات دوام آوردیم. کماکان هستیم و هفته‌ی بعد هم قرار است به یک میهمانی برویم. به نتیجه‌ای نسبتاً خارق‌العاده رسیده‌ایم: توانستیم دوام بیاوریم؛ و بدین ترتیب، می‌توانیم این نتیجه را بگیریم که: بسیار قوی‌تر از آنی هستیم که ابتدا تصورش را می‌کردیم.

دو. چیزهای زیادی در‌موردِ خودمان فهمیدیم. البته این درس‌ها به شیوه‌ای بی‌رحمانه به ما داده شد، اما پس از آن همه اتهام‌زنی‌ها و توهین‌ها، پس از آن همه دعواها و تنش‌ها، چیزهای مهمی آموختیم. در آخر در لحظاتی که آرام‌تر شدیم، فهمیدیم که زندگی با ما چندان هم آسان نیست؛ دریافتی سرنوشت‌ساز که اگر آن را فراموش نکنیم امکانش هست که در آینده زندگی با ما آسان‌تر شود.

سه. در آن حین که هرچه بیشتر بهبود می‌یابیم متوجه می‌شویم که رضایت درونی‌مان کاملاً وابسته به هیچ شخص خاصی نیست. افراد و چیزهای فراوانی هستند که می‌توانند از ما حمایت و پشتیبانی کنند. آن عشق بزرگ تمام شده است، اما عشق‌های فراوان دیگری هستند که هنوز با ما هستند. بدین ترتیب، بیشتر مراقب و قدردان چیزهایی می‌شویم که برایمان مانده است: کتاب‌های جذاب فراوانی هستند که هنوز نخوانده‌ایم، غذاهای زیادی هستند که هنوز امتحان نکرده‌ایم، آن پارک را می‌بینیم که غرق گل‌های افسونگر است، دوستانی داریم که حتی نیمه‌های شب نیز تماس ما را جواب می‌دهند. چیزهای بسیاری هستند که هنوز عاشقشان هستیم.

چهار. می‌آموزیم که انتظاراتمان را متعادل‌تر کنیم. هر رابطه‌ای از برخی جهات عمیقاً ناقص و ناکامل است؛ باید بکوشیم از فرد بعدی‌ای که وارد زندگی‌مان می‌شود توقعات بیش از حدّی نداشته باشیم. خواهیم آموخت که از بابت فرد و رابطه‌ای كه «به قدر کافی خوب» است، قدردان باشیم.

پنج. اکنون ما نیز یکی از اندوه‌های جهان‌شمول بشری را تجربه کرده‌ایم. قبلاً به ندرت از دل‌شکستگیِ دیگران چیزی به گوشمان می‌خورد، اما اکنون می‌دانیم که تقریباً همگان به سبک خودشان چنین اندوهی را تجربه کرده‌اند (یا روزی تجربه خواهند کرد). همدلی و دلسوزی‌مان برای همنوعانمان و همچنین برای خودمان ژرفا و وسعت بیشتری یافته است. اکنون مهربان‌تر شده‌ایم و گاهی اوقات آمادگی بیشتری داریم که بر غرابت‌ها و تناقض‌های دل با خوش‌رویی بخندیم.