کتاب ایران در مصاف با تاریخ

ایران در مصاف با تاریخ، به قلم جان لیمبرت روایتی گذرا از تاریخ ایران از دوران پیش از اسلام تا انقلاب اسلامی است.

درباره کتاب ایران در مصاف تاریخ

در کتاب حاضر نویسنده بر تحولات تاریخی دوره معاصر به ویژه انقلاب اسلامی تمرکز کرده و دوره‌‌های پیش از آن را مرور کرده است. او در این کتاب به بررسی جغرافیا، تاریخ، مذهب، زبان، فرهنگ، اقتصاد و اوضاع سیاسی ایران در دوره‌های مختلف پرداخته است.

خواندن کتاب ایران در مصاف با تاریخ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعه این اثر فرصت خوبی برای پژوهشگران تاریخ و علاقه‌مندان برای پی بردن به نمونه‌ای از دیدگاه غربیان نسبت به ایران و انقلاب اسلامی است.

درباره جان لیمبرت

لیمبرت متولد واشنگتن دی سی است. وی مدرک کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری خود را از دانشگاه هاروارد اخذ کرده است. دکترای وی در زمینهٔ تاریخ و مطالعات خاورمیانه است. وی دستیار معاون وزیر امور خارجهٔ آمریکا و مسئول میز ایران در این وزارتخانه بود و در زمان تسخیر لانهٔ جاسوسی جزء گروگان‌های سفارت آمریکا بوده است.

جان لیمبرت مدتی در دانشگاه شیراز تدریس کرد. وی هم‌اکنون معاون مدیرکل وزارت امور خارجهٔ ایالات متحدهٔ آمریکا در امور ایران است. او سال‌ها در ایران زندگی کرده و دلبستهٔ زبان، تاریخ و فرهنگ ایران است، همسری ایرانی دارد و فرزندانش زادهٔ ایران هستند. وی همچنین به زبان فارسی و فرهنگ ایرانی تسلط کامل دارد. کتاب‌های دیگری که از جان لیمبرت در مورد ایران منتشر شده‌است عبارت‌اند از: «شیراز در عصر حافظ»، «شکوه این شهر پارسی» و «مذاکره با ایران».

جملاتی از کتاب ایران در مصاف با تاریخ

برای ایرانی‌ها مهم است که چگونه خودشان را توصیف کنند و چگونه خصیصه‌ها و ویژگی‌های فردی و اجتماعی خود را نشان بدهند. زبان فارسی سرشار از اسم‌ها و صفت‌هایی برای توصیف رفتار آدمی است. به‌عنوان مثال واژهٔ «تعارف» واژه‌ای دشوار است و بیانگر رفتاری خاص تقریباً در تمام مواقع و در خارج از محیط خانوادگی (خانوادهٔ درجه یک) است. تعارف سیستمی اجتماعی است که به افراد این اجازه را می‌دهد در محیط‌های سخت و شلوغ احترام و شأن دیگران را حفظ کنند. مردم هنگام تعارف‌کردن در ملاقات‌ها یا ترک‌کردن جایی از عبارت‌های تشریفاتی استفاده می‌کنند. آنها همچنین از یک سری واژه‌های حُسن‌تعبیر برای توصیف وقایع ناخوشایند استفاده می‌کنند و نیز برخی واژه‌های محترمانه را جایگزین ضمایر دوم شخص و سوم شخص می‌کنند. مثال تعارف این است که میزبان انبوهی خوراک و گوشت را نان و پنیری ساده بداند و مهمان مؤدب نیز آنچه را به او تعارف می‌شود رد کند (یا مقدار کمی بردارد) مگر آنکه بسیار به او اصرار کنند. وقتی مهمان به صاحب‌خانه می‌گوید وقت آن رسیده که رفع زحمت کنم میزبان باید بگوید هنوز زود است که تشریف ببرید. همچنین تعارف بدین‌معنی است که فرد نباید عقیده‌ای را که موجب آزار می‌شود مطرح کند، هرچند که آن عقیده درست باشد. حتی اگر فرد بخواهد آن را مطرح کند باید با استفاده از کلمات ملاحظه‌کارانه عقیدهٔ خود را ابراز دارد.