کتاب دیوید کاپرفیلد

کتاب دیوید کاپرفیلد نوشتهٔ چارلز دیکنز و ترجمهٔ احد علیقلیان است. نشر مرکز این رمان مشهور انگلیسی را منتشر کرده است؛ اثری جزو برترین رمان‌های انگلیسیِ «گاردین» که فیلم‌هایی بر اساس آن ساخته شده است.

درباره کتاب دیوید کاپرفیلد

کتاب دیوید کاپرفیلد حاوی یک رمان انگلیسی است که نویسنده در آن، دوران کودکی قهرمانش را توصیف کرده است. چارلز دیکنز تخیل خواننده را مسحور شخصیت‌های به‌یادماندنی خود کرده است. او تأثیرگذارترین رمان‌نویس در زبان انگلیسی شناخته شده است. رمان مشهور «دیوید کاپرفیلد» را شاهکاری بی‌همتا دانسته‌اند. این رمان ماجراجویی‌های مرد جوانی را روایت کرده است که پس از سپری‌کردن دورانی سخت و پرمشکل در کودکی، استعداد نویسندگی خود را کشف می‌کند و به رمان‌نویسی موفق بدل می‌شود. پدرخواندهٔ مستبد و عمهٔ ترسناک از شخصیت‌های اصلی این داستانند؛ همچنین فردی همیشه فروتن اما خائن به اسم «اوریا هیپ» و البته یکی از بهترین شخصیت‌های کمدی خلق‌شده در ادبیات به نام «میکابر» که همیشه پیِ پول و مسکین است. چارلز دیکنز با استفاده از تجارب واقعی خود در زندگی، یکی از درخشان‌ترین و ماناترین آثار محبوب در دنیای ادبی را خلق کرده است؛ اثری که تراژدی و کمدی را با تعادلی هنرمندانه در هم ترکیب کرده است. بسیاری از عناصر به‌کاررفته در کتاب «دیوید کاپرفیلد»، از زندگی خود نویسنده الهام گرفته شده است. این اثر، رمان موردعلاقهٔ چارلز دیکنز در میان تمامی آثارش بوده است. این رمان نخستین‌بار در سال ۱۸۵۰ میلادی و در ۶۴ فصل منتشر شد.

خواندن کتاب دیوید کاپرفیلد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی قرن ۱۹ انگلستان و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره چارلز دیکنز

«چارلز جان هوفام دیکنز» در ۷ فوریهٔ ۱۸۱۲ متولد شد. از کودکی مجبور بود در کارخانه کار کند. پدرش که قادر نبود بدهی‌هایش را پرداخت کند، زندانی شده بود. وقتی دوران حبس پدر تمام شد، چارلز به تحصیلاتش ادامه داد؛ سپس کارمند دفتر یک وکیل و بعد گزارشگر روزنامه شد. کتاب‌های مشهور او «نیکلاس نیکلبی»، «سرود کریسمس»، «دیوید کاپرفیلد»، «آرزوهای بزرگ»، «الیور توئیست» و «داستان دو شهر» است. از کتاب‌های او تابه‌حال اقتباس‌های سینمایی و تئاتری بسیاری صورت گرفته است. جیمز جویس (نویسندهٔ مشهور)، چارلز دیکنز را پس از شکسپیر تأثیرگذارترین نویسنده‌ٔ انگلیسی‌زبان می‌داند. دیکنز در ۹ ژوئن ۱۸۷۰ به‌طور ناگهانی و بر اثر سکتهٔ قلبی از دنیا رفت. مزار او اکنون در کلیسای وست‌مینیستر در بخش ویژهٔ نویسندگان معروف به «کنج شاعران» در لندن جای دارد. خانه‌ای که دیکنز برای مدتی در آن زندگی می‌کرد، حالا تبدیل به موزه‌ای دربارهٔ زندگی او شده است. «دیوید لین» اولین فیلم‌سازی بود که به‌سراغ آثار چارلز دیکنز رفت و در برگردان دو اثر او (آرزوهای بزرگ و اولیور توئیست) توانست دو فیلم فراموش‌نشدنی به تاریخ سینما هدیه کند.

بخشی از کتاب دیوید کاپرفیلد

«از انگلستان رفتم؛ حتی آن موقع هم نمی‌دانستم که آن ضربه‌ای که باید تحمل می کردم چه‌قدر سنگین است. همهٔ کسانی را که برایم عزیز بودند ترک کردم و رفتم؛ و گمان می‌کردم که آن را تحمل کرده‌ام و گذشته است. همان‌طور که مردی در میدان جنگ زخمی کاری برمی‌دارد و چندان نمی‌داند که زخمی شده، وقتی من هم با دل سرکشم تنها ماندم تصوری از زخمی که باید با آن دست‌وپنجه نرم کند نداشتم.

این آگاهی نه به سرعت بلکه کم‌کم و ذره‌ذره به سراغم آمد. احساس درماندگی که با آن به خارج رفتم هر ساعت عمیق‌تر و بیشتر می‌شد. در آغاز احساس سنگین فقدان و اندوه بود که در آن کمتر چیز دیگری را تشخیص می‌دادم. به‌تدریج و به شکلی نامحسوس، آگاهی نومیدانه از همهٔ چیزهایی شد که از دست داده بودم ــ عشق و دوستی و علاقه؛ و آگاهی از همهٔ چیزهایی که درهم شکسته شده بود ــ اولین اعتمادم و اولین دلبستگیم و تمام کاخ خیالی زندگیم؛ آگاهی از همهٔ آنچه مانده بود ــ جای خالی ویران شده و سرزمین سترونی که در پیرامون من گسترده بود و بی‌وقفه تا افق تاریک می‌رسید.

اگر غمم خودخواهانه بود، نمی‌دانستم چنین است. برای کودک-‌همسرم سوگواری می‌کردم که از دنیای شکوفانش بسیار جوان برش داشته بودند. برای مرد جوانی سوگواری می‌کردم که می‌توانست عشق و ستایش هزاران نفر را برانگیزد، چنان‌که در گذشته‌های دور عشق و ستایش مرا برانگیخته بود. برای دل شکسته‌ای سوگواری می‌کردم که در دریای توفانی آرامش یافته بود؛ و برای بازمانده‌های سرگردان آن خانهٔ ساده، آنجا که صدای وزیدن باد شب را آن‌گاه که کودک بودم شنیده بودم.

سرانجام از اندوه انباشته‌ای که در آن افتاده بودم هیچ امیدی به این‌که زمانی دوباره از آن بیرون بیایم نداشتم. از جایی به جایی سرگردان بودم و بار سنگینم را به هر کجا که می‌رفتم با خود می‌بردم. حالا تمام سنگینیش را حس می‌کردم؛ و زیر آن خم شده بودم و در دلم می‌گفتم که هرگز سبک نخواهد شد.»