حمید عنایت

حمید عنایت، پژوهشگر علوم سیاسی و فلسفه، در خانواده‌ای مذهبی در تهران به دنیا آمد. او پس از تحصیل در دانشگاه تهران و اخذ بورسیه، مدارک کارشناسی‌ارشد و دکترای خود را از دانشگاه لندن دریافت کرد و تحصیلات خود را در دانشگاه آکسفورد نیز ادامه داد. عنایت پس از بازگشت به ایران، به تدریس در دانشگاه تهران پرداخت و به مرتبهٔ دانشیاری رسید. پس از انقلاب، به دلیل بیماری به انگلستان مهاجرت کرد و در دانشگاه آکسفورد به تدریس تاریخ خاورمیانه مشغول شد. او علاوه‌بر تدریس، به نوشتن و انتشار مقالات در نشریات مختلف نیز می‌پرداخت. حمید عنایت در سال ۱۳۶۱ بر اثر سکته قلبی درگذشت، اما میراث ارزشمندی از خود به جای گذاشت. او با فعالیت‌های خود تأثیر زیادی بر روشنفکران و جامعه دانشگاهی ایران گذاشت و به گفتهٔ دانشجویانش، شخصیتی صمیمی و شوخ‌طبع داشت.

از جمله آثار تألیفی او می‌توان به کتاب‌های «اندیشهٔ سیاسی در اسلام معاصر»، «تاریخ اندیشه‌ها و نهادهای سیاسی در ایران و اسلام»، «فلسفهٔ سیاسی غرب»، «اسلام و سوسیالیسم در مصر (مجموعه مقالات)» و «سیری در اندیشهٔ سیاسی عرب» اشاره کرد. برخی از آثاری که توسز او ترجمه شده‌اند، عبارت‌اند از «سیاست» نوشتهٔ ارسطو، «فلسفه هگل» نوشتهٔ و. ت. ستیس، «بنیاد مابعدالطبیعهٔ اخلاق» نوشتهٔ ایمانوئل کانت، «عقل در تاریخ» نوشتهٔ فریدریش هگل، «تاریخ طبیعی دین» نوشتهٔ دیوید هیوم، «لوی اشتراوس» نوشتهٔ ادموند لیچ و «خدایگان و بنده» نوشتهٔ فریدریش هگل.