دانلود و خرید کتاب صوتی چرا می‌خوابیم؟

چرا می‌خوابیم؟ یک سخنرانی تد از راسل فاستر است که با صدای رضا خاکی زمانی می‌شنوید. فاستر در این سخنرانی با شما درباره خواب سخن می‌گوید، او توضیح می‌دهد تا به‌حال فکر کرده‌اید چرا یک سوم عمر خود را ‌می‌خوابیم و به آن چه نیازی داریم. 

تِد (به انگلیسی: TED، مخفف Technology, Entertainment, Design) یک مجموعه همایش جهانی است که توسط بنیاد Sapling که سازمانی غیرانتفاعی خصوصی است، با شعار «ایده‌ها ارزش گسترش دارند»، برگزار می‌شود.

شنیدن چرا می‌خوابیم؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

چرا می‌خوابیم؟ را به تمام علاقه‌مندان به مطالعات حوزه روانشناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از آیین‌نامه‌ای از چرا می‌خوابیم

دوست دارم امروز درباره‌ی یکی از موضوعاتِ موردعلاقه‌م صحبت کنم: یعنی عصب‌شناسی خواب. حالا صدای زنگ ساعت رو تصور کنین، همون زنگی که برای همه‌مون آشناست، همون زنگِ بی‌وقتی که مهم‌ترین لحظه‌ی تجربه‌ی رفتاریمون، یعنی خوابمون رو متوقف می‌کنه. اگه از اون دسته از آدم‌های معمولی باشین، حدودِ سی و شش درصد از عمرتون باید تو خواب بگذره و به این معنیه که اگه 90 ساله باشین، ۳۲ سال از این سال‌ها رو تو خواب گذروندین. این سی و دو سال که تو خواب می‌گذرن نشون می‌دن که خواب تو زندگی خیلی مهمه. و علیرغم این موضوع، خیلی از ما اصلاً به خواب فکر نمی‌کنیم و اهمیتی هم بهش نمی‌دیم. امروز دوست دارم دیدگاه‌ها و نظرتون درباره‌ی خواب رو عوض کنم؛ پس لازمه که برای آغاز سفرمون به کمی قبل‌تر بریم و از اون‌جا شروع کنیم.«از شبنمِ سنگین و عسل‌واره‌ی خواب لذت ببر» میدونین این جمله از کیه؟ این عبارت از شکسپیر در ژولیوس سزاره. «آه ای خواب، ای خواب آرام، ای پرستار آرامِ طبیعت، چطور از تو ترسیدم؟» این جمله هم از شکسپیر بود. از همون نمایشنامه‌ی اسکاتلندی. در همون زمان‌ها، توماس دِکِر، که یکی دیگه از نمایشنامه‌نویس‌های الیزابتیه به صورت پیشگویانه‌ای میگه: «خواب زنجیری زرین است که سلامتی را به تنمان گره زده». ولی اگه ۴۰۰ سال بریم جلوتر، حرفایی که راجع به خواب زده می‌شه یکم تغییر می‌کنه. توماس ادیسون در اوایلِ قرن بیستم میگه: «خواب هدر دادن زمان به طوری مجرمانه‌ و میراثی به جا مانده از دورانِ غارنشینی‌مان است.» بنگ! و اگه سری بزنیم به دهه‌ی هشتاد، ممکنه خیلی از شما حرف مارگارت تاچر رو یادتون باشه که گفته: «آدم‌های بزدل و ضعیف می‌خوابن». همینطور اون نقل قول معروف از بدنامِ وال‌استریت، گوردُن گِکو، رو ممکنه یادتون باشه که می‌گفت: «پول هیچوقت نمی‌خوابه.»

تو قرن بیستم ما با مقوله‌ی خواب چه کار می‌کنیم؟ البته که فقط از لامپِ توماس ادیسون استفاده می‌کنیم تا به تاریکیِ شب چیره بشیم و تاریکی رو هم اشغال کنیم و در جریان همین اشغال کردن تقریباً با "خواب" مثل یه بیماری رفتار کردیم. ما باهاش طوری برخورد کردیم که انگار دشمن‌مونه. فکر می‌کنم که در بیشتر مواقع ما با نیاز به خواب کنار میایم و در بدترین حالت هم ممکنه فکر کنیم خواب یه بیماریه که باید درمانش کنیم. نادیده‌گرفتنِ خواب تقریباً وخیم و وخیم‌تر شده. چرا این اتفاق می‌افته؟ چرا تو فکرمون خوابیدن رو نادیده می‌گیریم؟ خب این اتفاق به این دلیل می‌افته که وقتی خوابیم کار خاصی از دستمون برنمیاد. وقتی خوابیم نمی‌تونیم بخوریم، بنوشیم یا بریم سرکار. بنابراین به نظرمون خوابیدن هدر دادنِ وقته، اینطور نیست؟