کارلو گولدونی

کارلو گولدونی زادهٔ ۱۷۰۷ و نمایشنامه‌نویسی ایتالیایی بود. او در ونیز به دنیا آمد و از کودکی به تئاتر علاقه‌مند شد. پدرش او را در سال ۱۷۲۳ در مدرسه‌ای در پاویا ثبت‌نام کرد که با مقررات سخت‌گیرانهٔ مذهبی و رهبانی اداره می‌شد. گولدونی که در این سال‌ها نوشتن را آغاز کرده بود، دو سال بعد از واردشدن به این مدرسه، هجویه‌ای نوشت که در آن به استهزای دختران پاویا پرداخته بود. او به‌دلیل نوشتن این هجویه از مدرسه اخراج شد و شهر را ترک کرد. گولدونی به اودینه رفت و در آنجا به تحصیل در رشتهٔ حقوق پرداخت و سرانجام در مودنا فارغ‌التحصیل شد. سرانجام به ونیز بازگشت و برخلاف انتظار همه، به‌جای اینکه در رشتهٔ تحصیلی‌اش، یعنی حقوق کار کند، به تئاتر روی آورد و به نوشتن نمایشنامه پرداخت. گولدونی که بسیار پرکار بود، با آثارش خشم سنت‌گرایان را برانگیخت و انتقادهای تندوتیز آنان را متوجه خود کرد. مباحثه‌های تئوریک و مخالفت شدید «کارلو گوتزی» با اصلاحات گولدونی موجب رنجش خاطر او شد و آزرده از قدرنشناسی مردم ونیز، این شهر را ترک کرد. گولدونی به پاریس رفت و در سال ۱۷۹۳ در فقر و تنگ‌دستی درگذشت. «یک نوکر و دو ارباب»، «دروغگو»، «قهوه‌خانه»، «مهمان‌خانه‌چی»، «رسم زن‌داری» و «بیمار قلابی» از جمله نمایشنامه‌های این نویسندهٔ ایتالیایی هستند.