کارلوس لیسکانو

کارلوس لیسکانو (Carlos Liscano)، نویسنده‌ای اوروگوئه‌ای است که در سال ۱۹۴۹ در مونته‌بیده‌ئو زاده شد. این رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و نوول‌نویس به جنبش توپاماروها پیوست، در آوریل ۱۹۷۲ بازداشت شد و دادگاه رژیم نظامی او را به ۱۳ سال حبس محکوم کرد.‌ در زندان، شکنجه‌ها، تحقیرها، شرم، روابط عجیبی را که قربانیان و جلادان را به هم پیوند می‌داد، پوچی نظامی را که می‌خواست او را وادار به اعتراف به چیزی کند که زندانی از آن بی‌خبر بود تحمل کرد. او پایداری در همهٔ موارد، دوستی زوال‌ناپذیری که بین یاران تیره‌روز پدید می‌آید و قدرت رهایی‌بخش نوشتن را به چنگ آورد. او در ۱۴ مهٔ ۱۹۸۵ همراه آخرین یاران زندانی‌اش آزاد شد. هنگامی که هنوز در بند بود، شروع به نوشتن کرد. در سال ۱۹۸۶ به سوئد رفت و آنجا همچون یک مترجم، روزنامه‌نگار، معلم زبان اسپانیایی و نویسنده تأمین معاش کرد. در سال ۱۹۹۶ به اوروگوئه برگشت و از آن زمان در مونته‌بیده‌ئو و گاه در بارسلون زندگی کرده است. رشتهٔ تحصیلی او ریاضیات بوده است. این نویسنده از جمله سیماهای برجستهٔ ادبیات اوروگوئه است. برخی از آثار نمایشی او در فرانسه و در جشنواره‌هایی از جمله در فستیوال‌های آوین‌یون و بایون نمایش داده شده‌اند. گزارشگر و داستان‌های دیگر (۲۰۰۵)، جادهٔ آتاک (۲۰۰۵) خانوادهٔ من (۲۰۰۵)، بارکش دیوانه‌ها (۲۰۰۶)، کیفرناپذیری جلادان (۲۰۰۷)، خاطره‌های جنگ اخیر (۲۰۰۷)، نویسنده و دیگری (۲۰۱۰)، کتاب‌خوان بی‌ثبات (۲۰۱۱) از جمله آثار کارلوس لیسکانو است. در آثار او تأثیرپذیری‌هایی از فرانتس کافکا و لوئی فردینان سلین مشاهده می‌شود.