کتاب بیشه نشینان

کتاب بیشه‌ نشینان با عنوان انگلیسی The Woodlanders، نوشته تامس هاردی و با ترجمه سهیل سمی، داستانی از زندگی و روابط انسانی در روستایی دورافتاده در جنوب انگلستان است. این رمان که انتشارات دیدآور در سال ۱۴۰۴ آن را منتشر کرده است، با نگاهی موشکافانه به جزئیات زندگی روزمره، دغدغه‌ها و کشمکش‌های شخصیت‌هایی می‌پردازد که در دل طبیعت و سنت‌های روستایی گرفتار آمده‌اند. تامس هاردی با قلمی دقیق و توصیفاتی زنده، فضایی خلق کرده که در آن طبیعت، تاریخ و سرنوشت انسان‌ها به هم گره خورده‌اند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بیشه نشینان اثر تامس هاردی

کتاب بیشه‌نشینان، اثر تامس هاردی، داستانی است که در روستای لیتل هینتک و اطراف آن می‌گذرد؛ جایی که طبیعت و زندگی روستایی با هم درآمیخته‌اند و شخصیت‌ها در دل این محیط با چالش‌های عاطفی، اجتماعی و اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. هاردی در این رمان، با نگاهی واقع‌گرایانه و گاه تلخ، به روابط میان آدم‌ها، سنت‌های ریشه‌دار و تأثیر محیط بر سرنوشت افراد می‌پردازد.

داستان بیشه‌نشینان با توصیف‌های دقیق از مناظر، خانه‌ها و آدم‌های روستا آغاز می‌شود و به‌تدریج شخصیت‌هایی چون مارتی ساوت، جایلز وینتربورن، خانواده‌ی ملبری و خانم چارموند وارد می‌شوند. عشق، فقر، وفاداری و آرزوهای سرکوب‌شده، در بستر زندگی روزمره، به تصویر کشیده شده‌اند. تامس هاردی با استفاده از زبان توصیفی و جزئی‌نگر، فضایی ملموس و زنده خلق کرده که خواننده را به قلب زندگی روستایی و کشمکش‌های درونی شخصیت‌ها می‌برد.

خلاصه داستان بیشه نشینان

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان بیشه‌نشینان با ورود مردی غریبه به بیشه‌های اطراف لیتل هینتک آغاز می‌شود. این مرد، استاد سلمانی پرکوم، به‌دنبال روستای کوچکی است تا مأموریتی را برای خانم چارموند، زنی ثروتمند و مرموز، انجام دهد. او به خانه‌ی مارتی ساوت می‌رسد؛ دختری جوان که با پدر بیمارش زندگی می‌کند و برای تأمین معاش، تیرک‌های چوبی می‌سازد. پرکوم از مارتی می‌خواهد موهای زیبایش را بفروشد تا برای خانم چارموند کلاه‌گیس تهیه کند، اما مارتی ابتدا امتناع می‌کند. او با فشار شرایط و احساسات پیچیده، سرانجام موهایش را می‌فروشد و این تصمیم نشانه‌ای از فداکاری و ازخودگذشتگی اوست.

در کنار این‌ها، داستان خانواده‌ی ملبری و دغدغه‌های پدر خانواده درباره‌ی آینده‌ی دخترش گریس و ازدواج او با جایلز وینتربورن، مردی زحمتکش اما بی‌پول، روایت می‌شود. گذشته‌ی پرماجرای خانواده‌ها، عشق‌های قدیمی و تصمیمات پدرانْ بر سرنوشت نسل جدید سایه انداخته است. فضای روستا با کارهای روزمره، گفت‌وگوهای اهالی و حضور شخصیت‌هایی چون خانم چارموند و دکتر جوان به‌تدریج گسترش می‌یابد و شبکه‌ای از روابط انسانی، آرزوها و تضادها شکل می‌گیرد. تامس هاردی با پرداختن به جزئیات زندگی روستایی، نشان می‌دهد که چگونه انتخاب‌های کوچک و بزرگْ زندگی شخصیت‌ها را دستخوش تغییر می‌کند و سرنوشت آن‌ها را به هم پیوند می‌زند.

چرا باید کتاب بیشه نشینان را بخوانیم؟

رمان بیشه‌نشینان با توصیف‌های دقیق و فضاسازی کم‌نظیر، تصویری زنده از زندگی روستایی و کشمکش‌های انسانی ارائه می‌دهد. این کتاب هم داستانی درباره‌ی عشق و فداکاری است و هم به پیچیدگی روابط اجتماعی، تأثیر سنت‌ها و نقش طبیعت در زندگی انسان‌ها می‌پردازد. تامس هاردی با شخصیت‌پردازی عمیق و روایت چندلایه، خواننده را به تأمل درباره‌ی انتخاب‌ها، آرزوها و محدودیت‌های فردی و اجتماعی وامی‌دارد. مطالعه‌ی این اثر فرصتی است برای تجربه‌ی دنیایی که در آن جزئیات زندگی روزمره معنایی فراتر از ظاهر خود پیدا می‌کند و هر تصمیمْ پیامدهای گسترده‌ای به همراه دارد.

