کتاب تاریخ فلسفه سیاسی (جلد اول، قدما)

کتاب تاریخ فلسفه سیاسی (جلد اول، قدما) نوشتۀ لئو اشتراوس است. مجموعه مقالاتی که با عنوان تاریخ فلسفه سیاسی به ویراستاری لئو اشتراوس و جوزف کراپسی، برای نخستین‌بار در ۱۹۶۳ منتشر شد، از جهات گوناگون واجد اهمیت است. این کتاب که در ویراست‌های بعدی دستخوش برخی تغییرات نیز شد، در نوع خود اثری یگانه به شمار می‌آید.

درباره کتاب تاریخ فلسفه سیاسی (جلد اول، قدما)

علاوه بر اینکه نگاشتن تاریخ فلسفه سیاسی به‌عنوان حوزه‌های متمایز از تاریخ اندیشه سیاسی یا تاریخ نظریه‌های سیاسی در زبان انگلیسی تا پیش از انتشار این اثر چندان باب نبود، حتی نگارش تاریخ فلسفه سیاسی بر بنیاد فهمی غیرتاریخی گرایانه از مقوله «تاریخ»، در دیگر زبان‌های اروپایی نیز به چشم نمی‌خورد. این نکته البته چندان جای تعجب ندارد، زیرا کتاب تاریخ فلسفه سیاسی، اصولاً حول روش‌شناسی لئو اشتراوس تدوین شده است.

این مجموعه مقالات که توسط متخصصان برجسته حوزه فلسفه سیاسی به رشته تحریر درآمده است، متخصصانی که غالباً به طور مستقیم یا غیرمستقیم از آراء تفسیری لئو اشتراوس تأثیرات جدی پذیرفته‌اند، چه از حیث صوری و چه از حیث محتوایی ناظر بر روش‌شناسی لئو اشتراوس در تفسیر آثار فیلسوفان سیاسی است. اگر در نظر بگیریم که تاکید لئو اشتراوس از حیث روش‌شناختی بر متون فیلسوفان سیاسی، به‌ویژه بر متون اصلی آنها متمرکز است، و نقش زمینه تاریخی - اجتماعی در فهم غرض اصلی فیلسوفان سیاسی در این میان مطمح نظر قرار نمی‌گیرد، آنگاه عجیب نیست اگر این تاریخ فلسفه سیاسی، به‌جای کوشش در جهت فهم آراء فیلسوفان سیاسی به‌عنوان تابعی از شرایط تاریخی - اجتماعی (شیوه‌ای که در اغلب آثار در حوزه تاریخ اندیشه سیاسی رایج و متداول است)، اصولاً بر خود متون فیلسوفان موردبحث و به‌ویژه بر متون اصلی آنها متمرکز می‌گردد.

خواندن کتاب تاریخ فلسفه سیاسی (جلد اول، قدما) را به چه کسی پیشنهاد می کنیم؟

این کتاب به علاقه‌مندان فلسفه پیشنهاد می‌شود.

درباره لئو اشتراوس

لئو اشتراوس در ۲۰ سپتامبر ۱۸۹۹ در شهرک کوچک کیرشن در منطقه پروس در امپراتوری آلمان به دنیا آمد. خانواده‌اش از یهودیان محافظه‌کار و ارتدوکس بودند و پدر و عمویش به کار کشاورزی و دامپروری اشتغال داشتند. لئو یک و نیم‌سال پایانی جنگ جهانی اول را در ارتش آلمان خدمت کرد. وی در دانشگاه هامبورگ ثبت نام کرده و مدرک دکترای خود را در سال ۱۹۲۱ گرفت. اشتراوس در سال ۱۹۳۲ با پشتیبانی بنیاد راکفلر به پاریس رفت و چند سال را در فرانسه گذراند و تحت نظر لوئی ماسینیون و آندره زیگفرید به مطالعهٔ فلسفهٔ اسلامی و فلسفه یهودی دورهٔ میانه پرداخت.

وی در فرانسه با میریام (ماری) برانسون ازدواج کرد. برانسون بیوه‌ای با یک فرزند بود که اشتراوس در آلمان با او آشنا شده بود. اشتراوس پسر همسرش و فرزند خواهرش را بزرگ کرد اما خودش صاحب فرزندی نشد. دوستی نزدیک اشتراوس با الکساندر کوژو که تا پایان عمرش ادامه داشت در این دوران شروع شد. وی در پاریس روابط دوستانه‌ای نیز با اتین ژیلسون و ریمون آرون داشت. در این دوران نازی‌ها در آلمان به قدرت رسیدند و اشتراوس یهودی امکان بازگشت به کشورش را از دست داد.

