کتاب نمای نزدیک

کتاب نمای نزدیک؛ شصت یادداشت و پاسداشت نوشتهٔ حسین انتظامی است و انتشارات نیستان هنر آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب نمای نزدیک

کتاب نمای نزدیک مجموعه منتخب از یادداشت‌هایی است که حسین انتظامی در چند سال گذشته در وبلاگ یا اینستاگرام نوشته‌ است و شامل دو بخش می‌شود: یادداشت‌های سیاسی اجتماعی و پاسداشت شخص؛ عمده یادداشت‌های بخش دوم در رثای عزیزانی است که رخ در نقاب خاک کشیده‌اند.

یادداشت‌های بخش اول نیز به فراخور، دربارهٔ یک موضوع سیاسی، اجتماعی، رسانه‌ای یا مدیریتی است که هر حوزه به نحوی از دغدغه‌های نگارنده به شمار می‌آید. از آنجا که اکثر یادداشت‌های پراکنده با موضوع رسانه، اخلاق حرفه‌ای، مدیریت و اقتصاد رسانه، پیش‌تر در کتاب‌های «نقطه»، «ناوبری وب» و «پاپاراتزی نیستیم» به صورت تجمیعی، منتشر شده، از این رو فقط تعداد معدودی یادداشت با موضوع رسانه، در این کتاب آمده است. یادداشت‌های هر بخش بر اساس تاریخ انتشار، مرتب شده است.

حسین انتظامی از روزنامه‌نگاران، دانشگاهیان و مسئولان فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، رئیس سازمان سینمایی و سمعی، بصری، معاون اسبق مطبوعاتی وزارت ارشاد، مؤسس مؤسسه مطبوعاتی جام جم، رئیس سابق هیئت مدیره مؤسسه همشهری و مدیرمسئول سابق خبرآنلاین است.

خواندن کتاب نمای نزدیک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ رسانه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نمای نزدیک

«ما مدتی است چند شخصیتی شده‌ایم. چند شخصیتی با نفاق یا ریاکاری، تفاوت دارد. ترکیبی است از بی‌هویتی، تاثیر پذیری و البته با چاشنی یا نتیجه نفاق و ریا. حتی می‌تواند بدتر ازنفاق هم باشد زیرا در نفاق، خود فرد می‌داند چه هست و چه نیست و در عین حال طور دیگری وانمود می‌کند اما در بیماری چند شخصیتی، خود فرد نمی‌داند به چه مصیبتی گرفتار آمده است.

چنین فردی وقتی با اصولگرایان تندرو نشست و برخاست می‌کند از گستردگی دامنه فتنه گران می‌نالد؛ اصولگرایان منتقد را که می‌بیند خطرات مکتب ایرانی را گوشزد می‌کند؛ دولتی‌ها را که می‌بینید چهره‌ای همراه را به تصویر می‌کشد؛ با اصلاح طلبان سلام علیک می‌کند و رو در هم نمی‌کشد، و شب در کنار خانواده اش صدایش را پایین می‌آورد و از خطرات استبداد سخن می‌گوید.

چنین فردی شاید نقش بازی نکند یعنی منافق و یا ریاکار نباشد زیرا ممکن است در هر لحظه و شاید درخلوص کامل، همان است که می‌نماید. ولی قبل تر، همه این شخصیت‌ها، همیشه و یکجا در او متجلی و یکپارچه بود. وجوه مختلف، وحدت زمان و مکان داشت و حداکثر، یکی از آنها در زمان یا مکان خاصی جلوه بیشتری می‌یافت (فقط جلوه بیشتر و نه منهدم کننده سایر وجوه) اما امروزه نوعی گسیختگی پیدا کرده است. این خطرناک است زیرا می‌تواند انسجام و استحکام شخصیتی را از بین ببرد و یا به نفاق و ریا بیانجامد.

من نمی‌گویم شیوع این آفت، مقدمه فروپاشی و یا غیر قابل علاج است اما می‌گویم کشورها و قدرتهایی که به فروپاشی افتاده‌اند دلایل و یا نشانه‌های متعدد و مختلفی داشته‌اند که بعضی از آنها تقریبا مشترک بوده است و لذا ما باید عبرت بگیریم. هردو منشاء یا نتیجه‌ای که چند شخصیتی مسئولان می‌دهد (عدم انسجام شخصیتی و نفاق) از جمله همان نشانه‌های مشترک است. تا دیر نشده باید علاج شود. چاره کار، سعه صدر است که آن را ابزار ریاست دانسته‌اند. بدیهی است همین سعه صدر ایجاب می‌کند نیروهای فشار، خودسر و افراطی که معمولا از سوی رقبا شارژ می‌شوند به کنترل در آیند و نه تنها اداره بازی دست آنها نباشد بلکه کاملا به حاشیه رانده شوند.»