دانلود و خرید کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم نوشته آلن دوباتن است که با ترجمه افسانه قره‌داغی منتشر شده است است. کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم راهنمای همکاری بهتر را به ما نشان می‌دهد.

درباره کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

دشوارترین بخش شغل هیچ ارتباطی به سودآوری یا رقابت یا موعود تحویل کار ندارد. بلکه به چالش‌های عظیم و زیبای دست و پنجه نرم کردن دایم با آن موجود اغلب جذاب اما همواره پیچیده‌ای باز می‌گردد که به نام همکار شناخته می‌شود. همکارانمان می‌توانند سر چشمه عظیم‌ترین لذت‌ها و پیروزی‌های ما باشند. آن‌ها ضعف‌های ما را جبران می‌کنند، نقاط قوت ما را توسعه می‌دهند و انرژی‌های ما را تجمیع می‌کنند. با وجود این، کار کردن موفقیت آمیز در کنار دیگران امری ساده و شهودی به حساب نمی‌آید. بلکه نیازمند این است که به شکلی کار آمد با دیگران ارتباط برقرار کنیم، افکار و نقاط ضعف خودمان را درک کنیم، بر احساسات خود مسلط باشیم و دنیا را از زاویه دید دیگران ببینیم.

این کتاب ابتدا یک رفتار، الگو یا اتفاق را به‌صورت گزارش موردی در محیط کار شرح می‌دهد، سپس ریشه‌های روانشناختی آن را آشکار می‌کند و در نهایت راهکارهایی برای درک و تعدیل مساله پیش می‌کشد. خواندن آن را به یک میزان به سخت‌کوشانی توصیه می‌کنم که در اندیشهٔ راه‌اندازی یک کسب و کار جدید یا تعطیلی یک کسب و کار قدیمی هستند.

این کتاب به شما کمک می‌کند بتوانید در محیط کاری خود با دیگران ارتباط سازنده داشته باشید. 

خواندن کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به یک زندگی شغلی شاد پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

برای قرن‌ها، تصور کنارآمدن با همکاران بی‌معنی و مضحک به نظر می‌رسید، چه برسد به دوست‌داشتن آن‌ها. کار نه‌تنها عرصه‌ای برای دوستی، رشد شخصی، معنا یا لذت نبود، بلکه نفرین، مجازاتی در کتاب مقدس و شرارتی بدیهی به شمار می‌آمد که با رواقی‌گری۱ و تسلیم قابل‌تحمل می‌شد.

محل کار به‌شکل سختگیرانه‌ای دارای سلسله‌مراتب بود و هر فرد، بدون کوچک‌ترین ملاحظه‌ای نسبت به احساسات زیردستان خود، به آن‌ها دستور می‌داد و این اطمینان وجود داشت که فرودستان هرگز مقابل آن‌ها نمی‌ایستند، چه برسد به اینکه کسب‌وکار آن‌ها را به خطر بیاندازند. ابزار اصلی مدیریتْ شلاق بود.

گزینه‌های کاری اندکی برای مردم وجود داشت و افراد عموماً نقش‌هایی را به ارث می‌بردند؛ فرزند یک بافنده نیز بافنده می‌شد و پسر یک وکیل جای او را در شرکت خانوادگی می‌گرفت. افراد مسئول هرگز از خود نمی‌پرسیدند که آیا کارگرانشان اوقات خوشی دارند یا خیر. موفقیت یک شغل یا شرکت به‌هیچ‌عنوان وابسته به این نبود که کارمندان از شغل خود رضایت داشتند یا آن شغل با سلیقهٔ آن‌ها هماهنگ بود یا نه.

بهترین راه برای وادارکردن فرد به انجام هر کاری فریادزدن بود؛ روشی ایدئال و موردپسند برای ترغیب کارگران به حفرکردن هرچه عمیق‌تر زمین، اجبار معدنچیان به هل‌دادن چرخ‌دستی‌های پر از زغال با سرعت بیشتر، یا واداشتن کارگران معادن فولاد به افزایش میزان تولید در کورهٔ ذوب. یک کارگر احتمالاً احساس می‌کرد از او قدرشناسی نمی‌شود و مورد زورگویی قرار گرفته است اما وظایفی که از او خواسته شده بود را به بهترین شکل انجام می‌داد. رنج‌های احساسی باعث تأخیر در انجام امور نمی‌شد. امکان داشت فردی کارخانهٔ نخ‌ریسی را با بالاترین سرعت اداره کند حتی اگر از مدیرش متنفر بود یا اسطبل‌ها را کاملاً تمیز کند حتی اگر احساس می‌کرد سرکارگرش به اندازه کافی درمورد آخر هفتهٔ او پرس‌وجو نکرده بود.