کتاب دل شکستگی

کتاب دل شکستگی نوشته آلن دوباتن است. این کتاب یکی از کتاب‌های مجموعه مدرسه زندگی‌ است که در آن دوباتن سعی دارد زندگی را برای ما آسان‌تر و جذاب‌تر کند. با خواندن کتاب‌های این مجموعه نگاهتان به زندگی تغییر می‌کند.

درباره کتاب دل شکستگی

ما روی این درد خاص یک اسم بزرگ می‌گذاریم و به آن عظمت می‌بخشیم، اسمش را می‌گذاریم دل‌شکستگی، چون واقعاً احساس می‌کنیم یک بخش اساسی از وجودمان درهم شکسته است. نمی‌توانیم راحت توضیح دهیم که چه می‌کِشیم. گاهی، برای چند ساعت، به نظر می‌رسد که انگار با این موضوع کنار آمده‌ایم. بعد ناگهان یادمان می‌آید که چه چیزی را از دست داده‌ایم و دنیا بر سرمان خراب می‌شود. بیش از همه‌چیز، احساس خشم و سردرگمی می‌کنیم، غمگینیم و نمی‌فهمیم چه شده..

یکی از بزرگ‌ترین اهداف هنر این بوده که ناگهان در اوج ناکامی و دل‌شکستگی به سراغمان بیاید و چیزهایی را به ما یادآوری کند که در آن شرایط از چشممان دور می‌ماند: این‌که دردمان بیهوده نیست، این‌که هنوز دوست‌داشتنی هستیم و دوام خواهیم آورد، این‌که حالمان خوب می‌شود و این درد مختص ما نیست، شتری است که درِ خانهٔ همه می‌خوابد.

همهٔ آنهایی که ستایششان می‌کنیم، همهٔ کسانی که از نظر ما جذابند هم تا کنون قلبشان شکسته یا روزی خواهد شکست. هر چند به نظر می‌رسد که دل‌شکستگیْ ما را از بقیهٔ آدم‌ها جدا کرده، ولی در واقع دارد ما را به هم نزدیک‌تر می‌کند.

در ادامه، داستان همیشگی دل‌شکستگی‌ها را مرور می‌کنیم. در این کتاب با پیش کشیدن مباحثی از روانشناسی، تاریخ، و مقداری فلسفه نشان می‌دهیم که این درد مختص ما نیست، هنوز دوست‌داشتنی هستیم و دوام خواهیم آورد، و حال‌مان خوب خواهد شد و می‌توانیم یک رابطه‌ی جدیدی را از سر بگیریم.

خواندن کتاب دل شکستگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که شکست عاطفی تجربه کرده‌اند پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره آلن دوباتن

آلن دو باتن، نویسنده، فیلسوف و مجری تلویزیونِ ساکن بریتانیا، که دغدغه‌اش نوشتن درباره زندگی روزمره به شیوه‌ای فلسفی است. او در تمام نوشته‌هایش می‌کوشد فلسفه را وارد زندگی عادی انسان کند.

آلن دوباتن نویسنده‌ی فلسفی در سال ۱۹۶۹ در شهر زوریخ سوئیس به دنیا آمده است. او اکنون در لندن زندگی می‌کند و مشغول مدیریت در موسسه‌ی خود یعنی مدرسه‌ی زندگی است. این نویسنده اکنون به‌عنوان نویسنده‌ی فلسفه‌ی روزانه شناخته می‌شود. او درباره‌ی موضوعاتی می‌نویسد که هرروزه همه‌ی انسان‌ها با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. موضوعاتی مانند عشق، سفر، هنر، معماری و ادبیات. کتاب‌های آلن دوباتن تاکنون به بیشتر از سی زبان دنیا ازجمله فارسی ترجمه‌شده‌اند.

دوباتن دوره دکتری فلسفه را در دانشگاهِ هاروارد آغاز کرد ولی برای نوشتن کتب فلسفی به زبان ساده، آن را نیمه‌کاره رها کرد. مهم‌ترین کتاب‌های الن دوباتن، تسلی بخشی‌های فلسفه و هنر سیر و سفرنام دارند.

اولین کتاب آلن دوباتن به نام جستارهایی در باب عشق، در سال ۱۹۹۳ زمانی که او ۲۴ سال داشت، منتشر شد. کتابی که خیلی زود در لیست کتاب‌های پر فروش قرار گرفت و بیش از دو میلیون نسخه از آن به فروش رفت.

آلن دوباتن مؤسس مدرسه‌ای به نام مدرسه‌ی زندگی است. او با این باور که فرزندان ما در مدرسه راه و روش زندگی کردن را نمی‌آموزند مدرسه زندگی را تأسیس کرد. دوباتن معتقد است این فقدان دانش باعث می‌شود کودکان در زندگی بالغانه‌شان با مشکلات زیادی مواجه شوند.

موضوعاتی که در مدرسه زندگی تدریس می‌شوند متنوع‌اند. اما همه‌ی این آموزش‌ها در راستای افزایش خودشناسی هستند. زیرا گردانندگان این مدرسه معتقدند تنها با خودشناسی است که می‌توانیم زندگی برتر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشیم. مجموعه‌ی آموزش‌های این مدرسه در شش دسته‌ی کلی تقسیم‌بندی می‌شود. خودشناسی، ارتباطات (Relationships)، کار، آرامش، رفتار‌های اجتماعی و فرهنگ و فراغت.