خواندن کتاب بیشه نشینان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان به ادبیات کلاسیک، دوستداران رمان‌های اجتماعی و کسانی که به روایت‌های عمیق درباره‌ی روابط انسانی، طبیعت و تأثیر محیط بر سرنوشت افراد علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود. این کتاب به کسانی که مسئله‌ی انتخاب، فداکاری و کشمکش‌های عاطفی را در داستان‌ها دنبال می‌کنند نیز توصیه می‌شود.

درباره تامس هاردی

تامس هاردی (۲ ژوئن ۱۸۴۰ ـ ۱۱ ژانویه ۱۹۲۸) رمان‌نویس و شاعر انگلیسی بود. او را معمولاً یک واقع‌گرای ویکتوریایی می‌دانند که در سنت جورج الیوت می‌نوشت و در رمان‌ها و شعرهایش از رمانتیسم، به‌ویژه ویلیام وردزورث، تأثیر پذیرفته بود. هاردی به بسیاری از جنبه‌های جامعه‌ی ویکتوریایی انتقاد داشت، به‌ویژه به افول طبقه‌ی روستاییان، از جمله مردم زادگاهش در جنوب غربی انگلستان.

هاردی در تمام عمر شعر می‌سرود و خود را بیش از هر چیز یک شاعر می‌دانست، بااین‌حال نخستین مجموعه‌‌‌شعرهایش تا سال ۱۸۹۸ منتشر نشدند. شهرت اولیه‌ی او با رمان‌هایی چون دور از اجتماع خشمگین (۱۸۷۴)، شهردار کاستربریج (۱۸۸۶)، تس دوربرویل (۱۸۹۱) و جود گمنام (۱۸۹۵) شکل گرفت. در زمان حیاتش، شعر او از جانب شاعران جوان‌تر (به‌خصوص گروه جرجیَن) بسیار تحسین می‌شد و او را همچون راهنما می‌دیدند. پس از مرگش نیز شاعرانی چون ازرا پاوند، دابلیو اچ اودن و فیلیپ لارکین آثارش را ستودند.

بسیاری از رمان‌های او درباره‌ی شخصیت‌هایی تراژیک هستند که با هیجان‌ها، تقدیر و فشارهای اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این داستان‌ها اغلب در منطقه‌ی نیمه‌افسانه‌ای وسکس می‌گذرند. دو رمان او، تس دوربرویل و دور از اجتماع خشمگین، در میان ۵۰ رمان محبوب در نظرسنجی بی‌بی‌سی، عنوان بیگ رد گرفتند.

هاردی در هایر باک‌همپتون، استینزفورد، نزدیک دورچستر، به دنیا آمد. پدرش سنگ‌تراش و سازنده‌ی محلی بود و مادرش زنی اهل مطالعه بود که تا هشت‌سالگی به تامس آموزش می‌داد. او در مدرسه‌ی آقای لست در دورچستر درس خواند و هوش و توانایی چشمگیرش در لاتین آشکار شد. از آنجا که خانواده توان پرداخت هزینه‌ی دانشگاه را نداشتند، آموزش رسمی هاردی در ۱۶سالگی پایان یافت و او شاگرد معماری جیمز هیکس شد. در این دوره روی طراحی کلیسای جدید اتلهمپتون کار کرد.

او در سال ۱۸۶۲ به لندن رفت و در کالج کینگز دانشجو شد. جوایزی از مؤسسه‌ی سلطنتی معماران بریتانیا و انجمن معماری دریافت کرد و سپس دستیار معماری آرتور بلومفیلد شد. در میانه‌ی دهه‌ی ۱۸۶۰ مسئولیت حفاری بخش‌هایی از گورستان کلیسای قدیمی سنت پانکراس را بر عهده گرفت، بااین‌حال هرگز در لندن احساس راحتی نکرد. احساس حقارت اجتماعی و آگاهی از شکاف طبقاتی او را آزار می‌داد. در این سال‌ها با اندیشه‌های جان استوارت میل، شارل فوریه و اگوست کنت آشنا شد.

در سال ۱۸۷۰، هنگام بازدید معماری کلیسای سنت جولیوت در کورن‌وال با اِما گیفورد آشنا شد و در ۱۷ سپتامبر ۱۸۷۴ با او ازدواج کرد. با وجود سردی رابطه در سال‌های پایانی، مرگ اِما در سال ۱۹۱۲ تأثیری عمیق بر هاردی گذاشت و او برای زنده‌کردن خاطرات دوران دلدادگی‌شان به کورن‌وال بازگشت. مجموعه شعرهای ۱۹۱۲ـ۱۹۱۳ او بازتاب همین اندوه و پشیمانی است. در سال ۱۹۱۴ با منشی خود، فلورانس دوگدیل، که ۳۹ سال از او جوان‌تر بود، ازدواج کرد.

