کتاب بعد زلزله

کتاب بَعدِ زلزله مجموعه شش داستان از نویسنده سرشناس ژاپنی، هاروکی موراکامی است که با ترجمه بهرنگ رجبی منتشر شده است.

درباره کتاب بعد زلزله

یازده رمان، چهار مجموعه داستان، و هفت کتابِ غیرداستانی از مجموعه آثار موراکامی است. موراکامی در داستان‌هایش وهم و واقعیت را به‌هم می‌آمیزد و شخصیت‌هایش را در دامِ دنیاهایی می‌اندازد که مناسباتش را نمی‌فهمند. با این‌که زندگی ادامه دارد و آدم‌هایش اغلب از گزندِ خطرات جانِ سالم به درمی‌بَرند، اما از گذرِ مسیری که می‌پیمایند زیروزِبَر می‌شوند و کم پیش می‌آید آخرِ قصه، همانی باشند که اولش بوده‌اند.

در سال ۱۹۹۵ زلزله‌ای سهمگین کوبه را در ژاپن لرزاند. و هزاران کُشته و بسیار ویرانی‌ها به‌جا گذاشت. موراکامی اهلِ کوبه نبود و خیلی کسی را آن‌جا نداشت، اما در نوجوانی مدتی را آن‌جا سر کرده بود و مثلِ همهٔ شخصیت‌های شش قصه‌ای که حولِ همین فاجعه نوشت، چیزی نامرئی و توضیح‌ندادنی به کوبه وصلش می‌کرد. شخصیت‌های اصلیِ این قصه‌هایش هر کدام جایی دیگر دارند روزگار می‌گذرانند اما زلزله سایهٔ سنگین‌اش را روی زندگی‌شان می‌اندازد و وادارشان می‌کند از روالِ روزمره بیرون بزنند و پا به وادی‌هایی تازه بگذارند.

خواندن کتاب بعد زلزله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستان پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره هاروکی موراکامی

هاروکی موراکامی در ۱۲ ژانویه ۱۹۴۹ در کیوتو که یکی از شهرهای ژاپن است، متولد شد. در دوران کودکی، مثل کوبوآبه، تحت تاثیر فرهنگ غربی و ادبیات روسیه بود و با خواندن آثار فرانتس کافکا، گوستاو فلوبر، چارلز دیکنز، کورت وونه‌گات، فیودور داستایوفسکی، ریچارد براتیگان و جک کرواک روزهایش را می‌گذراند. او برای رمان‌ها و داستان‌هایش که به زبان‌های بسیاری هم ترجمه شده و در سراسر دنیا خوانده می‌شوند، جوایز بسیاری مانند جایزه جهانی فانتزی، جایزه بین‌المللی داستان کوتاه فرانک اوکانر، جایزه فرانتس کافکا و جایزه اورشلیم را از آن خود کرده است.

از کتاب‌های مشهور هاروکی موراکامی که به فارسی هم ترجمه شده‌اند، می‌توان به جنگل نروژی، به آواز باد گوش بسپار، تعقیب گوسفند وحشی و کافکا در ساحل اشاره کرد.

بخشی از کتاب بعد زلزله

وقتی چند دقیقه‌ای قبلِ نیمه‌شب تلفن زنگ زد، جونکو داشت تلویزیون تماشا می‌کرد. کایسوکی گوشهٔ اتاق هدفون‌به‌گوش نشسته بود، چشمانش نیم‌بسته، و هم‌هنگام با حرکتِ انگشتان بلندش بر سیم‌های گیتاربرقی، سرش را عقب‌جلو تاب می‌داد. داشت قطعه‌ای با ریتم تند تمرین می‌کرد و اصلاً نفهمید تلفن دارد زنگ می‌زند. جونکو گوشی را برداشت.

میاکی با آن صدای خفه و لهجهٔ اوزاکایی آشنایش پرسید «بیدارت کردم؟»

جونکو گفت «نه، بیداریم هنوز.»

«من دمِ ساحلَم. باید ببینی این‌همه کُندهٔ شناور و! می‌تونیم یه آتیشِ حسابی راه بندازیم این‌دفعه. می‌آی؟»

جونکو گفت «حتماً. بذار لباس عوض کنم؛ ده دقیقهٔ دیگه اون‌جام.»

جوراب‌شلواری‌یی پوشید، رویش هم شلوارجینش را، بالاتنه پولیوری یقه‌اسکی، و بسته‌ای سیگار هم چپاند توی جیبِ کُتِ پشمی‌اش. کیف، کبریت، دسته‌کلید. با پا آهسته زد به پشتِ کایسوکی. کایسوکی هدفون را از روی گوش‌اش برداشت.

جونکو گفت «من دارم می‌رم دمِ ساحل آتیش‌بازی.»

کایسوکی با اخم پرسید «باز هم میاکی؟ شوخیت گرفته؟ می‌دونی که، فِوریه‌ست. ساعت هم دوازدهِ شبه. الان می‌خواین برین آتیش درست کنین؟»

«مشکلی نیست. تو نمی‌خواد بیای. من خودم می‌رم.»

کایسوکی آهی کشید؛ «نه، می‌آم. یه دقیقه وقت بده لباس عوض کنم.»

آمپلی‌فایرش را خاموش کرد، روی زیرشلواری‌اش شلوار پوشید، پولیور، و رویش ژاکتی کُرک‌دار که زیپش را تا دمِ چانه داد بالا. جونکو روسری‌یی پیچید دورِ گردنش و کلاهی بافتنی هم سرش گذاشت.

وقتی داشتند می‌رفتند سمتِ ساحل کایسوکی گفت «دیوونه‌این شماها، چی تو آتیش درست کردن هست که این‌قدر باهاش کِیف می‌کنین؟»

شبِ سردی بود اما هیچ بادی نمی‌آمد. کلماتی که از دهان‌شان بیرون می‌آمدند در هوا یخ می‌زدند.

جونکو گفت «چی تو پِرل‌جَم هست که تو این‌قدر باهاش کِیف می‌کنی؟ یه مقدارِ زیادی سروصدائه دیگه فقط.»

کایسوکی گفت «پِرل‌جَم تو کُلِ دنیا ده میلیون طرف‌دار داره.»

جونکو گفت «خب، آتیش درست کردن هم پنجاه هزار ساله که تو کُلِ عالم طرف‌دار داشته.»