کتاب رباعیاتی از نیشابور

کتاب «رباعیاتی از نیشابور» سرودۀ محمدرضا شفیعی کدکنی است و انتشارات سخن آن را منتشر کرده است. رباعیاتی از نیشابور، سفری است به اعماق اندیشه و احساسات یک شاعر معاصر که با بهره‌گیری از میراث کهن ادبی ایران، تصویری نو از زندگی، طبیعت و تاریخ ارائه می‌دهد. 

درباره کتاب رباعیاتی از نیشابور

کتاب رباعیاتی از نیشابور اثر محمدرضا شفیعی کدکنی مجموعه‌ای ارزشمند از رباعی‌ها و دوبیتی‌هایی است که به قلم شاعرانه و دقیق او سروده شده‌اند. این کتاب، مانند دیگر آثار شفیعی کدکنی، تلفیقی از زبان فاخر و احساسات عمیق انسانی است و فضایی خاص از نیشابور، این شهر باستانی و ادبی خراسان، را به تصویر می‌کشد.

عنوان رباعیاتی از نیشابور فراتر از اشاره به یک مکان جغرافیایی، بیانگر نوعی فضای معنوی و روحی است که نیشابور برای شاعر تداعی می‌کند. شفیعی کدکنی با تأکید بر این حال‌وهوا، مخاطب را به سفری ادبی و احساسی می‌برد. بخشی از رباعی‌ها و دوبیتی‌های این مجموعه در نیشابور و زادگاه شاعر، یعنی کدکن، سروده شده‌اند، اما بیشتر این اشعار حاصل تأملات و تجربیات شاعر در تهران و فرهنگستان است.

کتاب رباعیاتی از نیشابور، هم از نظر مضمون و هم از نظر حس و حال، با دیگر اثر معروف شفیعی کدکنی، یعنی در کوچه‌باغ‌های نیشابور، پیوندی معنوی دارد. هر دو اثر نوعی دلتنگی، عشق به وطن و ارتباط شاعرانه با گذشته و طبیعت خراسان را منعکس می‌کنند. اشعار کتاب رباعیاتی از نیشابور در قالب‌های رباعی و دوبیتی که از کهن‌ترین و اصیل‌ترین قالب‌های شعری فارسی هستند، سروده شده‌اند. این قالب‌ها در عین کوتاهی، ظرفیت بالایی برای انتقال مفاهیم عمیق دارند.

خواندن کتاب رباعیاتی از نیشابور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران رباعی و دوبیتی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره محمدرضا شفیعی کدکنی

محمدرضا شفیعی کدکنی در ۱۹ مهر ۱۳۱۸ در شهر کدکن از خراسان در خانواده‌ای اهل علم دیده به جهان گشود. از افراد مهم این خانواده به میرزامحمد شفیع کدکنی معروف به میرزای عالمیان، وزیر شاه‌عباس اول صفوی، می‌توان اشاره کرد. محمدرضا هرگز به دبستان و دبیرستان نرفت و از ابتدای امر زیر نظر پدر که از دوستان و هم‌درسان بزرگانی چون «ملک‌الشعرا بهار»، «بدیع‌الزمان فروزانفر» و «علی‌اکبر فیاض» بود، بخشی از آموزش خود را سپری کرد. بعد از حدود هفت یا هشت‌سالگی در مجلس یکی از خویشاوندان به نام «محمدتقی ادیب نیشابوری» مشهور به «ادیب نیشابوری دوم» یا «ادیب ثانی» به فراگیری زبان و ادبیات عرب پرداخت و سپس فقه، کلام و اصول را نزد «شیخ هاشم قزوینی» معروف به «فقیه آزادگان» آموخت. ظاهراً هشت سال بیشتر نداشت که به حوزه علمیه نیشابور رفت و در کنار همکلاسی‌هایی که بسیار بزرگ‌تر از او بودند، به فراگیری علوم حوزوی مشغول شد. پس از مرگ شیخ هاشم قزوینی، در کلاس درس «سید محمدهادی میلانی» حاضر و مراحل درس خارج فقه را نزد وی به پایان رساند. او به پیشنهاد علی‌اکبر فیاض در دانشگاه فردوسی مشهد نام‌نویسی کرد و در کنکور آن سال نفر اول شد و به دانشکدهٔ ادبیات رفت و مدرک کارشناسی خود را در رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه فردوسی گرفت. او پس از اتمام دوره کارشناسی، برای ادامه تحصیل راهی دانشگاه تهران شد و توانست مدرک کارشناسی ارشد و دکترای خود را از دانشگاه تهران اخذ کند. تنها ده روز پس از آنکه محمدرضا شفیعی کدکنی از پایان‌نامه دکترای خود با عنوان «صور خیال در شعر فارسی» دفاع کرد، دکتر پرویز ناتل خانلری در نامه‌ای سفارش کرد که وی در دانشگاه مشغول به تدریس شود و با تأیید دکتر بدیع|الزمان فروزانفر، این مورد محقق شد. بدیع‌الزمان فروزانفر زیر برگهٔ پیشنهاد استخدام وی نوشته بود «احترامی است به فضیلت او»

محمدرضا شفیعی کدکنی از سال ۱۳۴۸ تاکنون استاد دانشگاه تهران است. در مهر ۱۳۹۸ در هفتمین دورهٔ جشنوارهٔ بین‌المللی هنر برای صلح، «نشان عالی هنر برای صلح» به سبب بیش از نیم‌قرن تلاش در اعتلای فرهنگ و ادب پارسی به محمدرضا شفیعی کدکنی اهدا شد. آثار او به این شرح است:

مجموعه اشعار: ۱۳۴۴ - زمزمه‌ها / ۱۳۴۴ - شبخوانی / ۱۳۴۷ - از زبان برگ / ۱۳۵۰ - در کوچه‌باغ‌های نشابور|در کوچه‌باغ‌های نِشابور / ۱۳۵۶ - بوی جوی مولیان / ۱۳۵۶ - از بودن و سرودن / ۱۳۵۶ - مثل درخت در شب باران / ۱۳۷۶ - هزارهٔ دوم آهوی کوهی / ۱۳۹۹ - طفلی به نام شادی

بخشی از کتاب رباعیاتی از نیشابور

«آن روز که دل به شاعری خوش کردم

با دشمن خلق بس کشاکش کردم

زین گونه تمام هستی خویش به شعر

در واژه نهاده کار آرش کردم»