کتاب راز دختر استیو جابز

کتاب راز دختر استیو جابز داستانی از لیزا برنان جابز، دختر استیو جابز، بنیان‌گذار شرکت اپل است. این کتاب روایت جدیدی از زندگی استیو جابز است. مردی که تا امروز نمی‌شناختیم. 

درباره کتاب راز دختر استیو جابز

همه ما استیو جابز را به عنوان یکی از موفق‌ترین کارآفرینان دنیا، مدیر و بنیانگذار شرکت اپل و مردی بسیار ثروتمند می‌دانیم. پدر تمام سیب‌های گاز زده دنیا که بر اثر ابتلا به سرطان لوزالمعده از دنیا رفت اما نامش در دنیا جاودانه مانده است. اما آیا زندگی کاری او و موفقیت‌های پی در پی شرکت اپل، تمام هویت او را شکل می‌دهد؟ لیزا برنان جابز در کتاب راز دختر استیو جابز، چهره دیگری از این مرد را به ما نشان می‌دهد. لیزا اولین فرزند او است. اما با این حال استیو جابز تا مدت‌ها خود را پدر او نمی‌دانست و این موضوع را انکار می‌کرد. بعد با یک آزمایش دی‌ان‌ای به او ثابت شد که این دختر فرزند حقیقی او است. 

رابطه لیزا و پدرش رابطه پرتنشی بود. در سال‌های ابتدایی زندگی او عملا ارتباطی میان آن‌ها وجود نداشت اما بعدها استیو با پذیرفتن این موضوع مسئولیتش را در قبال دخترش انجام داد. پدری که تولد دخترش را فراموش می‌کرد و پیغام‌هایش را جواب نمی‌داد بعدها با یک عذرخواهی از او، یک پایان سینمایی برای رابطه‌شان ساخت. 

کتاب راز دختر استیو جابز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

اگر از خواندن کتاب‌های زندگی‌نامه لذت می‌برید، کتاب راز دختر استیو جابز را به شما پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره لیزا برنان جابز

لیزا نیکول برنان جابز ۱۷ مه ۱۹۷۸ متولد شد. مادر او کریس ان برنان هیچگاه با پدرش ازدواج نکرد و خود او هم تا سال‌های سال حاضر نبود مسئولیت دخترش را بپذیرد. بعد از مدتی با تشکیل پرونده قضایی، گزارش‌های رسانه‌ای و در نهایت اثبات پدری او از طریق آزمایش دی‌ان‌ای مسئولیتش را پذیرفت. یکی از رایانه‌های تجاری اولیه اپل، Apple Lisa، به نام برنان جابز نامگذاری شده است. لیزا در حال حاضر نویسنده و روزنامه‌نگار است. 

بخشی از کتاب راز دختر استیو جابز

از وقتی به یاد دارم تا هفت‌سالگی، من و مادرم همیشه در حال اثاث‌کشی به خانه این و آن بودیم، به‌خاطر اوضاع بد مالی گاهی خانه دوستان می‌ماندیم. گاهی مستأجر یک مستأجر دیگر می‌شدیم و از وسایل آن‌ها استفاده می‌کردیم. این روند ادامه داشت تا اینکه آخرین‌بار مستأجر کسی بودیم و او بدون اطلاع ما یخچال را فروخت. فردای آن روز مادرم با پدرم تماس گرفت و از او پول بیشتری درخواست کرد. پدرم دویست دلار به نفقه ماهانه من اضافه کرد و بعد ما به آپارتمانی در طبقه همکف ساختمانی در خیابان چنینگ در پالو آلتو اثاث‌کشی کردیم.

اینجا اولین خانه‌ای بود که مادرم به اسم خودش اجاره کرد و حالا این خانه فقط مال ما بود.

منظره خانه ما ساختمانی با آجرهای قهوه‌ای‌رنگ، محوشده در انبوهی از پیچک‌ها بود. جلوی ساختمان زمینی شبیه چمن‌زار با دو درخت خمیدهٔ بلوط دیده می‌شد. درختان و پیچک‌ها غرق تار عنکبوت شده بودند و به‌سختی می‌شد آن خانه را دید.

فردای روزی که از «تاهو» برگشتیم، پدرم از ما خواست به خانه‌اش برویم. چند سالی می‌شد که او را ندیده بودم، بعد از آن روز هم چند سال گذشت تا دوباره او را دیدم. خاطره دیدن خانه عجیب پدرم، در ذهنم آن‌چنان محو است که گاهی شک می‌کنم، چنین روزی را دیده‌ام.

او با پورشه‌اش دنبال ما آمد.

خانه هیچ مبلمانی نداشت، اما اتاق‌هایی بزرگ و دلباز داشت. در یکی از اتاق‌های مرطوب و بزرگ، جایی شبیه اتاق موسیقی کلیسا پیدا کردیم. جعبه‌ای چوبی از پدال پایی و دو اتاق با دیوارهایی پوشیده از صدها لوله کوچک و بزرگ. بعضی از لوله‌ها آن‌قدر بزرگ بود که می‌توانستم واردش شوم و بعضی کوچک‌تر از ناخن انگشت کوچک من بود. هرکدام در حفره‌ای مخصوص جا گرفته بود.

من آسانسور را پیدا کردم و چندبار بالاوپایین رفتم تا اینکه بالأخره استیو گفت: «بسه!»