کتاب بدن بازیگر

کتاب بدن بازیگر نوشتهٔ هروه پون و ترجمهٔ افشین غفاریان است. نشر قطره این کتاب در حوزهٔ تئاتر را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی شرحی بر ضرورت یافتن زبانی دیگر و شش مصاحبه‌ با «پیپو دلبونو».

درباره کتاب بدن بازیگر

کتاب بدن بازیگر از مجموعهٔ «تئاتر امروز جهان» و نوشتهٔ هروه پون است. نویسنده در این اثر بیان کرده است که تئاتر متفاوت، تئاتری است که از شکاف‌های اجتماعی برآمده است؛ تئاتر به‌حاشیه‌رانده‌شده‌های جامعه، تئاتری نقص‌عضو که بر مرز هنر و زندگی حرکت می‌کند، هروه پون در توصیف تئاتر «پیپو دلبونو» از کنسرت راک، پلان و یا سکانسی دررابطه‌ با مصائب انسان استفاده کرده است. مقدمهٔ این اثر را «کولت گدار» نگاشته است. این کتاب در برداردندهٔ شش مصاحبه از پیپو دلبونو است.

خواندن کتاب بدن بازیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به بازیگران تئاتر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بدن بازیگر

«ـ در طول گفتگوهای پیشین شما چندین بار از بودیسم سخن گفتید، آیا این آیین در کار شما به‌عنوان کارگردان و بازیگر نقش مهمی دارد؟

ـ من چهارده سال است که بودیست هستم و بعضی از بازیگران نیز همچنین. اما اجباری نیست، در گروه ما مسلمان، مسیحی و بی‌خدا هم وجود دارد. بوبو که هیچ‌کدام از این‌ها را نمی‌شناسد. بودیسم، فلسفه‌ای پیچیده است که در آن می‌توانیم هر چیزی را قرار دهیم. از زندگی کسی به نام «سیدارتا» الهام گرفته شده است، انسانی که بر زندگی‌اش، فرایند انقلاب حک شده است. بودیسم به دو شاخهٔ بزرگ تقسیم می‌شود، «هینایانا» و «ماهایانا». هینایانا که از اولین نوشته‌های بودا الهام گرفته شده است مردم را به جشن بعد از مرگ دعوت می‌کند: نیروانا. این کاوش شادی پس از مرگ را از انسان در زندگی روزمره‌اش می‌طلبد که تا می‌تواند از امیال دوری کند چرا که این امیال درد او در جهان بودن را افزایش می‌دهد و از رسیدنش به نیروانا جلوگیری می‌کند. بدون امیال مساوی است با پایان درد. دیگر شاخه که متفاوت است و من به آن علاقه دارم «ماهایانا» است. ماهایانا جنبه‌های دیگر زندگی بودا را مورد بررسی قرار می‌دهد و می‌گوید که هینایانا و بودیسم تاریخی تنها آموزش‌های موقتی و اولین مرحله بوده‌اند و راهی دیگر، جستجو برای رسیدن به اشراق وجود دارد. میل به زندگی نخستین امیال است که ممکن است ما را به اشراق برساند و نبایستی این میل را رد کرد و خود را با ریاضت از دنیا جدا ساخت و برخلاف باید با آن‌ها روبه‌رو شد و برای برآورد کردنشان تلاش کرد. این مفهوم بسیار مهم در بودیسم وجود دارد که هرکس خود یک بوداست. زندگی ما را با تجربه‌های متفاوتی روبه‌رو می‌سازد، بر ماست که تصمیم بگیریم و ببینیم که آیا این اتفاق‌ها مثبت است یا منفی. به این دلیل است که بودیسم در زندگی و کار من از اهمیت بسیاری برخوردار است. تلاشی است برای پذیرا شدن دیگران و نفی خودخواهی، خودخواهی‌هایی که من از این طریق و دیگری ممکن است ازطریق دیگری از آن رها شود.

ـ به همان ترتیبی که تمرین‌ها انجام می‌شود، بودیسم هم ازطریق تمرینی روزمره و منظم و فروتنانه درک و دریافت می‌شود؟

ـ من هنگامی که متوجه شدم به بیماری ایدز مبتلا شده‌ام به آیین بودایی روی آوردم. یکی از دوستانم قبلاً به آن پرداخته و راحتی در آن پیدا و حتی فواید ملموسی در آن دیده بود. فکر اینکه یک آیین می‌تواند به شما فواید ملموسی چون ماشین، همسر، کار و پول و غیره اهدا کند خیلی دور از ذهن می‌نماید!

از آن پس اما برای من طبیعی شده است، می‌دانم که برای بسیاری پوچ می‌نماید چرا که در غرب، دین از زندگی روزمره به دور افتاده است. همهٔ ما به پول، احترام، عشق... نیاز داریم. مهم است که در زندگی روزمره از این امیالمان جدا نشویم وگرنه به خود خشونت می‌ورزیم. باید این‌ها را پذیرفت برای اینکه بتوانیم فرایندی روحانی را آغاز کنیم. من آیین بودیسم را در دورهٔ رنج آغاز کردم بدون اینکه در آن زمان چیزی از آن بفهمم.

باور دارم که به من این امکان را داده است که بر روی کارم و برای چیزهای مهم‌تر و ضروری‌تری در زندگی سرمایه‌گذاری کنم و نه‌تنها صرفاً دنبال موفقیتی ساده در کارم باشم. بیشتر جستجوی شادی است. هنگامی‌که بیماریم بایستی فرابگیریم که چطور با شادی به جنگ آن برویم و نه با اضطراب، پیروز شدن در این جنگ با شادی بسیار آسان‌تر است.»