کتاب آزمون اندیشه‌های انتقادی معاصر

زهره روحی در کتاب «آزمون اندیشه‌های انتقادی معاصر» کوشیده است آثار برخی از اندیشمندان اجتماعی معاصر که هریک به نوعی افشاگر وضع موجود جامعه خود بوده اند را بررسی کند. اندیشمندانی که در سازوکار مدرنیته‌ای که به نقد خود زنده است شرکت فعال داشته‌اند. در این کتاب، اندیشه‌های دانشمندانی چون میشل فوکو، پیر بوردیو، هربرت مارکوزه،تئودور آدورنو، میشل لووی، دانیل کوهن، ژیل دلوز، سارتر و... در چهار حوزه «قدرت، جامعه و انسان»، «حقیقت و خشونت»، «زن به مثابه مسئله» و «هنر و بازنمایی های هنری» بررسی شده‌اند. در بخشی از مقدمه کتاب می‌خوانید: «فقط از راه حضور و دیده‌شدن است که می‌توان از عادت‌های پیشین خشونت‌زدایی کرد تا پدیده‌های متفاوت در چارچوب تفاهم و مسالمت امکان حیات یابند. تاریخ گواه است که تمامی هستی‌های متفاوت، «تفاوت» شان تنها زمانی بر شک و ترس همگان فائق می‌آید که در معرض دیده‌شدن قرار گیرند و «دیگربودگی» به عادت تبدیل شود؛ عادتی که با زمان گره خورده است و از گذرش مشروعیت می‌گیرد. پس هر امر نوظهوری فی‌نفسه بازنگری در وضعی از اوضاع زمانه است. ازاین‌رو بی‌جهت نیست که مدرنیته، در هر دوره‌ای، با مرور خود همراه است و هر بار نیز کنشگران جدیدی را به مخاطبان خود می‌افزاید. کنشگرانی که با بازخوانی وضعی از اوضاع اجتماعی و فرهنگی زمانه، گوشه‌هایی (تا آن زمان) پنهان، از تفاوت‌های وجودی خاص خود را (که احتمالا بسیاری‌شان محصول سازوکار خود مدرنیته هستند) پدیدار می‌سازند. بدین ترتیب است که بخشی دیگر از سرکوب‌شدگان قلمروهای رسمی از کوره راه‌های زیرزمینی و حاشیه‌بودگی بیرون می‌آیند و خود را به امکان حضور در عرصه عمومی می‌رسانند. همان عرصه‌ای که در هر دوره از مدرنیته، محدود به خوانش قدرت و فرهنگ انحصارگر بوده است. در چنین سلطه‌ای، «دیگری» یا «غیر» همان نه‌گویی است که به جبران نداشت امکان بازنمایی تفاوت‌های هستی‌شناسانه خود در عرصه عمومی (که از همان ابتدای انقلاب مدرن همواره تحت سلطه نظام سرمایه‌داری بوده است) به انحای مختلف (مستقیم یا غیر مستقیم) به قلمروهای رسمی حمله برده است. بنابراین می‌توان گفت یکی از عمده تفاوت‌های انسان و جامعه مدرن با همتای سنتی خود در همین طلب حضور تفاوت و متفاوت‌بودن است.»