کتاب راه سوم

کتاب الکترونیکی راه سوم نوشتۀ آنتونی گیدنز و ترجمۀ منوچهر صبوری کاشانی است و انتشارات شیرازه کتاب ما آن را منتشر کرده است. کتاب راه سوم، بر این عقیده استوار است که زمان جهان دوقطبی به پایان رسیده و اکنون راه سومی در پیش رو است.

درباره کتاب راه سوم

جنگ اوّل جهانی بیشتر به عنوان واقعه‌ای به یاد مانده است که به دلیل پایان‌دادن به عمر پاره‌ای از امپراتوری‌های بزرگ، زمینه‌ساز حیات مجدد گروهی از ملل کوچک‌تر و تشکیل یک رشته کشورهای جدید شد. اما جنگ اوّل جهانی جنبۀ دیگری داشت که بدان کمتر پرداخته شده است؛ یعنی پایان دادن به حیات نسبتاً مستقل پاره‌ای از ملل کوچک‌تر که در این فراز و نشیب همان حداقل موجودیت پیشین را نیز از دست دادند و متلاشی شدند. راه بی‌سرانجام، نگاهی به سرگذشت آسوریان در جنگ جهانی اوّل مرور کوتاهی است بر این تجربۀ دردناک به گونه‌ای که در اسناد و گزارش‌های ایرانی منعکس شده‌اند.

آنتونی گیدنز جامعه‌شناس مشهور انگلیسی بر این نظر است که پایان جهان دو قطبی، حکومت‌ها را به بازبینی و بازاندیشی منابع مشروعیتِ‌شان دعوت می‌کند. برای این منظور است که او متفکران را فرا می‌خواند تا«راه سوّمی» را که نه نولیبرالیسم است و نه سوسیالیسم دولت رفاه، تدوین کنند. گیدنز که به وجود تفاوت میان چپ و راست معتقد است، بر این نظر است که سوسیال‌دموکراسی می‌تواند مناسب‌ترین ظرفِ سیاسی برای پیشبرد سیاستِ «راه سوم» که خطوط اصلی‌اش در این کتاب توضیح داده شده‌است، به شمار آید. جهانی‌شدن که خود یکی دیگر از دلایل گیدنز برای بازکردن بحث «راه سوم» است، باعث می‌شود راه‌حل‌هایی که او مطرح می‌کند، از مرزهای کشورهای غربی فراتر رفته و بتوانند به منزلۀ مباحثی جهانی مورد توجه علاقه‌مندان در سایر کشورها نیز قرار گیرند.

خواندن کتاب راه سوم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به مباحث سیاسی با رویکردی تاریخی مناسب است.

بخشی از کتاب راه سوم

«امروز چنان می‌نماید که اندیشه‌های سیاسی توانایی الهام‌بخشی خود و رهبران سیاسی توانایی رهبری کردنشان را از دست داده‌اند. نگرانی‌ها دربارۀ انحطاط معیارهای اخلاقی، جدایی فزاینده میان غنی و فقیر، فشارهای روانی ناشی از دولت رفاه بحث عمومی را به شدت تحت تأثیر خود قرار داده است. تنها گروه‌هایی که کاملاً خوشبین به‌نظر می‌رسند گروه‌هایی هستند که معتقدند تکنولوژی می‌تواند مشکلات ما را حل کند. اما دگرگونی تکنولوژیکی پیامدهای ناهمگونی دارد، و در هر صورت تکنولوژی نمی‌تواند اساسی برای یک برنامۀ سیاسی مؤثر فراهم سازد. اگر بنا باشد تفکر سیاسی ویژگی‌های الهام‌بخشی خود را دوباره به دست آورد، نباید صرفاً واکنشی و یا محدود به امور روزمزه و تنگ‌نظرانه باشد. زندگیِ سیاسیِ بدون آرمان هیچ است، اما آرمان‌ها نیز چنانچه با امکانات واقعی رابطه نداشته باشند پوچ و بیهوده‌اند. ماهم باید بدانیم چگونه جامعه‌ای می‌خواهیم ایجاد کنیم و هم راه‌های مشخص حرکت به سوی آن را بشناسیم....»