کتاب تاریک روشنا

«تاریک‌ روشنا» نام داستانی علمی-تخیلی، نوشته آرمان آرین (-۱۳۶۰) است. این داستان، نخستین داستان بلند ایرانی با بن‌مایه‌های معنوی- اسطوره‌ای است و در آینده‌ای دور، در سال ۳۰۰۰ میلادی می‌گذرد. در این زمان، اعتقاد به خدا که «شخصیتی خیلی قدیمی و از مد افتاده» است، افسانه پنداشته می‌شود و تنها قدرت حاکم بر ذهن و روح انسان‌ها، قدرت علم است. در کهکشانی دوردست با سیاره‌هایی ناشناخته و مردمانی دگرگون شده و غریبه که شاید برآیندی از همین امروز ما باشند، پزشک روان‌شناسی که کارش پژوهش درباره‌ی بخشی از سلول‌های مغز است که مسئول به‌یادآوردن در حافظه‌ی انسان‌ است، در آزمایشگاهی درباره «خواب» تحقیق می‌کند. تحقیقی که او را وا می‌دارد تا به افسانه‌های قدیمی رجوع کند بخشی از داستان: امروز از آن روزهای مزخرف بود! صبح روی ذهن سه نفر کار کردم که تصویرهای ذهن و خواب‌شان وحشتناک بود. نمی‌دانم چرا این روزها این‌طور شده... مثل این‌که موجی عظیم و ناپیدا، یک سونامی بزرگِ اقیانوسی آمده و در یک لحظه با دهانِ باز، همه‌ی ساحل‌نشینان بیچاره را نیست و نابود کرده است! این روزها همه‌ی مردم از زن و مرد، خواب‌های عجیبی می‌بینند؛ خواب‌هایی مثل همان که کمی قبل گفتم یا خواب‌هایی که پر از اتفاق‌های قدیمی است. انگار چیزی توی ژن آدم‌ها بیدار شده، که می‌خواهد یک تکامل جدید را به‌وجود بیاورد. چیزی مثل آن تکامل اولیه، که داروین باستانی اثباتش کرده بود و همان، نقطه‌ی آغازی شد بر این‌که آدم‌ها به خودشان بیایند و فکرهای موهوم را کنار بگذارند. فکرهایی مثل دنیاهای ندیدنی و سیستم‌های نامعلوم عذاب و پاداش و از همه بدتر، فکر یک موجود وَهم‌آلود به اسم «خدا»! همان سال‌ها دانشمندان بزرگی، برای نابود کردن این توهمات، همه‌ی سعی‌شان را کردند و انصافاً هم خوب موفق شدند ریشه‌ی این خیال‌ها را بخشکانند. بنابراین تا پایان عصر «آخرین انسان‌گراهای زمینی» کلک همه‌ی این فکرها کنده و آدمیزاد برای همیشه خلاص شد! البته من خودم اهل این سیاره ـ «سی. آر. ۲۰۰» ـ هستم و نه من که تا چندین نسل قبل از من هم سیاره‌ی زمین را ندیده‌اند. اجداد ما از مهاجران ماجراجویی بودند که به سوی جنوب کائنات به راه افتادند و در «سی. آر. ۲۰۰» مقیم شدند.