اشتراوس در سال ۱۹۳۵ کار موقتی در دانشگاه کمبریج پیدا کرد و به انگلستان سفر کرد اما نتوانست کار دائمی در انگلستان بیابد و در سال ۱۹۳۷ با حمایت هارولد لاسکی فرصت تدریس در دانشکده تاریخ دانشگاه کلمبیا را پیدا کرده و به آمریکا مهاجرت کرد. وی در آن هنگام یک محقق عادی محسوب می‌شد که تحقیقات او گرایش‌های نسبتاً عجیبی داشت. او مثل دیگر مهاجرین آلمانی هم‌دورهٔ خود همچون هانا آرنت، مارکوزه، هورکهایمر و اریک فوگلین به تدریج در جامعه دانشگاهی آمریکا مطرح شد. اما تفاوت او با دیگران این است که از میان محققان اروپایی که پس از ظهور نازیسم به آمریکا مهاجرت کردند تنها اشتراوس بنیان‌گذار نوعی مکتب خاص فکری شد. اگرچه بسیاری از محققین آمریکایی نیز از این مهاجران تأثیر پذیرفتند اما به ندرت می‌توان کسی را یافت که به آرنتی یا مارکوزه‌ای مشهور باشد. در حالیکه شمار قابل توجهی از محققین برجسته به‌عنوان اشتراوسی شناخته می‌شوند.

اشتراوس در ۱۹۴۴ شهروند آمریکا شد. از ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۹ در مدرسه جدید پژوهش اجتماعی تدریس کرد. در سال ۱۹۴۹ استاد علوم سیاسی در دانشگاه شیکاگو شد و برای اولین بار در عمرش دستمزد خوبی دریافت کرد. او تا سال ۱۹۶۸ در این دانشگاه تدریس می‌کرد. اشتراوس از ۱۹۶۸ تا ۱۹۶۹ در کالج کلرمون و از ۱۹۶۹ تا زمان مرگش در ۱۹۷۳ در کالج سن جان تدریس کرد.

بخش‌هایی از کتاب تاریخ فلسفه سیاسی (جلد اول، قدما)

سخنرانی‌ها در کتاب توسیدیدس با آن جدیت اخلاقی و فوریتشان ما را فرامی‌خوانند که له یا علیهشان موضع بگیریم، و بااین‌حال هر خواننده‌ای می‌بایست تقابل میان صراحت این سخنرانی‌ها و توداری خود توسیدیدس را دریابد. او قطعاً قضاوت‌های صریحی دارد. اما او در اغلب موارد به ما نمی‌گوید که در مورد شهرهای درگیر جنگ و رهبرانشان، یا در مورد بسیاری از سخنرانی‌ها و اعمالی که او به هم نسبت می‌دهد، چه فکر کنیم. بااین‌حال این خموشی بدین معنا نیست که او بی‌تفاوت است، یا آن‌چنان که ما را برمی‌انگیزد تا با تأیید یا رد، به انسان‌ها و رویدادها پاسخ بدهیم، خودش پاسخی ندارد. در عوض این نشان می‌دهد که او یک مربی سیاسی ماهر است. زیرا جدیت اخلاقی ای که او در ما می‌پروراند، نابالغ باقی می‌ماند و برای ارتقای بهروزی اجتماعات ما کافی نیست - سعادتی که ضرورتاً می‌خواهد ارتقا پیدا کند مگر آنکه توسط حکمت سیاسی هدایت شده یا به آن منتهی گردد و ازآنجاکه حکمت سیاسی اساساً قضاوت خوب در مورد موقعیت‌های خاص بی‌سابقه است، آن‌قدر که مهارتی است که باید از رهگذر عمل بسط یابد، موضوعی نیست که تدریس شود.

ازقرارمعلوم توسیدیدس به‌جای آنکه به ما بگوید یک سیاست معین را تأیید کرده یا رد می‌نماید، از ما می‌خواهد که قضاوت‌های خودمان را داشته باشیم و سپس آنها را تابع آزمونی کنیم که جنگ فراهم می‌آورد. بدین ترتیب او به ما اجازه می‌دهد تا سخنرانی‌هایی را که در مجامع له یا علیه یک نحوه از انجام کار (ایراد می‌شود) بشنویم و ما می‌بایست مانند اعضای آن مجامع موضع خودمان را به نحوی از انحاء، بدون راهنمایی مشخص، اتخاذ نماییم. ما، همانند خود زندگی سیاسی، تنها متعاقباً و پله‌پله، پیامد اعمالی را فرامی‌گیریم که در واقع رخ‌داده است؛ و حتی آن‌وقت هم این اصولاً به ما بستگی دارد که به تأثیر حقیقی آنها بها دهیم و استنباطات درخوری را در خصوص حکمت آن (اعمال) به دست دهیم.