نویسندگان و فیلسوفان باتجربه‌ای هم در این موسسه کار می‌کنند. نکته‌ی جالب این است که با توجه به تفاوتِ روش‌های یادگیری، مدرسه‌ی زندگی آلن دوباتن، آموزه‌ها یا محصولاتش را به روش‌های مختلفی، مانند کتاب، کارگاه، ویدیو، جلسه‌ی روانکاوی و ... ارائه می‌کند.

آلن دوباتن تاکنون شانزده کتاب شبه داستانی منتشر کرده است. از میان این آثار، کتاب‌های جستارهایی در باب عشق، تسلی ‌بخشی‌های فلسفه، هنر سیر و سفر، اضطراب منزلت، دین برای خداناباوران، سیر عشق، هنر همچون درمان و تعدادی از کتاب‌های مدرسه‌ی زندگی به فارسی ترجمه‌شده‌اند و همه‌ی آن‌ها در فهرست پرفروش‌ترین کتاب‌های بازار قرارگرفته‌اند.

بخشی از کتاب دل شکستگی

ــ زن از دست مرد خسته شده؛ مرد آدم بی‌عرضه و کسل‌کننده‌ای است.

ــ زن به مرد گفته که رابطهٔ آن‌ها به جایی نمی‌رسد و می‌خواهد مرد را ترک کند.

ــ مرد به زن گفته باید جدا شوند و دلیلش به روابط جنسی آن‌ها مربوط می‌شود. مرد چندان راضی نیست.

ــ انگار از دست والدین خودش ناراحت است. زن می‌خواهد مرد از آن‌ها فاصله بگیرد. اگر این کار را نکند، نمی‌توان از زن انتظار داشت همیشه در کنارش بماند.

قدرت این آزمایش در این است که تصاویر به لحاظ ظاهری هیچ معنای مشخصی ندارند: شخصیّت‌های داخل هر تصویر صرفاً بازیگرانی هستند که از آن‌ها خواسته شده با دقت ژست‌های مبهم و خاصی بگیرند. داستان‌ها و معانی را خودِ ما می‌سازیم.

این دقیقاً همان چیزی است که معمولاً در دل‌شکستگی‌های خودمان هم رخ می‌دهد. شاید هیچ‌وقت واقعاً ندانیم چرا طرف مقابل ما را ترک کرده. هر چقدر هم که یک نفر را خوب بشناسیم، هرگز برای ما کاملاً شناخته شده نیست. چیزی که می‌گوید ممکن است فقط بخشی از آن چیزی باشد که واقعاً در ذهنش می‌گذرد. انگیزه‌های عمیق‌تر او مخفی می‌ماند، شاید حتا برای خودش. ما با حقیقتی روبه‌رو شده‌ایم: او من را ترک کرده است. و برای آن یک معنا می‌تراشیم. اما معنایی که به آن واقعیت می‌دهیم، تا حدّ زیادی از درون خود ما می‌آید.

این یک مهارت است که بپذیریم همیشه نمی‌توان طرز فکر دیگران را درک کرد، مهارتی شگرف که خیلی کم از آن استفاده می‌کنیم. در یکی از دوره‌های بنیادین فلسفه در آتن باستان، سقراط چنین استدلال کرد که بخش مهمی از خرد آن است که به نادانی خود در برخی شرایط اقرار کنیم: «عاقل وقتی چیزی را نمی‌داند، بر نادانی خود واقف است.» اطلاع از نادانی، و به یاد آوردن تمایل انسان به فرافکنی، ممکن است در کاهش تفاسیر ویرانگر و گناهکار شناختن خود هنگام جدایی مفید باشد.

کسی که با عصبانیت به ما گفته دیگر هرگز نمی‌خواهد ما را ببیند، ممکن است در واقع ته دلش این باشد که: «خیلی ناراحتم که کار به اینجا رسید؛ کاش می‌توانستم راهی پیدا کنم که رابطه‌مان را از سر بگیرم؛ تو از خیلی جهات دوست‌داشتنی هستی، اما یک احساس ناامیدی در درون من وجود دارد که باعث می‌شود از عشقی که به من می‌ورزی رو برگردانم.» شخصی که پیام دلسردکننده‌ای برای ما می‌فرستد و می‌گوید: «هر چه بین ما بود تمام شد» شاید پشت‌صحنه، دارد به حال زار خودش و اقبال بد خودش گریه می‌کند، نه این‌که (به تصوّر ما) پایان رابطهٔ بیش از حد طولانی‌اش با ما را با خوشحالی جشن بگیرد. شخصی که می‌گوید: «کاش رابطه‌مان خوب پیش می‌رفت، ولی من مجبورم روی کارم تمرکز کنم» شاید در واقع این حرف را از روی صداقت زده، نه این‌که (آنطور که ما با بدبینی فکر می‌کنیم) بخواهد مؤدبانه تنفرش از ما را پنهان کند.