کتاب خودکامگی

کتاب خودکامگی؛ بیست درس از قرن بیستم اثر تیموتی اسنایدر و ترجمه‌ی سید شهاب‌الدین عباسی است. کتاب خودکامگی، در اصل تلاشی برای ایجاد پیوند میان گذشته و حال برای برقراری دموکراسی است.  

درباره‌ی کتاب خودکامگی

تیموتی اسنایدر تاریخ‌نگار و نویسنده‌ی آمریکایی در کتاب خودکامگی نگاهی به نظریه‌های مختلف حکومت‌های فاشیسم، نازیسم و کمونیسم انداخته است. او در تلاش است تا با این اثر، پیوندی میان گذشته و حال ایجاد کند و به برقراری دموکراسی کمک کند.  

کتاب خودکامگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

علاقه‌مندان به مطالعات اجتماعی و سیاسی از خواندن کتاب خودکامگی لذت می‌برند. 

درباره‌ی تیموتی اسنایدر

تیموتی اسنایدر ۱۸ اوت ۱۹۶۹ در اوهایو متولد شد. او تاریخ‌نگار، نویسنده و استاد دانشگاه ییل است. او همچنین عضو شورای روابط خارجی و کمیته وجدان موزه یادبود هولوکاست ایالات متحده است. تیموتی اسنایدر جوایز زیادی مانند جایزه هانا هاردت و جایزه انجمن تاریخی آمریکا جرج لوئیس بیر را از آن خود کرده است. از میان آثار تیموتی اسنایدر می‌توان به در برابر استبداد، سرزمین‌های خونین؛ اروپا بین هیتلر و استالین و بازسازی ملت‌ها اشاره کرد. 

بخشی از کتاب خودکامگی

در اوایل سال ۱۹۳۸ که آدولف هیتلر در آلمان قدرت را به شکلی مطمئن در اختیار داشت، خیال ضمیمه کردن کشور همسایه، اتریش، را در سر می‌پروراند. پس از گردن نهادن صدراعظم اتریش، اطاعتِ پیشاپیشِ اتریشی‌ها بود که سرنوشت یهودیان اتریش را رقم زد. نازی‌های اتریشیِ محلی، یهودیان را گرفتند و مجبورشان کردند خیابان را بسابند و بشویند و آن‌ها را از مظاهر اتریشِ مستقل پاک کنند. و عجیب اینجاست که مردمی که نازی نبودند، با علاقه و سرگرمی تماشاگر ماجرا بودند. نازی‌هایی که فهرست دارایی‌های یهودیان را نگه می‌داشتند، هر چه را که می‌توانستند دزدیدند. از همه مهم‌تر این بود که دیگرانی که نازی نبودند به دزدها پیوستند. همان‌طور که هانا آرنت نظریه‌پرداز سیاسی، یادآوری می‌کند: «وقتی نظامیان آلمانی به کشور حمله کردند و همسایگان غیریهودی به خانه‌های یهودیان یورش بردند، یهودیان اتریشی شروع کردند به خودکشی.»

اطاعت پیشایش اتریشی‌ها در مارس ۱۹۳۸ به سران نازی آموخت که چه کارهایی ممکن است. در وین، در اوت آن سال بود که آدولف آیشمان دفتر مرکزی مهاجرت یهودیان را تأسیس کرد. در ۱۹۳۸، پیرو نمونهٔ اتریشی ماه مارس، نازی‌های آلمانی نسل‌کشی ملی معروف به شب بلورین را سازماندهی کردند.

در سال ۱۹۴۱، وقتی آلمان به اتحاد شوروی حمله کرد، افراد اس اس آغازگر طراحی روش‌های کشتار جمعیِ سازمان‌یافته شدند، بدون اینکه دستوری در این زمینه در کار باشد. آن‌ها حدس می‌زدند که مافوق‌هایشان چه می‌خواهند و ثابت کردند که چه کارهایی امکان‌پذیر است و این فراتر از آن چیزی بود که هیتلر فکر می‌کرد.

در آغاز، اطاعت پیشاپیش به معنی همراهی و همرنگی غریزی و بدون تأمل با یک وضعیت بود. آیا فقط آلمان‌ها چنین کارهایی کردند؟