دانلود و خرید کتاب صوتی کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن

کتاب صوتی کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن نوشتهٔ جان کاگ و ترجمهٔ مریم پیمان و با صدای سینا ایجادی است و واوخوان آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن

کتاب صوتی کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن قصهٔ فیلسوف خوگرفته به آسایشی است که در میانسالی راهی کوهستان می‌شود تا بار دیگر هوای پاکیزهٔ دانستن را استشمام کند. اگرچه آگاهی‌داشتن از فلسفهٔ نیچه درک کتاب را آسان‌تر می‌کند، اما این قصهٔ شیرین و ساده خود می‌تواند آغازی بر مطالعهٔ فلسفهٔ نیچه باشد. کوهنوردی با نیچه کتاب صوتی نمادینی است که در آن کوه و کوهنوردی دستمایهٔ سخن‌گفتن از زندگی شده است.

کوه همواره در متون مقدس، عرفانی و ادبی نقشی نمادین و مهم بر عهده داشته است. یهوه نخستین بار در کوه طور بر موسی ظاهر شد؛ مسیح بر دامنهٔ کوه می‌نشست و محمد (ص) از غار حرا بیرون شد تا رنج انسان‌ها را آشکار کند. در شاهنامهٔ فردوسی، فریدون از البرز کوه سرازیر شد و به یاری کاوهٔ آهنگر، ضحاک را به بند کشید؛ آرش کمان‌گیر از قلهٔ دماوند تیری پرتاب کرد و دیو سپید در آنجا سکونت دارد. اما شاید بتوان سرگردانی را مهم‌ترین وجه نمادین کوه دانست؛ گرچه به قول تالکین هر آنکه سرگردان است، گم‌گشته نیست. در میان تمام ملل، قصه‌هایی از زائرانی که در پی حقیقت راهی کوهستان شده‌اند، وجود دارد؛ زائرانی که با توشه‌ای اندک قدم در راه سلوکی بی‌پایان گذاشته‌اند. این سالکان حقیقت در سیر و سلوک خود از هر آنچه باری بر دوش آنها بود، چشم‌پوشی می‌کردند: نان، خانمان و سرانجام جان.

در گذر زمان و با پیشرفت بشر، کوهنوردی از رونق افتاد و جز عده‌ای معدود، انسان‌ها به آسایش خو گرفتند. نیچه، فیلسوف اندوهگین آلمان با فلسفهٔ کوهستانش یک بار دیگر کوه را به میان انسان‌ها آورد. اوج هنر نیچه را شاید بتوان در فرو آمدن زرتشت از کوه دید؛ آنجا که زرتشت به میان انسان‌ها باز می‌گردد. گویی در کوهستان تنها یک مسیر پیش روی آدمی است: راهی شدن، آموختن و بازآمدن.

شنیدن کتاب صوتی کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به همهٔ علاقه‌مندان به فلسفهٔ نیچه و به طور کلی فلسفهٔ معاصر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن

«اغلب به دانشجویانم می‌گویم که فلسفه زندگی مرا نجات داده است. این حقیقت دارد. اما در نخستین سفرم به سیلس‌ماریا -در مسیرم به سوی پیتز کورواچ- چیزی نمانده بود فلسفه مرا بکشد. سال ۱۹۹۹ بود و مشغول نوشتن پایان‌نامه‌ام در مورد نبوغ، جنون و تجربهٔ زیباشناسانه در آثار نیچه و فیلسوف هم‌عصرِ امریکایی‌اش رالف والدو امرسون بودم.

در حاشیهٔ امن دههٔ بیست زندگی، به ندرت جرئت کرده بودم پایم را از دیوارهای نامرئی پنسیلوانیای مرکزی آن طرف‌تر بگذارم، بنابراین استاد راهنمایم با پارتی‌بازی راهی برای فرارم پیدا کرد. در پایان سال سوم دانشکده، پاکت مُهر نخورده‌ای را به من داد که تویش چکی به مبلغ سه هزار دلار بود. گفت: «باید بروی به بازل»، احتمالاً خوب می‌دانست که آنجا نمی‌مانم.

بازل نقطهٔ عطفی در زندگی نیچه بود، نقطهٔ اتکاء بین زندگی سنتی او به عنوان یک محقق و حیات بیش از پیش سرگردانش به عنوان فیلسوف و شاعر اروپایی.

در ۱۸۶۹ به عنوان جوان‌ترین استاد دائم هیئت علمی دانشگاه بازل وارد شهر شد. در سال‌های بعد، اولین کتابش، زایش تراژدی را به نگارش درآورد، که در آن این بحث را مطرح کرد که جذابیت تراژدی در قدرتش برای کنار هم قرار دادن دو میل کاملاً متضاد انسان است: میل به نظم و در عین حال اشتیاق عجیب اما غیر قابل انکار به بی‌نظمی. من هنوز نوجوان بودم که به بازل آمدم و این فکر دست از سرم برنمی‌داشت که محرکهٔ اول -یعنی عطش وسواس‌گونه نسبت به ثبات و تعقل که نیچه آن را «آپولونی» نامیده- بر جامعهٔ مدرن چیره شده است.

راه‌آهن بازل نمونه‌ای از نظم سوئیسی است؛ مردمانی زیبا با سر و وضعی آراسته در ایستگاه باشکوه قدیمی می‌خرامند تا سوار قطارهایی شوند که هرگز تأخیر نمی‌کنند. آن سوی خیابان، یک آسمانخراش استوانه‌ای‌شکل غول‌پیکر، ساختمان بانک تسویه‌حساب‌های بین‌المللی، قدرتمندترین مؤسسهٔ مالی جهان قد علم کرده است. از ایستگاه خارج شدم و بیرون بانک، صبحانه‌ام را خوردم و انبوهی آپولوی خوش‌پوش برای اینکه به محل کارشان بروند، رفتند توی ایستگاه و غیب شدند. نیچه می‌گوید: «طبقات تحصیل‌کرده را اقتصاد پَستِ پول به حاشیه رانده است.» برای نیچه، چشم‌انداز زندگی در جامعهٔ مدرن کاپیتالیستی پرمنفعت اما پوچ بود: «جهان هرگز تا این اندازه مادی و دچار فقر عشق و نیکی نبوده است.»

برای نیچه، مفهوم عشق و نیکی نه در تبعیت از هم، بلکه در تضاد با هم درک می‌شوند: شور دیونیزوسی. قرار بود زندگی نیچه در بازل شاد و منظم باشد، زندگی یک متفکر در جامعه‌ای متمدن. اما نیچه به محض رسیدن به بازل با ریشارد واگنر، آهنگساز سبک رمانتیک دوست شد و این نوع زندگی محقق نشد. نیچه برای تدریس واژه‌شناسی کلاسیک، بررسی و مطالعهٔ ریشهٔ زبان که به اندازهٔ کافی بی دردسر به نظر می‌آمد، به بازل آمده بود، اما برخلاف بسیاری از همکاران محافظه‌کارش می‌دانست که این کاوش‌های نظری تا چه حد می‌توانند رادیکال باشند. نیچه در زایش تراژدی ادعا می‌کند که تمدن غرب با تمام اصلاحات باشکوهش بر شالوده‌ای عمیق و پنهانی که خود دیونیزوس سال‌ها پیش پی‌ریزی کرده، بنا شده است. واگنر و نیچه در ابتدای دوستی خود تلاش می‌کردند این بنا را حفاری کنند.»