هاردی در سال ۱۹۱۰ عضو نشان شایستگی و چندین بار نامزد نوبل ادبیات شد. او تا سال ۱۹۲۷ مجموعاً ۲۵ بار نامزد این جایزه شده بود.

علاقه‌ی هاردی به تئاتر نیز به دهه‌ی ۱۸۶۰ بازمی‌گردد. او با اقتباس‌کنندگان مختلفی مکاتبه کرد، اما بیشتر این تلاش‌ها به نتیجه نرسید. البته در سال ۱۹۰۸ با گروه آماتور دراماتیک دورچستر همکاری کرد و نمایش‌نامه‌های مشهوری با همکاری آن‌ها روی صحنه رفت، از جمله تراژدی مشهور ملکه‌ی کورن‌وال (۱۹۲۳).

هاردی از دهه‌ی ۱۸۸۰ در فعالیت‌های حفاظتی بناهای تاریخی مشارکت داشت و عضو اولیه‌ی انجمن حفاظت از ساختمان‌های باستانی بود. او در جنگ جهانی اول، از امضاکنندگان بیانیه‌ی نویسندگان درباره‌ی حمایت از ورود بریتانیا به جنگ بود، هرچند بعدها از ویرانی‌های جنگ سخت آزرده شد.

از سال ۱۸۹۸ تا پایان عمر، هاردی تنها شعر منتشر کرد. او در قالب‌هایی متنوع می‌نوشت و در وزن و فرم‌سازی بسیار نوآور بود. از آثار مهم او می‌توان به اشعار وِسِکس (۱۸۹۸)، شعرهای گذشته و حال (۱۹۰۱) و منظومه‌ی بلند دودیناست‌ها (۱۹۰۸ـ۱۹۰۴) اشاره کرد.

هاردی در خانواده‌ای کم‌وبیش مذهبی رشد کرد، اما در جوانی به‌تدریج از باورهای سنتی فاصله گرفت، بااین‌حال به آیین‌ها و سنت‌های مسیحیِ روستایی علاقه‌ی عاطفی داشت و ارجاعات کتاب‌مقدسی در آثارش فراوان است. هاردی بر بسیاری از نویسندگان بزرگ، از جمله دی اچ لارنس، جان کوپر پویس، سامرست موآم و حتی نمایش‌نامه‌نویسان و رمان‌نویسان معاصر تأثیر گذاشت. آهنگ‌سازان بزرگی چون برگمان فینزی، بنجامین بریتن، رالف وان ویلیامز و گوستاو هولست شعرهای او را به موسیقی درآورده‌اند و آثار ارکسترال بسیاری برگرفته از فضای رمان‌های او ساخته شده است.

زندگی و مرگ شهردار کاستربریج، تس دوربرویل، دور از اجتماع خشمگین، جود گمنام، یک جفت چشم آبی و... از کتاب‌های ترجمه‌شده از او به فارسی هستند.

بخشی از کتاب بیشه نشینان

«مسافری پیاده‌‌ که برای زنده‌کردن خاطرات گذشته جادهٔ‌ کالسکه‌رو و فراموش‌شدهٔ‌ موازی با خط نصف‌النهار، از بریستول تا ساحل جنوبی انگلستان، را دنبال کند، در نیمهٔ‌ دوم راهش از بیشه‌های وسیعی سر درمی‌آورد که جابه‌‌جا پر از باغ‌های سیب‌اند. در این‌جا درخت‌ها، چه جنگلی چه میوه‌‌‌زا، با سایه‌ها و چکه‌چکه‌های باران، پرچین‌های کنار جاده را آشفته می‌کنند. شاخه‌های زیرین‌شان چنان رها و افقی بر فراز جاده امتداد می‌یابند که پنداری روی هوای سست لمیده‌اند. در یک نقطه، در حوالی درهٔ بلکمور، آن‌جا که از فاصلهٔ سه یا چهار کیلومتری نوک برجستهٔ های‌‌استوی هیل دیده می‌شود، در فصل پاییز برگ‌ها چنان انبوه‌اند که کوره‌راه را کاملاً از دیده نهان می‌کنند. این نقطه آکنده از حس تنهایی است و وقتی روزها رو به تاریکی می‌روند، بسیاری از ارابه‌رانانِ شاد، که حال درگذشته‌اند و در همین مسیر ارابه رانده‌اند، پاشنه‌های تاول‌زده‌ای که این کوره‌راه را زیر پا گذاشته‌اند و اشک‌هایی که تَرَش کرده‌اند در ذهن کسی که پرسه‌زنان آن را می‌پیماید زنده خواهند شد.»