کتاب هیچ جایی مثل خانه نیست

کتاب هیچ جایی مثل خانه نیست (No place like home) نوشته مری هیگینز کلارک و ترجمه لیلی امیری شایسته، رمانی آمریکایی در ژانر معمایی و تریلر روان‌شناختی است که انتشارات لیوسا آن را منتشر کرده است. این رمان با محوریت رازهای خانوادگی، گذشته‌ی تاریک و تأثیرات آن بر زندگی شخصیت‌ها، داستان زنی را روایت می‌کند که پس از سال‌ها به خانه‌ی کودکی خود بازمی‌گردد؛ جایی که حادثه‌ای تلخ و خونین در کودکی‌اش رخ داده است. نویسنده، فضای پرتعلیق و رازآلودی خلق کرده و شخصیت‌هایی چندلایه و پیچیده را به تصویر کشیده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب هیچ جایی مثل خانه نیست

کتاب هیچ جایی مثل خانه نیست، رمانی معمایی و روان‌شناختی و آمریکایی به قلم مری هیگینز کلارک است که با تمرکز بر گذشته‌ی تلخ و رازآلود شخصیت اصلی، سلیا نولان (که پیش‌تر با نام لیزا بارتون شناخته می‌شد) به بررسی تأثیرات عمیق یک تراژدی خانوادگی بر زندگی فردی و اجتماعی او پرداخته است. رمان در فضایی مدرن و شهری در نیوجرسی جریان دارد. با بازگشت سلیا به خانه‌ی دوران کودکی‌اش، زخم‌های قدیم سر باز می‌کند. ساختار رمان به‌گونه‌ای است که روایت از زاویه‌ی دید شخصیت‌های مختلف، ازجمله سلیا، همسرش (آلکس)، همسایه‌ها، مشاوران املاک و خبرنگاران پیش می‌رود و لایه‌های پنهان ماجرا را به‌تدریج آشکار می‌سازد. نویسنده در این اثر علاوه‌بر خلق تعلیق و رمزوراز، به موضوعاتی چون هویت، قضاوت اجتماعی، خاطرات سرکوب‌شده و تلاش برای رهایی از گذشته پرداخته است. فضای داستان همواره میان گذشته و حال در نوسان است و خواننده را با پرسش‌هایی درباره‌ی حقیقت و دروغ، گناه و بخشش و امکان شروع دوباره مواجه می‌کند.

خلاصه داستان هیچ جایی مثل خانه نیست

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

رمان با خاطرات تلخ کودکی لیزا بارتون آغاز می‌شود؛ دختری که در ده‌سالگی طی حادثه‌ای هولناک، مادرش را به قتل می‌رساند و به ناپدری‌اش شلیک می‌کند. پس از این واقعه، هویت او تغییر و با نام جدید سلیا فاستر نولان، زندگی تازه‌ای را آغاز می‌کند. سال‌ها بعد، سلیا با همسر دومش (آلکس) و پسر خردسالش (جک) به خانه‌ای بازمی‌گردد که گذشته‌ی خونینش در آن رقم خورده؛ خانه‌ای که اکنون به «قلمرو لیزی کوچولو» شهرت دارد. ورود دوباره به این خانه، خاطرات سرکوب‌شده و احساس گناه را در سلیا زنده می‌کند و او را در معرض قضاوت و کنجکاوی همسایه‌ها و رسانه‌ها قرار می‌دهد. خرابکاری‌هایی که در بدو ورود خانواده‌ی نولان رخ می‌دهد، فضای خانه را دوباره به صحنه‌ی ترس و اضطراب بدل می‌کند. سلیا میان افشای حقیقت و حفظ هویت جدیدش سرگردان است و تلاش می‌کند گذشته را پشت سر بگذارد، اما سایه‌ی آن همچنان بر زندگی‌اش سنگینی می‌کند. رمان با ورود شخصیت‌های فرعی مانند مشاوران املاک، همسایه‌ها و خبرنگاران، ابعاد اجتماعی و روانی ماجرا را گسترش می‌دهد و سلیا را وادار می‌کند با واقعیت‌های تلخ گذشته و پیامدهای آن روبه‌رو شود.

چرا باید کتاب هیچ جایی مثل خانه نیست را بخوانیم؟

این کتاب، تجربه‌ای دیگر از یک رمان معمایی را ارائه می‌دهد. مری هیگینز کلارک در رمان هیچ جایی مثل خانه نیست، به‌جای تکیه‌ی صرف بر معما، به واکاوی روان شخصیت‌ها و تأثیرات گذشته بر حال می‌پردازد. خواننده با لایه‌های مختلف حقیقت و دروغ، قضاوت‌های اجتماعی و تلاش برای رهایی از خاطرات تلخ روبه‌رو می‌شود. داستان از دیدگاه شخصیت‌های مختلف، امکان همذات‌پنداری و درک عمیق‌تر موقعیت‌ها را فراهم می‌کند. این اثر برای کسانی که به داستان‌های رازآلود با زمینه‌های روان‌شناختی و اجتماعی علاقه دارند، جذابیت دارد و می‌تواند نگاه تازه‌ای به مفهوم خانه، امنیت و هویت ارائه دهد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان رمان‌های معمایی و روان‌شناختی آمریکا، کسانی که به موضوع هویت، خاطرات سرکوب‌شده و تأثیرات گذشته بر زندگی امروز توجه دارند و افرادی که به داستان‌های چندصدایی و شخصیت‌محور علاقه‌مند هستند، پیشنهاد می‌شود.

