کتاب چشم سیاه دوست‌داشتنی

چشم سیاه دوست‌داشتنی اثر اعظم حسین‌پور یک رمان عاشقانه درباره دختری به اسم نورا است.

 درباره کتاب چشم سیاه دوست‌داشتنی

نورا دختری فقیری است که پدرش را از دست داده و با مادر و برادرش زندگی می‌کند. او در رشته پزشکی مشغول به تحصیل است. نورا و شاگرد اول دانشکده ( امیر علی) که  پسری مغرور با شیطنت‌های دوران جوانی است وارد رقابتی می‌شوند که حاصلش عشق است اما نورا نمی‌تواند به پسری که هنوز به خاطر شرط‌بندی با دوستانش عاشقش شده اعتماد کند. 

چشم سیاه دوست داشتنی داستانی عاشقانه و پرچالش بین دختر و پسری عاشق است و حسین‌پور سعی کرده راه و مسیر درست شکل گیری یک رابطه موفق را به مخاطبان نشان دهد. 

 خواندن کتاب چشم سیاه دوست‌داشتنی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 همه دوست‌داران رمان‌های عاشقانه مخاطبان این کتاب‌اند.

بخشی از کتاب چشم سیاه دوست داشتنی

یک هفته فرجه به مثال برق و باد گذشت؛ در حالی که من تمام وقت شبانه روز در اتاقم را به روی خودم بسته بودم و به قولی خرخوانی می‌کردم. آنقدر درس تلمبار شده داشتم که حتی فرصت نکنم ساعتی استراحت کنم. شب‌ها عزیزانم به خانه می‌آمدند و نشاط را با خودشان به اتاق پر از دفتر و کتابم می آوردند. مامان‌گلی با همان اندک خوراکی‌های موجود در خانه، ازمن پذیرایی می‌کرد و قوتی دوباره به جان خسته و رنجورم می داد. دستم هم‌چنان بسته بود و گویا قرار نبود به این زودی‌ها از درد تلخش رهایی یابم. در میان مرور درس‌ها بیشتر تمرکزم روی دو درس مشترکم با امیرعلی بود؛ مبادا که از آن صیاد بی‌رحم ببازم.

صبح روز شنبه، چهار دی ماه هوا بسیار سردتر از هر وقت دیگری بود و برای من که هفته‌ای را در اتاق گرم و نرم و کنار بخاری گازی گذرانده بودم، طاقت‌فرسا می‌نمود. در صف اتوبوس لرز بر تنم نشسته بود و تحمل سرما هنوز برایم سخت بود. اتوبوس که آمد، نفس راحتی کشیدم و سوار شدم. بالاخره پس از طی مسافتی طولانی رسیدم به دانشگاه؛ به محض پیاده شدن ماشین مشکی رنگی کنارم ترمز کرد. نگاهم رفت سمت راننده، ارشیا با لبخند دل‌پذیری نشسته بود پشت رُل و با نگاه صاف و بی‌ریایش مرا زیر نظر داشت. لبخند ناخواسته به لبانم آذین بست و سری برایش تکان دادم. ارغوان پیاده شد و با شلوغ بازی‌های همیشگی‌اش به سمتم آمد و بلافاصله در آغوشم کشید:

- وای نورا، چه‌قدر دلم برات تنگ شده بود! خیلی بی‌معرفتی، حتی یه زنگ بهم نزدی! اینه رسم رفاقت؟

او را به خود فشردم و با خنده از خودم جدایش کردم. بارانی جدید سُرمه‌ای تنش بود که با مقنعهٔ کرپ سُرمه‌ای ستش کرده بود. صورتش سفیدتر از همیشه به نظر می‌رسید و رنگ چشمانش آبی تیره بود. حس دلتنگی به دلم چنگ زد. صورتش را بی‌اختیار بوسیدم و گفتم:

- منم همین‌طور دوستم. واقعا فرصت نشد؛ یه بند مشغول درس خوندن بودم. می‌دونی که چه‌قدر درس عقب افتاده داشتم.

دوست مهربانم مثل همیشه سریع قانع شد و سری به علامت موافقت برایم تکان داد:

- می‌دونم، حالا تونستی خودتو برسونی؟

قبل از این‌که جوابش را بدهم، صدای ارشیا توجه‌ام را به آن‌سو معطوف کرد:

- سلام خانم دکتر آینده.

نگاهم را به چشمان آبی آرامش دادم:

- سلام از ماست آقا ارشیا، خوب هستین؟