کتاب یوما

کتاب یوما نوشته مریم راهی است. این کتاب را انتشارات کتاب نیستان منتشر کرده است. این کتاب فرازهایی به زندگی حضرت خدیجه (س) است.

درباره کتاب یوما

نویسنده آغاز روایت خود را از ساعت‌­های منتهی به ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) شروع کرده و با توصیف هم‌زمان موقعیت خانه، ذهنیت حضرت خدیجه و مردمان شهر که نمایندگانی از آنها به بهانه‌هایی به منزل پیامبر (ص) رفت آمد دارند. داستان تصویری واقعی از مکه و مدینه در دوران زندگی پیامبر اکرم (ص) به تصویر می‌کشد و به طور غیر مستقیم به ارزش‌گذاری‌های اجتماعی اعراب جاهلیت می‌پردازد. 

نام این رمان برگرفته از عبارتی عربی است که کنیز حضرت خدیجه به وی اطلاق می‌کند. اولین بخش کتاب پاراگرافی است که در آن حضرت خدیجه خودش را معرفی می‌کند. نثر کتاب بسیار خاص و متفاوت است. نویسنده دانش بسیاری در شناخت عبارات و کلمات متفاوت دارد.  

خواندن کتاب یوما را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به رمان‌های مذهبی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب یوما

نفیسه چشمانی درشت دارد که چون سرمه می‌کشد رنگ قهوه‌ای‌اش بیش جلوه‌گر می‌شود. از صفیه شنیده‌ام شبیه مادرش است در ملاحت رخسار و بلندی قامت و رسایی صدا. افسوس که عمرش کوتاه بود. گردن‌آویز مرواریدش را که همتا ندارد در میان جواهرات یمن، و از کودکی تا به حال حتی ساعتی هم از خود دورش نکرده و مدام او را می‌بینی که دست میان مرواریدها برده است و بازی‌شان می‌دهد، میان دو انگشت می‌گیرد و پیچ و تابی می‌دهد و یک‌نفس:

ـ سیده نساء قریش هستی تو... چهره‌های مشهور عرب و عجم را می‌شناسی... با سران یهود و نصارا ملاقات داشته‌ای... با پادشاهان ممالک مجاور در داد و ستدی... آن هم در روزگاری که زنان یا مطربند و خنیاگر، و یا خانه‌نشین و واپس‌مانده...

سپس آمیخته با نیشخندی:

ـ چه سود که آن همه شأن و شوکت را داده‌ای و در عوض این تنهایی بی‌ارزش را گرفته‌ای... اَنیست شده مشتی برده و مسکین و درمانده و یتیم...

و با دست اشاره می‌کند به ربیع و وهب که هنوز عطر گیسوان یکدیگر را می‌بویند. ادامه می‌دهد:

ـ اینها را که نمی‌شود گفت قوم و قبیله... آیا تو از سوی آسمان، مأمور شده‌ای که این تنهایی را به دوش کشی؟

ربیع و وهب مرا یاد قاسم و عبدالله‌م می‌اندازند. دست‌برکمرِ پردرد، خود را به ربیع می‌رسانم، کنار نخل بر دو زانو می‌نشینم و دست دراز می‌کنم سوی وهب که قدمی آن طرف‌تر ایستاده و کارش شده اینکه دست بر گیسوانش بکشد و چون دستش عطرآگین شد پایین بیاورد و ببویدش. هر دو را در آغوش می‌گیرم:

ـ رسول خدا بر سر هر طفلی که دست بکشد عطر خوش دستانش بر سر آن طفل می‌ماند... گیسوان زیبای شما دو تن عطرآگین‌ترین گیسوانی‌ست که من تا کنون بوییده‌ام...

سپس دست بر چشمان اشک‌آلود ربیع می‌کشم و دمی عمیق فرو می‌برم، عطر دل‌انگیز دستان محمدم در تمام جانم می‌پیچد و دردم تسکین می‌یابد، آن چنان که می‌پندارم شاید مادر شدن رزق امروزم نباشد. ربیع به تعجیل می‌چرخد سوی من، چشمانش می‌درخشد و پایش را در آغوشم تکانی می‌دهد و:

ـ یعنی که رسول خدا ما را بیشتر از سایرین دوست می‌دارد؟

نفیسه دلش می‌سوزد به حال رنج‌هایی که تا به امروز دیده‌ام از این قوم و قبیله. تلخی کلامش خاطرم را نمی‌آزارد از این روی که یقین دارم بغض و کینه‌ای به دل ندارد. می‌آید و طفلان را به سوی بازی‌شان روانه می‌کند:

ـ آری، ربیع!... معنایش همین است که خود گفتی...