کتاب تاریخ امامان شیعه

تاریخ امامان شیعه کتاب بیست و ششم از مجموعه تاریخ دفتر نشر معارف و نوشته حمید احمدی است. 

درباره کتاب تاریخ امامان شیعه

ساحت حیات امامان شیعه یکی از ناب‌ترین و الهام‌بخش‌ترین پرده‌های تاریخ انسانیت و یکی از بزرگ‌ترین جلوه‌های ایمان مذهبی و خداگرایی است؛ رویدادی پر از حماسه و آمیزه‌ای از معنویت و اخلاق، عدالت‌طلبی و آخرت‌جویی، فداکاری، وفاداری و پایداری توام با معرفت و بصیرت. جایی که درایت، واقع‌گرایی، آینده‌نگری و آزادگی به هم پیوند می‌یابند، انسان‌هایی در اوج ملکوت‌بینی و خدامحوری در گام‌هایی استوار و با دل‌هایی گسسته از هر نوع تعلق و وابستگی، به تربیت هزاران انسان والا و ایجاد بنیان‌هایی مستحکم برای اسلام ناب محمدی و خلق حماسه‌هایی جاودان از پاکی‌ها و ارزش‌های متعالی پرداختند. تنها دل‌مشغولی این افلاکیانِ خاک‌نشین دو چیز بود: خشنودی خداوند و آزادی انسان‌ها. اینان می‌خواستند انسان‌هایی را از نادانی و سرگشتگی و از ستمکاری جباران برهانند و با ایثار جان و هستی خویش به بشریت راه نُمایند و الگویی جاودانه عرضه دارند تا برای همه حق‌پویان در همه زمان‌ها و مکان‌ها الهام‌بخش و جهت‌دهنده باشد. آنان میراثی گرانسنگ و جاوید را از سنت، سیره، آرا و اندیشه‌های ناب به یادگار نهادند تا زیرساخت‌ها و بنیان یک مذهب و مکتب در عرصه‌های مختلف اخلاقی، سیاسی، اجتماعی و... به خوبی استوار گردد.

حجت‌الاسلام و المسلمین حمید احمدی تلاش کرده‌ است با عنایت به رهیافت کلامی ـ تاریخی، به بحث از امامت، شئون و مراتب امام و دلایل و شواهد امامت امامان علیهم‌السلام و نیز اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دوران زندگانی هر یک از عترت پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله و وضعیت تشیع در سده‌های نخستین بپردازد. کتاب هفت فصل و یک ضمیمه دارد.

 خواندن کتاب تاریخ امامان شیعه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان و پژوهشگران تاریخ تشیع مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب تاریخ امامان شیعه

همه گزارش‌ها و روایات تاریخی و همه اهل‌نظر، بر نقش فعال حضرت علی علیه‌السلام در نبردهای با مشرکان و یهودیان متفق‌اند. دفاع ایشان از پیامبر و مسلمانان و فرماندهی سپاه مسلمان در نبردهای سخت همانند بدر، احد، خندق و خیبر از صفحات درخشان تاریخ حیات اوست. اما همه مورخان و روایتگرانِ فتوحات سه خلیفه، هیچ گزارشی از شرکت آن حضرت در سپاه مسلمانان در این دوران ثبت نکرده‌اند. بی‌تردید عدم‌حضور ایشان در این نبردها به دلیل ضعف و یا ترس و سستی نبوده است؛ زیرا آن حضرت پس از کشته شدن عثمان زمانی که زمام امور را به دست گرفت، در مقابل تهاجم پیمان‌شکنان سپاه جمل و متجاوزان سپاه معاویه شجاعانه ایستاد. حکومت نیز بی‌میل نبود که حضرت را در این نبردها شرکت دهد تا هم مشروعیتی برای خود کسب کند و هم پیروزی خویش را تضمین نماید. مسعودی گزارش می‌کند:

چون عمر درباره جنگ با ایرانیان از عثمان نظرخواهی کرد، عثمان در جواب گفت: سپاه اعزام کن و هر کدام را با سپاه بعدی تقویت کن و مردی را بفرست که در کار جنگ تجربه و بصیرت کافی داشته باشد. عمر گفت: آن فرد کیست؟ عثمان گفت: علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام. عمر بیان داشت: پس او را ملاقات کن و با او گفتگو کن؛ ببین آیا به این کار تمایل دارد یا نه؟ عثمان با علی علیه‌السلام در این باره مذاکره کرد، اما علی علیه‌السلام این را خوش نداشت و رد کرد.

بلاذری نیز در گزارش کوتاهی همین مسئله را بیان می‌کند و می‌نویسد: «علی علیه‌السلام تقاضای عمر را رد کرد».

بنابراین خلفا تمایل داشتند که هم از مدیریت نظامی، هم از تجارب و مهارت جنگی و هم از اعتبار علی علیه‌السلام در فتوحات سود جویند، اما حضرت این درخواست‌ها را بی‌جواب می‌گذارد.

امام علیه‌السلام نمی‌خواست با مشارکت خود در فتوحات، بر سیاست‌های خلفا مهر تایید زند، از این‌رو سیاست بی‌طرفانه و غیرفعال خود را ـ همانند سایر موارد ـ دنبال کرد. او تنها برای حفظ اساس اسلام و کیان اسلامی، در مشاوره‌ها راه حل‌هایی بیان می‌نمود و از نقد خلفا در جنگ‌ها و ترغیب آنان به رعایت اصول اسلامی و انسانی و رعایت سیره پیامبر دریغ نمی‌کرد.