اصغر عبداللهی

اصغر عبداللهی در سال ۱۳۳۴ در آبادان به دنیا آمد. او کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و داستان‌نویسی ایرانی و دانشجوی نمایشنامه‌نویسی در دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک بود که پس از انقلاب در دانشکدهٔ هنرهای نمایشی و موسیقی در دانشکدهٔ هنرهای زیبا در دانشگاه تهران ادغام شد. او پایان‌نامه‌اش را ارائه نداد و تحصیلاتش را ناتمام رها کرد. عبداللهی یک‌بار برندهٔ سیمرغ بلورین جشنوارهٔ فیلم فجر (برای نوشتن فیلم‌نامهٔ فیلم «خانهٔ خلوت») و ۲ بار نامزد دریافت آن شده است. اصغر عبداللهی همواره از نوشتن لذت می‌برد. از نظر او ناداستان چندان هم ناداستان نبود و چیزی نزدیک به داستان بود با تمام عناصری که در قالب داستان کوتاه می‌گنجد. برای یافتن داستان هر شهری، گشت‌وگذاری تاریخی را در ذهن و اسناد و سفرنامه‌های قدیمی شروع می‌کرد و حاصلش شناسنامه‌ای می‌شد متفاوت که می‌شد آن شهر را از میان هزاران شهر دیگر به خاطر سپرد؛ با رنگی که ویژهٔ آن شهر بود. تخیل داستان‌نویسی او نیز به آن ناداستان رنگ‌ولعاب تازه‌ای می‌داد نزدیک به داستان و به دور از سفرنامهٔ محض.

اصغر عبداللهی شهرگردی یا پرسه‌گردی در شهرش را دوست داشت و این سال‌ها که شهر او تهران بود، در تهران پیاده می‌رفت و ردپای تاریخ دورهٔ قجرها و رضاشاه را که موضوع موردعلاقه‌اش در خواندن و نوشتن شده بود، کشف می‌کرد. در همین گشت و واگشت‌ها بود که وجوهی تازه برای ماجراهای شخصیت‌های داستان، نمایشنامه و فیلم‌نامه‌اش پیدا می‌کرد. شاید هم در پایان این پرسه‌گردی‌ها، موقعی که کافه‌ای تازه را برای خوردن فنجانی قهوه‌ترک انتخاب می‌کرد، به جلوه‌هایی از شهر فکر می‌کرد که بعدها جایی در داستان و نقدونظرهای او بیان می‌شد و یا در کلاس‌های داستان‌نویسی به آن اشاره می‌کرد. سفرهای این نویسنده و معلمْ با قصد و نیت‌های گوناگون صورت می‌گرفت؛ قصد از برخی از این سفرها رفتن به محل فیلم‌برداری و کار بوده و یا کشف داستانی برای فیلمی جدید، آن هم وقتی که دلش در حال‌وهوای تفتهٔ سواحل خلیج فارس و دریای عمان بود و درست در خرماپزانِ آن خطه بهانه‌ای برای رفتن پیدا می‌کرد یا اوقات فراغت. عنوان بعضی از کتاب‌های اصغر عبداللهی عبارتند از «در کلمات هم می شود سفر کرد»، «قصه‌ها از کجا می‌آیند»، «هاملت در نم‌نم باران»، یکی از داستان‌های اثری به نام «کتاب اصفهان» با عنوان «یک تکه مینیاتور» و نیز کتابی به نام «آبی‌های غمناک بارون».