بریده‌هایی از کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان

من همان روزی که زیر میز صبحانه یک سطل آشغال پر قرار داشت، تصمیم گرفتم که از آن‌جا بروم. فضای آن‌جا داشت افسرده‌ام می‌کرد. مشکل فقط کثیفی، بوی بد و یا غذای بنجل آن‌جا نبود؛ بلکه احساس زوال و تباهی بی‌معنایی بود که از بودن در آن‌جا به من دست می‌داد. احساس این‌که در مکانی پست گرفتار شده بودم که مردم در آن مانند سوسک‌های سیاه در میان انبوهی از کارهای مزخرف و گله و شکایت‌های زیاد، در هم می‌لولیدند.

در کتاب تاریخ اجتماع نوشته لیزا گری بخش جالبی وجود دارد که به تشریح تیراندازی‌های به‌سمت مردم بعد از دستگیری آن‌ها می‌پردازد. دولتی‌ها قصد داشتند رهبران شورشی‌ها را تیرباران کنند و چون نمی‌دانستند کدام آدم‌ها، رهبران شورشی‌ها هستند بر پایهٔ این اصل که رهبران به‌طور معمول از طبقهٔ بالاتر اجتماع هستند، از بین آنان آدم‌هایی را برای تیرباران انتخاب می‌کردند. یک افسر در میان صفی از دستگیرشدگان قدم می‌زد و آن‌هایی را که به نظرش رهبر گروه می‌آمدند، جدا می‌کرد. یک نفر از دستگیرشدگان به خاطر این‌که ساعت در دست داشت، تیرباران شد و فرد دیگری به‌دلیل این که «صورت با هوشی» داشت. من دوست ندارم به خاطر داشتن یک صورت با هوش تیرباران شوم؛ اما براین عقیده‌ام که تقریبآ رهبران تمام انقلاب‌ها، آدم‌هایی بوده‌اند که توانسته‌اند ح

امروزه قمارها و شرط‌بندی‌های سازمان‌یافته، تقریبآ به یک صنعت مهم تبدیل شده است؛ به‌طور مثال، پدیده‌ای مانند فوتبال را درنظر بگیرید که حدود شش میلیون پوند در سال بر سر شرط‌بندی‌های آن رد و بدل می‌شود که تمام این پول تقریبآ از جیب قشر کارگر خارج شده است. وقتی هیتلر دوباره راین‌لند را تصرف کرد، من هم به‌طور تصادفی در یورکشایر بودم. هیتلر، لوکارنو، فاشیسم و تهدید شروع جنگ جهانی بسیار کم توجه مردم را جلب کرد؛ اما تصمیم فدراسیون فوتبال برای توقف اعلام برنامهٔ مسابقه‌ها (برای جلوگیری از شرط‌بندی‌ها) تمام یورکشایر را در توفانی از خشم فرو برد. حیرت مردم با شکم‌های گرسنه از دیدن علوم الکتریکی مدرن که معجزه‌هایی را در مقابل چشمان آن‌ها به وجود می‌آورند، دیدنی است.

تنها چیزی که می‌تواند ما را متحد کند، اصول زیربنایی سوسیالیسم است؛ یعنی عدالت و آزادی. اما نمی‌توان به‌شدت این دو را اصول «زیربنایی» نامید. آن‌ها تقریبآ به‌طور کامل فراموش شده‌اند. این اصول در زیر لایه‌های فراوان نظریه‌های ایرادگیرانه، درگیری‌های حزبی و «پیشرفت‌طلبی» نصفه و نیمه‌مدفون شده‌اند؛ درست مثل الماسی که در زیرکوهی از کود حیوانی مدفون شده است. کار سوسیالیسم این است که دوباره این الماس را بیرون بکشد. عدالت و آزادی! این دو کلمه باید مانند یک شیپور در تمام دنیا، طنین‌انداز شود. مدت زمان زیادی، به‌خصوص طی ده‌سال گذشته، فقط صدای شیطان شنیده شد.