کتاب داستان اصفهان

«داستان اصفهان» به گردآورندگی نسیبه فضل‌اللهی، یکی از مجموعه ۱۰ قسمتی «داستان ایران» است که دربردارنده داستان‌ استان‌های مختلف ایران است. در هر کدام از این مجموعه‌ها کوشیده شده است تا تنوع سبکی و تاریخچه سنت داستان‌نویسی هر استان نمایش داده شود. در این کتاب، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه از نویسندگان اصفهانی گردآورده شده است.

در بخشی از مقدمه کتاب درباره ویژگی‌های داستان‌های استان اصفهان که می‌توان آن را به صورت یک مکتب داستان‌نویسی متمایز در ادبیات فارسی دانست می‌خوانیم:

«الف. اتمسفر سنگین و گاه محتاطِ داستان (برای نمونه فضای پرهراس داستان‌های کلاف سردرگم، گردش‌های عصر، یا مکث آخر)؛

ب. روایت ذهنی (منهای داستان‌های جمال‌زاده، ذهنی‌نویسی مشخص‌ترین ویژگی داستان اصفهان است؛ برای نمونه نگاه کنید به نیمۀ سرگردان من، کسوف، ناظم موشی و حوض چوق انار، عروسک چینی من، پری‌ناز خانم، یک نفر آن دورها می‌دود یا سین اصفهان)؛

ج. تمرکز بر زبان یا همان زبان‌آوری (از نسل قدیمی‌تر می‌توان به داستان‌ها و تقلای هوشنگ گلشیری برای بازیابی زبان آرکائیک و خلق زبان خنثای آثار بهرام صادقی و جعفر مدرس‌صادقی اشاره کرد و از جدیدترها به رضا مختاری، سلمان باهنر و زهرا نصر، که در پی کشف انرژی‌های متنوع روایی، از بازی با زبان سود بردند و زبانی آفریدند که در عین هم‌خوانی با اتمسفر هراسناک داستان‌ها، هم از عهدۀ روایت ذهنی داستانشان بربیاید و هم در خدمت خلق فضا و شخصیت‌های داستانی باشد.)؛

د. اشخاصِ درون‌گرای داستانی (مانند مشتری داستان کلاف سردرگم، عمو و برادرزادۀ داستان گردش‌های عصر یا حمیدِ داستان شب یحیا.)؛

س. تجربیات فرمی (داستان اصفهان از آغاز در پی کشف ساختارهای نوی روایی بود. شاهد این مدعا ملکوت، سنگر و قمقمه‌های خالی و شازده احتجاب هستند. با بلوغِ داستان اصفهان، تجربه‌گرایی از مکتب اصفهان رخت برنبست و در اواخر دهۀ هفتاد جُنگ راوی و داستان‌نویسان نجف‌آباد به سیاق بزرگ‌ترین داستان‌نویس این خطه، بهرام صادقی، دوباره آتشِ تجربه‌گرایی داستانِ اصفهان را تیز کردند. نگاه کنید به داستان‌های مسابقه، قصه‌ای کوتاه برای پری‌ناز، و معلوم نیست کجا).»