کتاب ادیسه انسان

کتاب ادیسه انسان نوشتهٔ مانفرد بائور و گودرون سیگلر و ترجمهٔ سلامت رنجبر است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب در حوزهٔ تاریخ بشریت را منتشر کرده است.

درباره کتاب ادیسه انسان

مانفرد بائور در کتاب ادیسه انسان بیان کرده است که انسان امروزی که از گونه انسان اندیشه‌ورز که همه انسان‌های زنده جزو آن به شمار می‌آیند، بدون تردید موجود خارق‌العاده‌ای است. زیرا قادر است در باره سرمنشأ خود بیندیشد و راجع به گذشته‌اش تفحص و تحقیق کند، اما همه صفات و توانایی‌ها که ویژه انسان می‌پنداریم در گذشته «حیوانی» او ریشه دارند. استفاده از ابزار، سخنگویی، مناسبات اجتماعی، حتی شعور در سرمنشأ بیولوژیک انسان قرار دارد و بخش‌هایی در حیوانیت آن؛ بارزترین آن مشخصات را هنوز در نزد نخستینیان (پریمات‌ها) می‌توان دید. کسی که در جست‌وجوی سرمنشأ بشریت باشد، عازم سفری طولانی است، که طی آن گاهی تمیز قائل شدن بین واقعیت و افسانه بسیار دشوار خواهد بود ، درست همان‌گونه که در اُدیسهٔ هومر از سرگذشت قهرمانان سخن می‌رود و بین افسانه و واقعیت نمی‌توان خط فاصل مشخصی ترسیم کرد. ادیسه درجریان ده سال آوارگی همواره با موانعی جدید و ماجراهای عجیب‌غریب و آزمون‌های بسیار روبه‌رو می‌شود، اما برخلاف ماجراهای ادیسه که سرانجام او دوباره به موطنش بازمی‌گردد، سفر ماانسان هنوز به پایان خود نرسیده است و اُدیسهٔ انسان ادامه دارد... . نویسنده در این اثر از مرحلهٔ آغازینِ واپسین ۱۲ ثانیهٔ تاریخ حیات در دل پنج قاره سخن گفته است.

خواندن کتاب ادیسه انسان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ و علاقه‌مندان به مطالعه در باب سرمنشأ انسان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ادیسه انسان

«توده انبوهی از چیزهایی که به سنگ تبدیل شده بودند، یک فیل از دوران یخبندان: همچنین هزاران سنگواره از جانوران منقرض شده و تاکنون ناشناخته. اما در میان یافته‌های آنان از «انسان اولیه» خبری نبود. در واقع اصلاً آن‌ها نمی‌توانسته‌اند آن را کشف کنند، زیرا آن لایه رسوبی که آنان آن‌ها را مورد کاوش قرار داده بودند، مربوط به دورانی بود که در آن دوران هنوز هیچ هومینیدی زندگی نمی‌کرد. در واپسین گزارش این سفر تحقیقاتی آمده است: «ما امروز بیش از گذشته معتقدیم که آسیای مرکزی یک بهشت دیرین‌شناسی است.»

این برداشت در حالی بود که آن دندان آسیای آقای زدانسکی هنوز در بایگانی خفته بود و هیچ خبری از آن نبود.

در این میان پژوهندگان سوئدی و آمریکایی در سال‌های بعد درگیر رقابت شدیدی شدند. آمریکایی‌ها اساسا پول زیادی در اختیار داشتند، اما سوئدی‌ها بهتر می‌توانستند با اوضاع و مقامات محلی هماهنگ شوند و کنار بیایند. در مناطق مرکزی چین آندرسن و همکارانش شمار زیادی گیاهان و جانوران فسیل شده را کشف کردند، در میان آن‌ها از جمله دایناسور هم بود. یکی از آن دایناسورها ده متر طول داشت. اسکلت تقریبا سالم آن را از روی تخته‌سنگ‌های ماسه‌ای کندند و به سوئد ارسال کردند و در آن‌جا پس از یک سال کار دوباره‌سازی شد و در موزه گذاشتند.

زدانسکی در سال ۱۹۲۳ دوباره به ژوکودیان، به جایی که دندان را از آن‌جا پیدا کرده بود، بازگشت. هنوز هم کسی از وجود آن دندان خبری نداشت. نخست در سال ۱۹۲۶، زمانی که ولیعهد سوئد سفری به پکن کرد، سکوت شکسته شد. زدانسکی می‌خواست ولیعهد را که سرپرست پروژه تحقیقاتی بود، با خبر کشف این دندان و موفقیت‌های سال اخیر خشنود سازد.

معلوم نیست که آندرسن وقتی مطلع شد که همکارش از چندی پیش چنین چیز پرارزشی را در اختیار داشته، چه واکنشی نشان داده است. اما خبر دندان فسیل شده همانند بمبی پیچید و به سرعت نامی هم بر آن نهادند: انسان پکن.

زمانی که اسرار زدانسکی در پکن در برابر حضار تالار مشهور فاش شد، دیویدسون بلاک کالبدشناس کانادایی نیز حضور داشت. او در دانشکده همبستگی پزشکی پکن کار می‌کرد که از جانب بنیاد راکفلر حمایت مالی همه‌جانبه‌ای از آن می‌شد. وی تأکید کرد، اکنون دیگر دیری است که «به راستی وجود انسان‌های نخستین در آسیای خاوری» صرفا یک احتمال نیست.

از این گذشته، زدانسکی دو دندان پیدا کرده بود، که دومی را در جریان تفتیش دوباره یافته‌های خود به دست آورده بود.

یابندگان آن البته این کشف را «بسیار جالب توجه دیدند، ولی بلافاصله افزودند که از اهمیت دورانساز برخوردار نیست.» او می‌دانست که از بررسی و آزمایش بر روی دو دندان تنها برای نتیجه‌گیری راه‌گشا کفایت نمی‌کند.

ولی همکار کانادایی بلاک آدم خودداری نبود، او همچنان شاد و خرم ماند و به اقداماتی هم متوسل شد تا سنگواره‌های دیگری کشف کند. او حتی اعزام یک هیئت تحقیقاتی چینی ـ سوئدی ـ آمریکایی را به ترکستان مورد بررسی قرار داد، اما این گروه اعزامی هرگز تشکیل نشد، زیرا سوِن هدین یکی از مشاهیر دیگر آن دوره با پاره‌ای از اقداماتش با اعزام آن به مخالفت پرداخت. با وجود این بلاک موفق شد از بنیاد راکفلر برای پروژه تحقیقاتی بزرگ در «تپه استخوان‌های اژدهایان» کمک مالی به دست آورد. در این جریان قرار بر این شد تا همه مکشوفات پکن مورد آزمایش قرار گیرند.»