کتاب وقتی نیچه گریست

کتاب وقتی نیچه گریست با نام اصلی When Nietzsche Wept نوشته اروین دی یالوم، ترجمه حبیبه سپهری و فاطمه مانعی‌ کیوانلو که توسط انتشارات در قلم منتشر شده، اثری داستانی است که در مرز میان واقعیت تاریخی و خیال حرکت می‌کند. این رمان با محوریت شخصیت‌های تاریخی چون فریدریش نیچه، یوزف برویر و لوسالومه به موضوعات روان‌درمانی، فلسفه و بحران‌های انسانی می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب وقتی نیچه گریست

کتاب وقتی نیچه گریست در اواخر قرن نوزدهم و در فضای فکری وین روایت می‌شود؛ زمانی که روان‌درمانی هنوز در ابتدای راه خود قرار داشت. داستان بر پایه‌ی ملاقات خیالی میان یوزف برویر، پزشک و روان‌درمانگر برجسته و فریدریش نیچه، فیلسوف مشهور، شکل می‌گیرد. اگرچه این دو شخصیت در واقعیت هرگز یکدیگر را ملاقات نکرده‌اند، اما نویسنده با الهام از شرایط واقعی زندگی آن‌ها و رخدادهای تاریخی، روایتی تخیلی و درعین‌حال مستند ارائه می‌دهد. حضور شخصیت‌هایی چون لوسالومه و زیگموند فروید نیز به غنای داستان افزوده است. کتاب به بحران‌های روحی، ناامیدی، عشق، دوستی و شکل‌گیری مفاهیم اولیه‌ی روان‌درمانی می‌پردازد و در بستر روابط انسانی، دغدغه‌های فلسفی و روان‌شناختی را به تصویر می‌کشد. فضای داستان، تلفیقی از واقعیت‌های تاریخی و تخیل نویسنده است که به خواننده امکان می‌دهد با ذهنیت و رنج‌های شخصیت‌های اصلی همراه شود.

خلاصه داستان وقتی نیچه گریست

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان وقتی نیچه گریست با ورود لوسالومه به زندگی یوزف برویر آغاز می‌شود؛ زنی جوان و جسور که از برویر می‌خواهد به دوستش، فریدریش نیچه، کمک کند. نیچه درگیر بحران‌های روحی و جسمی است و نشانه‌هایی از افسردگی و ناامیدی عمیق دارد. لوسالومه که خود درگیر روابط پیچیده با نیچه و پائول ری است، از برویر می‌خواهد بدون اطلاع نیچه، او را درمان کند. برویر ابتدا تردید دارد، اما در نهایت می‌پذیرد. ملاقات‌های برویر و نیچه، به‌تدریج به گفت‌وگوهایی عمیق درباره‌ی معنای زندگی، رنج، قدرت، آزادی و مسئولیت تبدیل می‌شود. در این مسیر، هر دو شخصیت با زخم‌های شخصی خود روبه‌رو می‌شوند؛ برویر با وسوسه‌ها و بحران‌های عاطفی‌اش و نیچه با ناامیدی و انزوای فلسفی. رابطه‌ی درمانگر و بیمار به‌تدریج دگرگون می‌شود و هر دو از این مواجهه، دگرگونی‌هایی را تجربه می‌کنند. داستان، در لایه‌های مختلف خود، به بررسی مرز میان درمان و خودشناسی و نقش گفت‌وگو در رهایی از رنج می‌پردازد.

چرا باید کتاب وقتی نیچه گریست را خواند؟

رمان وقتی نیچه گریست با ترکیب عناصر فلسفی، روان‌شناختی و داستانی، فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با مفاهیم بنیادین روان‌درمانی و فلسفه‌ی نیچه آشنا شود. روایت کتاب، علاوه‌بر پرداختن به بحران‌های انسانی و معنای رنج، به شکل‌گیری نخستین جرقه‌های روان‌درمانی و نقش گفت‌وگو در درمان روان انسان می‌پردازد. مواجهه‌ی دو ذهن بزرگ، یعنی برویر و نیچه، بستری برای تأمل درباره‌ی آزادی، مسئولیت و معنای زندگی فراهم می‌کند؛ همچنین داستان روابط انسانی، عشق، دوستی و خیانت را در بستری تاریخی و فکری به تصویر می‌کشد.

خواندن کتاب وقتی نیچه گریست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به فلسفه، روان‌شناسی، تاریخ اندیشه و رمان‌های شخصیت‌محور مناسب است. کسانی که دغدغه‌ی خودشناسی، معنای زندگی یا بحران‌های روحی دارند، می‌توانند از خواندن این اثر بهره‌مند شوند؛ همچنین دانشجویان و پژوهشگران حوزه‌های روان‌درمانی و فلسفه، مخاطبان بالقوه‌ی این رمان هستند.

بخشی از کتاب وقتی نیچه گریست

«ناقوس کلیسای سان سالواتور به صدا درآمد و جوزف برویر را از افکارش بیرون کشید. با اندکی تلاش، ساعت طلای سنگینش را از جیب جلیقه بیرون آورد. عقربه‌ها ساعت نه را نشان می‌دادند. دیروز، کارتی به دستش رسیده بود. بار دیگر نگاهی به آن انداخت و چشمانش برروی جملات درخشان حاشیه‌های نقره‌ای خیره ماند:۲۱ اکتبر ۱۸۸۲دکتر برویربایستی برای امری ضروری، فوراً شما را ملاقات کنم. آینده فلسفه آلمان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. فردا در کافه سورنتو با شما دیدار خواهم کرد.نامه‌ای جسورانه بود؛ تا آن روز کسی جرأت نکرده بود این‌چنین بی‌پروا با او سخن بگوید. او لوسالومه را نمی‌شناخت و بر روی پاکت هم هیچ نشانی از فرستنده نبود. هیچ راهی وجود نداشت که به او اطلاع دهد ساعت نه صبح، زمانی نامناسب برای ملاقات است.خانم برویر دوست نداشت صبحانه را تنها صرف کند و دکتر برویر نیز برای دوری از چنین «امور ضروری» به ونیز آمده بود. اما این‌ها باعث نشد که او درساعت نه صبح، پشت میزی در کافه سورنتو ننشیند. درحالی‌که اطرافیانش را زیر نظر گرفته بود، ذهنش درگیر این پرسش بود که کدام‌یک از چهره‌ها متعلق به لوسالومه جسور است.»