کتاب سرود صدهزار افیلیای عاشق و عکس یادگاری

«سرود صدهزار افیلیای عاشق و عکس یادگاری» دو نمایش‌نامه از قطب‌الدین صادقی (-۱۳۳۱) استاد دانشگاه، نمایش‌نامه‌نویس،بازیگر و کارگردان تئاتر ایرانی است. بخشی از نمایش‌نامه «سرود صدهزار افیلیای عاشق» که بر اساس فاجعه «انفال» در عراق نگاشته شده‌است را می‌خوانید. «انفال» نام عملیاتی نظامی است که در طی هشت مرحله در سالهای ۱۹۸۷ و ۱۹۸۸ در کردستان عراق توسط رژیم صدام حسین، برای نسل‌کشی کردها در ابعادی وسیع و هولناک صورت گرفت. انگیزه‌ی این عملیات ظاهرا به‌خاطر همکاری نظامی کردهای عراق با نیروهای ایرانی در جنگ هشت‌ساله‌ی ایران و عراق بود. این نمایش‌نامه سرگذشت زن بازیگری است که خود، همسر و گروه تئاترش قربانی «انفال» شدند: [ زنی جوان با لباسهایی شندره و سر و رویی آشفته، در شهری سوخته و ویران، دسته‌ای گل می‌بافد و آرام‌آرام زیرلب لالایی می‌خواند. مردی سراپا گِل اندود ـ چون روحی سرگردان ـ همه‌جا با اوست. در کنار اوست. پیش روی اوست. ] زن جوان: «لالا لالا گل چاهی از این دختر چه می‌خواهی؟» ای شب! من یکی از صدهزار افیلیای این شهرم. این‌ها گلهای رنج من‌اند. چه گلهایی! با رایحه‌ی زرد و صورتی! ببینید. می‌روم دعا کنم. به شمشیر سوگند! من اینجا بر امواجی از غم نشسته‌ام تا نشانه‌های عاشق راستینم را بیابم. او تاجی از گل به سر دارد و بر پاهایش دو ا طلسی پوشانده‌اند. او شاهزاده «انفال» است، شاهزاده‌ی هزار شهر خالی! او به جای چشم دو مشعل دارد، و به جای زبان کندویی عسل. برفی سنگین نشست: درختی زیبا شد، درختی شکست. چه گفتید؟ اینجا نیست؟ خواهش می‌کنم دقت کنید اواینجاست. آنجاست. اوهمه‌جاست! کی بود می‌گفت دوست داشتن یعنی دو نفر بودن بدون نیاز به هیچ سومی؟ ای بانوی عاشق‌کش! عشق تو مرده است و تنش خاک شده است. تن او مرده است و روحش خاک شده است.