کتاب در باب اعتماد به نفس

کتاب در باب اعتماد به نفس از مجموعه کتاب‌های انتشارات مدرسه زندگی نوشته آلن دو باتن است که با ترجمه بامداد صالحی منتشر شده است. این کتاب قرار است به ما کمک کند تا در مسیر اعتماد کردن به خود قرار بگیریم و موفقیت را به خانه‌هایمان دعوت کنیم.

موسسه مدرسه زندگی در نقاط مختلف دنیا فعالیت می‌کند و خدماتی در حوزه روان‌شناسی در قالب کلاس، فیلم‌سازی، همایش و .... می‌دهد. یکی از خدمات موسسه هم انتشار کتاب‌هایی در باب مهم‌ترین مسایل حیات فرهنگی و عاطفی معاصر است.

درباره کتاب در باب اعتماد به نفس

در زندگی گاهی شکست می‌خوریم و گاهی پیروز می‌شویم. در تمام این موقعیت‌ها نیز خصلت مهمی ایفای نقش می‌کند. اعتماد به نفس. 

در حقیقت بسیاری از شکست‌ها حاصل عدم اعتماد به خود است و بسیاری از پیروزی‌ها نیز در نتیجه اعتماد داشتن به خود به دست می‌آید. اعتماد به نفس چیزی است که باید بیاموزیم. در حقیقت این اعتماد یک مهارت است که کسب می‌کنیم و نه یک هدیه الهی که فقط و فقط به افرادی معدود اعطا شده باشد. شاید درباره اعتماد به نفس به ما اینطور گفته باشند: ویژگی غیرعادی و البته ذاتی که هرکسی مقداری از آن را با خود حمل می‌کند و تغيير نيز در آن راه ندارد. 

اما خبر خوب است که وقت آن رسيده تا تمام باورها و گزاره‌های اشتباه درباره اعتماد به نفس را دور بریزیم. می‌توانیم به اعتماد به نفس به چشم مجموعه‌ای از عقایدمان درباره دنیا و همچنین جایگاهی که در دنیا داریم، نگاه کنیم و آن را به صورتی نظام‌مند در مطالعه فرابگیریم.

آلن دو باتن در کتاب در باب اعتماد به نفس نیز دقیقا همین کار را می‌کند. مجموعه مثال‌ها و داستان‌هایی که با زبان ساده و روان ما را با این مفهوم آشنا می‌کنند و در عین حال اینکار را بدون پندو اندرز دادن برایمان انجام می‌دهند.

کتاب در باب اعتماد به نفس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

در باب اعتماد به نفس برای تمام کسانی است که دوست دارند این مهارت را بیاموزند و به این ترتیب زندگی خود را به مجموعه‌ای از موفقیت‌ها و رخدادهای خوب بدل کنند.

درباره آلن دو باتن

آلن دو باتن، نویسنده، فیلسوف و مجری تلویزیون ساکن بریتانیا در ۲۰ دسامبر ۱۹۶۹ به دنیا آمد. 

در سال ۲۰۰۸ او یکی از اعضای هیئت مؤسس یک سازمان جدید آموزشی با نام مدرسه زندگی بود. آلن دوباتن دوره دکتری فلسفه را در دانشگاه هاروارد آغاز کرد ولی برای نوشتن کتب فلسفی به زبان ساده، آن را نیمه کاره رها کرد.

بسیاری از آثار آلن دوباتن به فارسی ترجمه و منتشر شده‌اند. تسلی بخشی‌های فلسفه، جستارهایی در باب عشق، سیر عشق، هنر سیر و سفر، در باب اعتماد به نفس و پروست چگونه می‌تواند زندگی شما را دگرگون کند، از آن جمله‌اند.

بخشی از کتاب در باب اعتماد به نفس

یکی از بزرگ‌ترین علل ناامیدی این است که تصوّر می‌کنیم کارها باید آسان‌تر از آن باشند که عملاً هستند. فقط به خاطر دشواری کارها نیست که تسلیم می‌شویم، بلکه به خاطر این است که انتظار نداشتیم این قدر دشوار باشند. این تکاپو را نشانه‌ای تحقیرآمیز از این حقیقت می‌دانیم که مهارت لازم برای تحقق آرزوهایمان را نداریم. مغلوب و محجوب بار می‌آییم و نهایتاً تسلیم می‌شویم، زیرا چنین تقلّای شدیدی کم‌نظیر و ناممکن به نظر می‌رسد.