درباره مری هیگینز کلارک

مری هیگینز کلارک (Mary Higgins Clark)، نویسنده‌ی مشهور آمریکایی در سال ۱۹۲۷ متولد شد و در سال ۲۰۲۰ درگذشت. او یکی از پرفروش‌ترین و محبوب‌ترین نویسندگان داستان‌های معمایی و دلهره‌آور قرن بیستم به شمار می‌رود و به‌سبب سبک منحصربه‌فردش در خلق تعلیق، به «ملکه‌ی تعلیق» (The Queen of Suspense) شهرت دارد. از شناخته‌شده‌ترین آثار او می‌توان به رمان‌های «الان کجایی؟»، «دو دختر کوچولوی آبی‌پوش»، «چرخ روزگار»، «خیره مانده‌ام به تو»، «تنهای تنها» و «سال‌های بی‌خبری» اشاره کرد.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

مری هیگینز کلارک در طول دوران حرفه‌ای خود جوایز بسیاری را کسب کرده است؛ ازجمله جایزه‌ی بزرگ بین‌المللی ادبیات پلیسی (Grand Prix de Littérature Policière) در سال ۱۹۸۰ برای رمان A Stranger Is Watching و جایزه‌ی Colorado Blue Spruce در سال ۱۹۹۰ برای The Cradle Will Fall. کتاب خاطرات او با عنوان Kitchen Privileges: A Memoir نیز در سال ۲۰۰۲ نامزد جایزه‌ی Agatha در بخش غیرداستانی شد. از دیگر افتخاراتش می‌توان به کسب جایزه‌ی Romantic Times برای رمان I Heard That Song Before در سال ۲۰۰۷، نامزدی جایزه‌ی Goodreads Choice برای Just Take My Heart در سال ۲۰۰۹، دریافت جایزه‌ی بزرگ استاد (Grand Master Award) از انجمن نویسندگان معمایی آمریکا در سال ۲۰۰۰، جایزه‌ی مادام‌العمر Malice Domestic در سال ۲۰۱۰ و جایزه‌ی Christopher برای دستاوردهای هنری در سال ۲۰۱۳ اشاره کرد. او درنهایت در سال ۲۰۱۴ به تالار مشاهیر نویسندگان ایالت نیویورک (New York State Writers Hall of Fame) راه یافت و جایگاهش را به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نویسندگان ژانر معما و هیجان تثبیت کرد.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

وب‌سایت Inkvotary کتاب هیچ جایی مثل خانه نیست را اثری هیجان‌انگیز با طرح روان‌شناختی فوق‌العاده و سرعت روایت بالا دانسته است؛ اگرچه معتقد است که بخش‌هایی از کتاب طولانی شده است.

بخشی از کتاب هیچ جایی مثل خانه نیست

«شب بیداری، نتیجه وقایع آن روز بود. جرجت ساعت شش صبح صدای روزنامه‌رسان را در جلوی خانه‌اش شنید و از تخت پایین آمد. او عادت داشت هر شب قبل از رفتن به تختخواب، قهوه‌ساز را آماده کند، تا صبح که از خواب بیدار می‌شد، کاری نداشته باشد و فقط دکمه را بزند و آن را روشن کند. آن روز نیز بی‌هیچ تأملی، دقیقا همین کار را کرد. سپس با عجله به سمت در کناری آشپزخانه رفت، آن را گشود و روزنامه را از جلوی در برداشت. نگرانی کشنده‌ای که مانند یک تخته سیمان بر سرش سنگینی می‌کرد، این بود که سلیا نولان، معامله انجام شده را از درجه اعتبار ساقط اعلام کند. جرجت به خود یادآور شد که این چهارمین بار طی بیست و چهار ساله اخیر است که این خانه را فروخته است. جین سالزمن به‌خاطر حرف‌هایی که در مورد خانه می‌زدند، آن را به قیمت ارزانی خریده بود، اما هرگز در آن خوشبخت و شاد نبود و ادعا می‌کرد که با روشن کردن شوفاژ، صدای ناهنجار و عجیبی به گوش می‌رسید که هیچ لوله‌کشی قادر به درست کردن آن نمی‌شد، صدایی که او را به یاد شلیک گلوله می‌انداخت. او پس از ده سال، دیگر طاقتش تمام شده بود.»