کتاب شوهر عزیزم

جویس‌کرول اوتس( - 1938)، نویسنده امریکایی برنده جایزه ادبی پولیتزر است. در یکی از داستان‌های این مجموعه داستان کوتاه به نام «خودکشی در باشگاه بدن‌سازی» می‌خوانیم: «حتما گاهی به فکر خودکشی به دست پلیس می‌افتید، خب بالاخره این‌جا جرسی است! یک آدم آزرده‌خاطر دو-سه‌تا گروگان می‌گیرد، برای راحتی خودش معمولا این گروگان‌ها از افراد خانواده‌ی خودش است، چون معمولا این‌ها توی خانه دوروبرش‌اند، گروگان‌گیر شماره‌ی پلیس را می‌گیرد و یک «مورد گروگان‌گیری» را گزارش می‌دهد، درحالی‌که خیابان‌های اطراف خانه به محاصره‌ی افراد پلیس درمی‌آید و ماموران ویژه‌ی گروه ضربت مسلح به اسلحه‌های قوی دورتادور خانه هستند و هلیکوپترهای سمج اخبار تلویزیونی مثل مگس بالای خانه پرواز می‌کنند، آدمی که قصد خودکشی دارد، احتمالا با افسر پلیس تلفنی مذاکره می‌کند یا شاید فقط خودش را درِ خانه‌اش نشان بدهد و با چیزی که شبیه اسلحه است -مثل تفنگ اسباب‌بازی، چکش، چاقوی مخصوص برش نان-یا در یک مورد اخیر، شانه، حرکات تهدید‌آمیزی انجام دهد. شاید انگشتش را به سمت پلیس نشانه برود و درحالی‌که سرش در تیررس تک‌تیراندازها است، داد بزند: «بنگ، بنگ!» سی افسر پلیس، هر کدام پنج تیر، پس حداقل صدوپنجاه گلوله به سمت فردی که قصد خودکشی دارد شلیک می‌کنند که هر کدام می‌تواند کشنده باشد. یا فرض کنیم که فرد آزرده‌خاطر گروگانی دم دستش نباشدیا خانه‌یی نداشته باشد، در این صورت می‌توان خیلی راحت با افزایش سرعت ماشین در بزرگراه و عدم توجه به هشدار پلیس برای کنارزدن ماشین و توقف کنار جاده خودکشی کرد، در این حالت افسرهای پلیس نیوجرسی به هیجان می‌آیند و به تعقیب ماشین می‌پردازند و در این حالت می‌توان هر شی‌یی شبیه اسلحه مثل تفنگ اسباب‌بازی، چکش و غیره را بیرون پنجره حرکت داد تا آن‌ها شروع به تیراندازی کنند».