کتاب زنگ موسیقی

«زنگ موسیقی» رمانی است از مصطفی اسلامیه (-۱۳۲۰)، نویسنده معاصر ایرانی است. در بخشی از این رمان می‌خوانیم: پرویز را دیدم، اتفاقی و ناگهانی، در فیلمی که او پانزده سال پیش از خودش گرفته بود، و حالا، دو سال پس از مرگش، از تلویزیونی ماهواره‌ای پخش می‌شد. آخرین بار او را در خانه‌اش دیده بودم، سی‌ودو سال پیش که با نعمت به دیدارش رفته بودیم. آن زمان حدود چهل سال داشت، با موهایی سیاه و پُرپشت و چشم‌هایی درخشان که از آن‌ها هوش و نبوغ می‌بارید. او داشت از آهنگ‌های تازه‌ای که ساخته بود برایمان می‌گفت و گوش من به آهنگ‌هایی از ساخته‌های گذشته‌ی او بود که گه‌گاه در سرم می‌پیچید: «منم عاشق، منم شیدا» «می‌زده شب چو ز میکده باز آیم، بر سر کوی تو من به نیاز آیم» «خواب خوشی وقت سحر دیدم و یادم نرود». پس از آن دیدار سال‌ها از او بی‌خبر بودم. فکر می‌کردم در پی طوفان نواکشی که کمی بعد برخاست به خارج گریخته یا مثل بسیاری دیگر به گوشه‌ای خزیده، تاآن‌که صدایی از او به گوشم رسید، در مجموعه‌ی کوچکی که دوستی برایم آورد، و در آن پرویز ویولون می‌زد، با تار جلیل شهناز و ضرب جهانگیر ملک، در سه‌گاه، یا در بیگاهی به دور از ترس محتسب. حالا پس از آن دیدار دور، پس از آن دو سال و سیزده سالی که فیلم از خود گرفته‌اش در جایی خاک خورده بود، فقط شبحی از او بر صفحه‌ی تلویزیون می‌دیدم. هیکل همیشه‌باریکش زار و نزار بود و چهره‌اش خالی از شور و امید، با گونه‌هایی استخوانی و نگاه‌هایی پریشان و هراسان و رمیده از همه‌چیز، حتا از دوربینی که روبه‌رویش کاشته بود. سر خالی از مویش را، که زمانی پوشیده از موهای سیاه بود، به این‌سو و آن‌سو می‌گرداند، عینکش را به چشم می‌زد، بعد آن را برمی‌داشت و پایین می‌گذاشت و لحظه‌ای دیگر دوباره آن را روی دماغ قلمی‌اش جابه‌جا می‌کرد.