بریده‌هایی از کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد

هیچ‌چیزی نمی‌تونه ایمان منو بهم برگردونه. این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

یک خودآگاهِ راکد و مُرده

هیچ‌چیزی ابدی نیست (مگر خودِ هیچ)

لاشه‌ای بیگانه و محروم‌شده از همه‌چیز به‌دستِ روحِ سرکشِ اخلاقِ اکثریت من دیر زمانی‌ست که مُرده‌ام به ریشه‌هایم بازگشته‌ام و نومیدانه بر کرانه‌ها آواز سر می‌دهم.

من فکر می‌کنم افسردگی یک وضعیت سالم است، زیرا در کل نشان‌دهندهٔ درکی کاملاً واقع‌بینانه است از آنچه در حال وقوع است

این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم.

پیدا کن مرا رها کن مرا از این تردیدِ فرساینده نومیدیِ پوچ هراسیدن از سکون

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد نیازی حیاتی برای مُردنم برای فروشکستنم.

رأسِ ۴:۴۸ وقتی افسردگی می‌آد سراغم

افرادی که به دست جامعه سرکوب می‌شوند، خُرد می‌شوند و هویت خویش را از دست می‌دهند.

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

غمگینم احساس می‌کنم آینده بی‌امیده و نمی‌شه چیزی‌رو بهتر کرد خسته‌ام و ناراضی از همه‌چیز به‌عنوان یک انسانْ شکست‌خورده‌ای تمام‌عیارم گناه‌کارم، دارم تقاص پس می‌دم دوست دارم خودم رو بکُشم پیش از این می‌تونستم گریه کنم، اما الآن کارم دیگه از اشک گذشته علاقه‌ام رو به آدم‌های دیگه از دست داده‌ام نمی‌تونم تصمیم بگیرم نمی‌تونم بخورم نمی‌تونم بخوابم نمی‌تونم فکر کنم

نه، این زندگی‌ای نیست که من پشیمانِ نداشتنش باشم.

وویتسک، پوست و سایکوسیس ۴:۴۸نشان‌دهندهٔ شخصیت‌هایی فرورفته در افسردگی هستند. این شخصیت‌ها احساس می‌کنند در یک سیستم گرفتار شده‌اند و تنها راه نجاتشان مرگ است؛ در نهایت، آن‌ها خودکشی را انتخاب می‌کنند؛ و در پایان، به‌جای اینکه خشونت را در قبال دیگران به‌کار بندند، آن را علیه خود استفاده می‌کنند. کین بی‌تفاوتیِ عمومی در برابر خشونت را تقبیح می‌کند، اما در کنار این موضوع، مسئولیت‌ناپذیریِ ما را نیز در مواجهه با خشونت نقد می‌کند. همچون شخصیت تینکر در نمایشنامهٔ پاک‌شده، بسیاری از مردم می‌کوشند با تکرار جملهٔ «من مسئول نیستم» از خود دفاع کنند، اما ما در برابر تداوم خشونت مسئول‌ایم.

من هیچ‌وقت توی زندگیم مشکلی با این نداشتم که چیزی رو به کسی بدم که دلش می‌خواد داشته باشه، اما هیچ‌کس هیچ‌وقت برای من همچین کاری نکرده. هیچ‌کس منو لمس نکرده، به من نزدیک نشده. اما حالا تو چنان وحشتناک یک‌جایی از اعماقِ منو لمس کردی که نمی‌تونم باور کنم و نمی‌تونم دقیقاً همین کارو برات انجام بدم. چون اصلاً نمی‌تونم پیدات کنم.

من امسال از خودم به‌قصدِ مرگ استعفا می‌دم

او زبان خود را قطع کرده است تا مانع از بیان عشقش به راد شود. بااین‌حال، با نوشتن به او عشقش را ابراز می‌کند. او سپس دست خود را قطع می‌کند تا از نوشتن جلوگیری کند، اما رقصیدنش تبدیل به رقصی عاشقانه می‌شود.

آدم نمی‌تونه اونایی که از خودشون خوششون نمی‌آد رو دوست داشته باشه.

نمی‌خوام این سوءتفاهم پیش بیاد که دارم برای کمک زار می‌زنم.

من همیشه عاشقت بوده‌م حتی وقتی متنفر بوده‌م ازت

آخرین نمایشنامه‌اش پس از مرگ او و پس از یک تصمیم دسته‌جمعی سخت که خانواده، دوستان و همکارانش گرفتند، بر صحنه اجرا شد. در میان یادداشت‌هایی که کین برای آن‌ها به‌جا گذاشته بود، یادداشتی برای کارگزارش دربارهٔ آخرین نمایشنامه‌اش وجود دارد که در آن خطاب به او می‌نویسد: «هر کاری که می‌خواهید با آن انجام دهید، فقط یادتان نرود که نوشتنِ آن مرا به‌کشتن داد!»

تنها چیزِ موندگار نابودیه ما همه‌مون ناپدید می‌شیم دارم دست‌وپا می‌زنم برای به‌جاگذاشتنِ نشونه‌ای موندگارتر از خودم

نه، این زندگی‌ای نیست که من پشیمانِ نداشتنش باشم.

نه. من افسرده‌ام. افسردگی هم یه جور خَشمه. یه نفر جلوته و تو مدام سرزنشش می‌کنی، این همون کاریه که تو می‌کنی. و تو چه کسی رو سرزنش می‌کنی؟ خودم رو.

این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی‌کردنش رو داشته باشم. *** نقشه‌ای چیدی؟ اینکه یه مشت دارو بخورم و اُوِردوز (۸) کنم، بعدش شاهرگم رو بزنم و بعدشم خودمو دار بزنم. همهٔ اینا باهم؟

(سکوت) به‌نظرت اگه تنها بمونی به خودت صدمه می‌زنی؟ می‌ترسم که بزنم. همین می‌تونه ازت محافظت کنه. آره. همین ترسه که منو از ریل قطار دور نگه داشته. فقط خداکنه این مرگ بالأخره یه پایانِ درست‌وحسابی باشه. خیال می‌کنم هشتاد سالمه. از زندگی خسته‌ام و ذهنم می‌خواد که بمیرم. همهٔ اینایی که می‌گی یه جور استعاره است، نه واقعیت. یه جور تشبیهه. اونم واقعیت نیست.

فقط بعضی آدم‌هان که حقیقتِ سادهٔ رنج و درد رو می‌فهمن