کتاب نشان حسن

کتاب نشان حسن نوشته لیلا مهدوی است. کتاب نشان حسن داستانی حذاب و روایتی تاثیرگذار از خاندان امام حسن(ع) در واقعه کربلا است.

درباره کتاب نشان حسن

کتاب نشان حسن، حاصل تحقیق و پژوهش در میان منابع و کتب معتبر شیعی و اهل تسنن است و بر بستر واقعیت داستانی روایت می‌شود و از عنصر خیال خالی نیست. داستان خط اصلی حقیقت است که با بیانی داستانی روایت شده است.

داستان زبانی ادبی و شعرگونه دارد و در بستری از دعای عرفه روایت می‌شود، در ابتدای داستان ما با سوال اطرافیان امام حسن(ع) از رفتار ایشان روبه‌رو می‌شویم، آن‌ها می‌بینند که ایشان به‌سرعت از میان کوچه‌های تاریک عبور می‌کند. بدون اینکه فانوس، مشعل یا آتشدانی با خود آورده باشد. ا به محله‌های فقیرنشین مدینه می‌رسند. کم‌کم با شخصیت این امام بزرگوار از نگاه اطرافیانشان آشنا می‌شویم و در زمان پیش می‌آییم تا واقعه کربلا را از نگاه راویان داستان مرور کنیم.

خواندن کتاب نشان حسن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به داستان مذهبی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب نشان حسن

«ربنا افرغ علینا صبراً و ثبت اقدامنا و انصرنا علی القوم الکافرین.»

با صدای نافذش می‌خواند. رو به‌سوی بیابان دارد و از خیمه‌گاه دور شده است. باد زلف سفیدش را به بازی گرفته است و او باز می‌خواند. شنیده‌ام او را ام‌القرای کوفه می‌نامند. حسن می‌گوید او مخزن‌الاسرار علی بوده است. سکوت می‌کنم تا باز هم صدایش را بشنوم.

الحق که خوش می‌خواند!

*

- الحق که خوش می‌خوانی، قاسم!

سرش را از روی قرآن بلند می‌کند و با چهرۀ همیشه متبسمش نگاهم می‌کند. چهرۀ گندمگون و چشمان سیاهی دارد. همه می‌گویند شبیه پیامبر است؛ اما نه به‌قدر علی‌اکبر. می‌گویند قاسم هم چهره‌ای شبیه به رسول خدا دارد. بلندی قد عمرو را ندارد و به‌قدر من چهارشانه نیست. اما ورزیده و چابک است. نمی‌دانم خدا چه در وجود این بشر نهانده است که همیشه بانشاط است و اخلاق نیکو دارد. می‌داند با همۀ اهل خانه چگونه رفتار کند. حتی مادرم خوله. گاهی می‌رسم و می‌بینم قاسم نشسته و خوله برایش حرف می‌زند. او هم با دقت به درددل‌های مادرم گوش می‌دهد.

قرآن را از روی رحل برمی‌دارد و می‌بوسد و بر چشم می‌گذارد. عبدالله قرآن را از قاسم می‌گیرد و با خود به اتاق ام‌ولد می‌برد. قرآن یادگار پدرم ابامحمد است که به ام‌ولد سپرده بود. از جایم بلند می‌شوم و می‌گویم: «می‌خواهم به دیدن فاطمه بروم. برای محمد نیز دلتنگم.»

قاسم از جا می‌پرد.

- من هم با شما همراه خواهم شد، برادر.

عمرو نزدیک بوته‌های یاس روی زمین نشسته است و تسمۀ پای‌افزارش را تعمیر می‌کند.

- اگر قدری صبر کنید، من هم با شما می‌آیم.

عبایم را می‌پوشم و عمامه‌ام را بر سر می‌گذارم. همه به‌سمت خانۀ عمو روانه می‌شویم. از خم کوچه که رد می‌شویم، دیوار پوشیده از تاک خانۀ عمو از دور نمایان می‌شود.

عمرو و قاسم باهم در حال گفت‌وگویند. مردی توجهم را به خود جلب می‌کند که در نزدیکی خانۀ عمو ایستاده است. چهره‌اش را نمی‌بینم. ناخودآگاه آهنگ قدم‌هایم را سرعت می‌دهم.

- حسن! او کیست که مقابل در خانۀ اباعبدالله ایستاده است؟

دستم را به‌نشانۀ سکوت بالا می‌برم. غریبه انگار برای ورود مردد است. هنوز چندم قدم با او فاصله داریم که بی‌درنگ در را هل می‌دهد تا وارد خانه شود. نمی‌بینم دق‌الباب می‌کند یا نه. درحالی‌که دستم به قبضۀ شمشیر می‌رود، به‌سمتش می‌دوم. عمرو و قاسم هم به‌دنبالم. مرد را در آستانۀ حیاط خانه متوقف می‌کنیم. سه‌نفری دوره‌اش می‌کنیم. کهن‌سال است و نفسش به شماره افتاده.