کتاب تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران در دوره معاصر

کتاب تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران در دوره‌ی معاصر از آغاز سلطنت قاجاریه تا سرانجام فتحعلی‌شاه نوشته سعید نفیسی یکی از تاثیرگذارترین نویسندگان و مترجمان زبان فارسی است.

درباره کتاب تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران در دوره‌ی معاصر از آغاز سلطنت قاجاریه تا سرانجام فتحعلی‌شاه

نوشتن تاریخ ایران در زمان قاجارها از ضبط همهٔ سوانح تاریخ ایران دشوارتر است، زیرا که هنوز نفع‌ها و غرض‌ها دربارهٔ این خاندان و کسانی که یار و یاورشان بوده‌اند فرو ننشسته و هنوز بسیاری از صحایف تاریخ گرفتار این دوستی‌ها و دشمنی‌های نادرست و ناموجه است. آن قسمت از حوادث که در زمان ما روی داده هنوز به دست مردم بی‌طرف نیفتاده و آن قسمت از سوانح هم که پیش از روزگار ما روی داده است تاریخ‌نویسانی آن را ضبط کرده‌اند که یا حاشیه‌نشین کارگزاران آن زمان و یا از همه جا بی‌خبر بوده‌اند و بیشتر به حدس و دلخواه خود چیزی گفته‌اند. اما نفیسی در این کتاب سعی کرده است با مراجعه به منابع فارسی و غیر فارسی مخصوصا زبان روسی اطلاعات دقیق و صحیحی را گردآوری کند.

خواندن کتاب تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران در دوره‌ی معاصر از آغاز سلطنت قاجاریه تا سرانجام فتحعلی‌شاه را به چه کسانی یپشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان حقیقی به تاریخ پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران در دوره‌ی معاصر از آغاز سلطنت قاجاریه تا سرانجام فتحعلی‌شاه

هیچ‌چیز به‌اندازهٔ عقاید تاریخ‌نویسان دربارهٔ برخی از نژادهای آدمی دستخوش تغییر نیست و در هر دوره‌ای عقیده‌ای نوین با دلایلی نو آیین آشکار می‌شود. تا چند سال پیش در میان نژادهای بشری به نژاد پرشماره‌ای قایل بودند که آن را نژاد «اورال و آلتایی» می‌دانستند زیرا که یک‌سر آن را در ناحیهٔ اورال و سر دیگرش را در ناحیهٔ آلتایی می‌پنداشتند.

در آن زمان یکی از شعب بزرگ این نژاد را «ترک و مغول» می‌نامیدند یعنی شعبه‌ای که هم مغول را در بربگیرد و هم ترک را. امروز بیشتر دانشمندان بدین نکته مایل‌اند که ترک را از مغول تفکیک و تجزیه کنند و حتی برخی ترکان را شعبه‌ای و آن هم یکی از شعب اصلی نژاد آریایی یا هندواروپایی و یا هندوایرانی می‌شمارند و در این عقیده چنان به‌جای دور می‌روند که مهد نژاد آریایی و نخستین سرزمین آن را دامنه‌های تیانشان می‌دانند.

تاریخ ایران بهترین سندی است که به این نکته گواهی می‌دهد، زیرا که در تاریخ ما ترکان نزدیک نهصد سال پیش از مغولان پیدا شده‌اند، چنان‌که در حدود آغاز قرن پنجم میلادی ایران از دو سو با دو نژاد بیگانه روبه‌رو شده است. آن‌که در مرزهای شمال‌شرقی ایران پدید آمده ایرانیان بدان هفتال و تازیان هیطل و هیاطله گفته‌اند و در نظر تاریخ‌نویسان امروز قطعاً از نژاد ترک بوده‌اند و آن‌که در مرزهای شمال‌غربی در پشت کوه‌های قفقاز پیدا شده آن را ایرانیان همیشه خزر نامیده‌اند و آن هم با تحقیقات امروزین مسلم است که از همین ترکان امروز بوده‌اند.

درباره سعید نفیسی

سعید نفیسی، در ۱۸ خرداد ۱۲۷۴ شمسی در تهرانمتولد شد. او فرزند میرزا علی‌اکبر ناظم‌الاطبا (معروف به ناظم‌الاطباء کرمانی) و از نوادگان حکیم نفیس بن عوض کرمانی (طبیب نامدار ایران در قرن نهم هجری) و برادر علی‌اصغر نفیسی ملقب به مودب‌الدوله بود. حبیب نفیسی برادرزاده اوست.

تحصیلات ابتدایی را در مدرسه شرف، یکی از نخستین مدارس جدید که پدرش تأسیس کرده بود گذراند و تحصیلات متوسطه را در مدرسه علمیه، تنها مدرسه‌ای که دوره متوسطه داشت گذراند، در بهار ۱۲۸۸ در تهران به پایان رساند. پانزده ساله بود که برادر بزرگترش اکبر مؤدب نفیسی او را برای ادامه تحصیل به اروپا برد. نفیسی تحصیلات خود را در شهر نوشاتل سوئیس و دانشگاه پاریس به پایان رساند و در سال ۱۲۹۷ به ایران بازگشت. ابتدا در دبیرستان‌های تهران به تدریس زبان فرانسه پرداخت. در سال ۱۲۹۷ به گروه نویسندگان مجله دانشکده پیوست و در یک سال فعالیت این مجله با ملک‌الشعرا بهار همکاری داشت.

در سال ۱۳۰۸ خورشیدی به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و علاوه بر تدریس زبان فرانسه در دبیرستان‌ها، به کار آموزش در مدارس علوم سیاسی، دارالفنون، مدرسه عالی تجارت و مدرسه صنعتی پرداخت. در سال‌های بعد به تدریس در دانشکده‌های حقوق و ادبیات پرداخت و به عضویت فرهنگستان ایران درآمد.

وی از بنیان گذاران مکتب نثر دانشگاهی است که از جمله ویژگی این نثر پیراستگی عبارات در لفظ و معنا بوده، به‌طوری‌که نویسنده می‌کوشید، اندیشه خود را چنان ساده بیان کند که عبارات او از هر گونه پیچیدگی دور بماند و به جای زیورهای بیهوده لفظی، از استحکام دستوری بهره بگیرد.

او در ۲۳ آبان ۱۳۴۵ در تهران فوت کرد.