بنابراین، حفظ اعتمادبه‌نفس تا حدّ زیادی به این بستگی دارد که ذهنمان در هر موقعیتی بتواند ارزیابی صحیحی از دشواری‌های پیش رو داشته باشد. متأسفانه، به دلایل متعدد، تصوّرات رایج عمیقاً گمراه‌کننده است. گوش ما پر است از حکایت‌هایی که دست به دست هم می‌دهند تا موفقیت را آسان‌تر از آنچه هست جلوه دهند، و بنابراین ناخواسته اعتمادبه‌نفس ما را در رویارویی با مصائب از بین می‌برند.

برخی از توضیحاتِ مربوط به مزیّتِ تصوّراتِ مثبتْ سودمند و بی‌خطرند. اگر به یک کودک بگوییم در آینده چه چیزهایی در انتظارش است ـ تنهایی، روابط طاقت‌فرسا، یا مشاغلی مغایر با روحیاتش ـ ممکن است کم بیاورد و تسلیم شود. پس ترجیح می‌دهیم برایش داستان‌های سرگرم‌کننده بخوانیم.

در مواقع دیگر، دلایل حرف نزدن از دشواری‌ها کمی خودخواهانه‌تر است: داریم سعی می‌کنیم مردم را تحت‌تأثیر قرار دهیم. یک هنرمندِ موفق یا کارآفرین ماهر تلاش می‌کند زحمات خود را پنهان کند و کارش را ساده، طبیعی، و بدیهی نشان دهد. هوراس، شاعر رومی، به شوخی گفته:

«هنر یعنی مخفی کردن هنر».

یک هنرپیشه استندآپ کمدی به کسی نمی‌گوید چند ساعت زحمت کشیده تا جزئیات اجرایش را حفظ کند. او نگرانی‌های کاری خود را به ما نمی‌گوید؛ این‌که بهتر است جمله آخر را در حالت نشسته بیان کند تا حالت سکونی بهت‌آور را به بیننده القا کند، یا در حالت ایستاده تا تلویحاً انرژی فروخورده‌ای را که در حال آزاد شدن است نشان دهد؛ یا بهتر است در پایان لطیفه خود، کلمه ”فسقلی“ را به کار ببرد یا فقط بگوید ”خیلی خیلی کوچک“. حاضرجوابی و بداهه‌گویی یک بازیگر نتیجه سال‌ها تمرین و تکرار است.

یک هنرپیشه استندآپ کمدی به کسی نمی‌گوید چند ساعت زحمت کشیده تا جزئیات اجرایش را حفظ کند.

ما مشتری خبرهای خوب هستیم، انگار پول می‌دهیم تا از اخبارِ مربوط به تلاش و تکاپو بی‌خبر بمانیم. دوست نداریم پیش‌نویس‌های اولیهٔ یک نویسنده را بخوانیم؛ نمی‌خواهیم دربارهٔ مشکلات یک شرکت برای ساخت هتل یا گلایه‌های یک مهندس درباره سیستمِ هیدرولیک چیزی بشنویم. دوست داریم سطح صیقلی یک ابزار را تحسین کنیم، بدون آن‌که به مدارهایی که زیرش چپانده شده فکر کنیم.

اما زمانی می‌رسد که از مصرف‌کننده به تولیدکننده تبدیل می‌شویم، موقعی که دیگر باید این بی‌خبری را به بهای هنگفتی بخریم؛ به بهای اعتمادبه‌نفس و عزّت‌نفس. شکست‌های اولیه‌مان را دالّ بر بی‌کفایتیِ محض می‌دانیم، نه مراحلی اجتناب‌ناپذیر در مسیر پیشرفت. بدون وجودِ یک نقشه دقیق برای رشد و پیشرفت، نمی‌توانیم با توجّه به ناکامی‌ها جایگاه درست خودمان را پیدا کنیم. اگر به‌کرّات پیش‌نویس آثارِ نویسندگان مورد ستایشمان را دیده بودیم، می‌توانستیم هول و هراسِ تلاش‌های اولیه خودمان را نادیده بگیریم.