کتاب یک شب مزخرف دیگر در این شهر کثیف

کتاب یک شب مزخرف دیگر در این شهر کثیف نوشتهٔ نیک فلین و ترجمهٔ مریم رفیعی است. انتشارات دیدآور این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی یک ناداستان.

درباره کتاب یک شب مزخرف دیگر در این شهر کثیف

کتاب یک شب مزخرف دیگر در این شهر کثیف حاوی یک ناداستان و روایتی مستند است از سال‌های فعالیت نیک فلین در پناهگاهی در بوستون و در دههٔ ۱۹۸۰ میلادی. شخصیت اصلی این کتاب، «جاناتان فلین» است؛ دائم‌الخمری بی‌خانمان که سال‌ها پیش با رؤیای ساختن جهانی نو با نوشتن یک رمان، همسر و دو پسرش را ترک کرد و حالا برای خوابیدن به همان پناهگاهی می‌رود که پسرش در آن مشغول به کار است. این ناداستان دارای جمله‌های کوتاه و صریح و طنز گزنده و یک شاعرانگی پنهان است. سبک نیک فلین را در این اثر recit دانسته‌اند؛ واژه‌ای فرانسوی که معادل دقیقی در زبان فارسی برایش وجود نداشته، اما می‌توان آن را خاطره‌نگاری معنا کرد. خاطره‌نگاری را سبکی معلق میان داستان و ناداستان دانسته‌اند که در آن نویسنده، گزارشی روایی از زندگی خود ارائه می‌دهد؛ گزارشی که نه در قالب یک گزارش مستند می‌گنجد و نه فرم داستان به خود می‌گیرد. این ناداستان را بخوانید.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی.

خواندن کتاب یک شب مزخرف دیگر در این شهر کثیف را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب خاطره‌نگاری (recit) پیشنهاد می‌کنیم.

درباره نیک فلین

نیک فلین نویسنده، شاعر و نمایشنامه‌نویسی آمریکایی است که در سال ۱۹۶۰ میلادی به دنیا آمده است. او با دو مجموعه شعر «کمی اتر» (۲۰۰۰) و «هابر نابینا» (۲۰۰۲) به شهرت رسید و برندهٔ جوایز زیادی شد. او خاطره‌نگار چیره‌دستی است و از خاطراتش کتاب‌هایی می‌نویسد که بین داستان و ناداستان معلق هستند؛ از زندگی شخصی او می‌آیند اما رد پای عناصر ادبیات داستانی را هم می‌توان در آن‌ها یافت. «یک شب مزخرف دیگر در این شهر کثیف» (۲۰۰۴)، «صدای تیک‌تاک از بمب است» (۲۰۰۸) و «امشب خانه‌مان آتش می‌گیرد» (۲۰۲۰) در این دسته از آثار او جا می‌گیرند.

بخشی از کتاب یک شب مزخرف دیگر در این شهر کثیف

«(۱۹۸۴) ماه اوت. یک سال و نیم بعد از مرگ مادرم در جلسهٔ تغییر شیفت در پناهگاه پاین استریت نشسته‌ام. ساعت سه بعدازظهر است و ده دوازده نفر کارگر به لابی زرد برمی‌گردند تا در یک حلقهٔ عریض روی نیمکت‌ها بنشینند و به قرائت متن مین لاگ گوش دهند. دو ساعت دیگر همین نیمکت‌ها را بی‌خانمان‌ها پر می‌کنند. بیش‌تر کارگرها قهوه می‌خورند، خیلی‌ها سیگار می‌کشند، انگار فقط نصف‌شان گوش می‌دهند. هر روز بعدازظهر، سروکلهٔ شیفت ۳ تا ۱۱ کمی قبل از ساعت مقرر پیدا می‌شود تا قرائت متن ۷ تا ۳ را بشنوند. طبق تشریفات آن‌ها که می‌روند شیفت را تحویل آن‌هایی می‌دهند که می‌آیند. حالا می‌دانم که پدرم در یک اتاق در بیکن هیل زندگی می‌کند، شاید بیست بلوک به سمت غرب. ری مدام یادآوری می‌کند که به دیدن پدر بروم.

ساعت ۱۰:۲۰ دقیقه. امروز دو یا سه نفر آدم نوکیش از یک فرقهٔ مذهبی بی‌نام‌ونشان به حیاط نفوذ کردند و چند نفر از همسایه‌ها را روی پیاده‌رو روی زانو به صف کردند تا یک جور مراسم برگزار کنند. باید جلوش را گرفت، چون تماشاچی‌های آسیب‌پذیر و شیفته‌ای داریم که به‌راحتی تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

سرگذشت گم‌شدگان، سرگذشت مصیبت و پوچی. سندی تقریباً فراموش‌شده از تاریخ امریکا، گزارش اصلی پناهگاه پاین استریت، واحد مردان. آن‌چه در گزارش نوشته می‌شود، تقریباً همیشه یکسان است. تنها تفاوت را می‌توان در محتوای آن دید، این‌که یک نفر می‌افتد، کمی پایین‌تر، کمی دورتر. یک مهمان تازه از راه می‌رسد، یک نفر ادامه می‌دهد. قرائت متن همه‌جا از پنج دقیقه تا نیم ساعت طول می‌کشد. بستگی به آن روزی دارد که پشت سر گذاشته‌ایم. مسائلی هست که باید رأی‌گیری شوند، یادداشت‌هایی دربارهٔ مهمانی که دچار حملهٔ قلبی شده، مهمان دیگری که سم‌زدایی را به مسخره گرفته است. آدم‌هایی که هنوز تمام روز را آن بیرون هستند و منتظرند در حیاط پناهگاه به صف شوند تا بتوانند به تخت‌های‌شان برسند و بخوابند. چند نفری هم داخل هستند و منتطرند به درمانگاه بروند و با مشاور حرف بزنند. به نظر می‌رسد یکی‌شان همان‌طور نشسته روی صندلی یخ زده است. پیشانی‌اش به میز چسبیده است.»