کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

مجموعه‌ نمایشنامه‌های بیدگل، مجموعه‌ای منحصربه‌فرد از نمایشنامه‌هایی است که تابه‌حال به فارسی ترجمه نشده‌اند و یا ترجمه خوبی نداشته‌اند. سایکوسیس ۴:۴۸، اثر سارا کین، یکی از نمایش‌نامه‌های اروپایی این مجموعه است که نخستین‌بار در سال ۲۰۰۰ و در لندن به روی صحنه رفت. سارا کین یکی از جنجالی‌ترین چهره‌های نمایشنامه‌نویسی معاصر بریتانیا و از نویسندگان پیرو جریان «تئاتر تهاجمی» است. تئاترِ تهاجمی (in-yer-face theatre) تئاتری است که «یقهٔ مخاطبانِ خود را گرفته و آن‌قدر تکان می‌دهد تا پیام تئاتر را درک کنند.» تجربه‌گرایی، حساسیّت، خشونت و اِعمال شوک برای برانگیختن تماشاگر، طرح وجوه جدید و غیرمعمول در عرصه‌های مختلفی همچون ساختار، لحن، زبان و تصاویر، به‌پرسش کشیدن هنجارهای اخلاقی و شکستن تابوها، نشان دادن رنج و سختی‌ زیر پوست و پسِ چهرهٔ انسان‌های معاصر با تجاوزکردن و یورش‌بردن به حریم خصوصی و نقاط دیده‌نشدهٔ آنان از ویژگی‌های این نوع تئاتر است. کین در ۱۹۷۱ متولد شد. او خیلی زود به نوشتن شعر و داستان کوتاه روی آورد و چند تئاتر را کارگردانی کرد. اولین نمایشنامه‌اش «نفرین‌شده» در ۱۹۹۵ اجرا شد و موجی از توجهات را برانگیخت. او به کار نمایشنامه‌نویسی ادامه داد و در نهایت بعد از نوشتن نمایشنامه سایکوسیس ۴۸: ۴ و پس از یک خودکشی ناموفق، خود را در بیمارستان با بند کفش به دار آویخت. سایکوسیس همچون نامش، نمایشنامه‌ای غیر معمول با ساختاری بهم‌ریخته است که نمی‌توان برای آن موضوع یا هویت مستقلی تعریف کرد. مجموعه‌ای درهم‌تنیده از دیالوگ‌ها، مونولوگ‌ها، خطابه‌ها و هذیان‌های یک ذهن روان‌پریش در تقابل با خودش، درونیاتش و دنیای روان‌شناسی. در نهایت، می‌توان گفت سارا کین در این اثر خواننده را در مواجهه با یکی از غریب‌ترین و سخت‌ترین متون نمایشی قرار می‌دهد. چه در خواندن و چه در اجرا. «غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم»