کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان

«جاده‌ای به اسکله‌ ویگان» از آخرین نوشته‌های جورج اورول، نویسنده توانای انگلیسی است. این کتاب توصیفی است از طبقه کارگر انگلستان در فاصله دو دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ که در این سال‌ها به دلیل دشواری‌های ناشی از انتقال وضعیت جنگی به وضعیت زمان صلح، حال و روزشان آشفته و نابسامان شد و یک میلیون و پانصدهزار نفرشان بیکار شدند. جورج اورول که شهرت خود را بیش از همه به دو کتاب «قلعه حیوانات» و «۱۹۸۴» مدیون است، از معدود نویسندگانی است که بر پایه‌ی تجربه‌های شخصی خود کتاب نوشته است. یکی دیگر از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این نویسنده‌ی زبردست، قدرت تشریح و توصیف صحنه‌هایی است که خود شاهد آن بوده‌است. اورول، گاه با طنزی کنایه‌آمیز چنان نظر خود را بر کرسی می‌نشاند که خواننده جز پذیرفتن آن، راه دیگری ندارد. او که تحت تأثیر موج انقلابی‌گری و رادیکال‌مآبی پس از جنگ جهانی اول قرارگرفته و در همان حال کردارهای زشت و وحشت‌ناک امپریالیسم انگلستان را به چشم دیده است؛ از سویی با دیدی موشکافانه به بررسی وضع تیره‌روزان و تهیدستان اروپای غربی، به ویژه انگلستان می‌پردازد و از طرف دیگر به روشن‌فکران لیبرال و مارکسیست به دلیل جدایی‌شان از توده‌های مردم و آگاه نبودن آنان از باورها و فرهنگ توده‌ها به سختی خرده می‌گیرد. بخشی از کتاب: «وقتی چهارده یا پانزده سال داشتم، یک پسربچهٔ افاده‌ای نفرت‌انگیز بودم؛ اما از دیگر هم‌سن‌ها و هم‌قشری‌های خودم بدتر نبودم. فکر نمی‌کنم در هیچ جای دنیا به‌اندازهٔ مدرسه‌های عمومی انگلستان، تا این‌حد افاده‌فروشی رواج داشته باشد. دست‌کم در این یک مورد کسی نمی‌تواند بگوید که سیستم آموزشی انگلستان کارش را به‌درستی انجام نداده است. بعد از چند ماه که شما مدرسه را ترک کردید، زبان لاتین و یونانی راکه در آن‌جا آموختید، فراموش می‌کنید. من هشت یا شاید هم دَه سال یونانی خواندم و حالا در سن سی‌وسه سالگی حتی از تکرار حروف الفبای یونانی هم عاجزم؛ اما افاده‌فروشی چیزی است که اگر آن را ریشه‌کن نکنید؛ مثل گل نیلوفر صحرایی به شما می‌چسبد و تا آخر عمر رهایتان نخواهد کرد.»