کتاب زندگی در روایت

کتاب زندگی در روایت نوشتهٔ آی. بی. زیگومفلت و ترجمهٔ شهرزاد لولاچی است. نشر افق این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر گفت‌وگوی خود و پل آستر را نگاشته است. کتاب حاضر از مجموعهٔ «مطالعات» است.

درباره کتاب زندگی در روایت

کتاب زندگی در روایت (A Life in Words) گفت‌وگویی از آی. بی. زیگومفلت و پل استر را در بر دارد. «پل بنجامین آستر» متولد نیوآرک در نیوجرزی است. او رمان‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس، شاعر و مترجمی آمریکایی است. دلیل شهرت او بیشتر به‌خاطر مجموعه‌ کتاب‌های سه‌گانهٔ «نیویورک» است؛ همچنین از فیلم‌نامه‌های او می‌توان به «لولو روی پل» اشاره کرد. کتاب‌های او تا به امروز به بیش از ۴۰ زبان ترجمه شده است. پل آستر ابتدا با نویسنده‌ای به نام «لیدیا دیویس» ازدواج کرد و از او پسری به نام «دنیل استر» دارد. استر در سال ۱۹۸۱ میلادی با همسر دوم خود به نام «سیری هوست وت» که نویسنده بود، ازدواج کرد و حاصل آن دختری به نام «سوفی استر» است. کتاب «دفترچه سرخ» داستان‌هایی از این نویسنده و گفت‌وشنودی با او را در بر گرفته است و «دیوانگی در بروکلین» رمانی از اوست.

آستر از پرخواننده‌ترین نویسندگان معاصر است. او ابتدا در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی به‌عنوان شاعر پا به عرصهٔ ادبی نهاد. برای تأمین مالی مقاله نوشت و ترجمه کرد، ولی از سال ۱۹۷۹ تمرکز بر نثر داستانی را آغاز کرد و با انتشار اختراع انزوا و پس از آن در نیمهٔ دههٔ هشتاد با رمان‌های بی‌نظیر سه‌گانهٔ نیویورک جایگاهی خاص در عرصهٔ ادبی یافت. مجموعهٔ آثار داستانی او تا به امروز شامل ۱۷ رمان و پنج سرگذشت‌نامه است. همهٔ این آثار به‌گونه‌ای ردی از دیگر فعالیت‌های هنری او را به همراه دارند. این تمایل به شفافیت و شکنندگی زیربنای تقریباً تمام آثار اوست که اغلب لحن خاصی به وجود آورده و الهام‌بخش شماری از بن‌مایه‌هایی تکراری شده که در این گفت‌وگوها به آن‌ها پرداخته شده است. هنر سینما نقشی مهم در طرح داستان‌های آستر دارد، به‌خصوص در کتاب «اوهام و مردی در تاریکی»، گویی موضوع‌ها و شخصیت‌ها از زاویه‌دیدهای متفاوتِ دوربین در لابه‌لای سطور نوشتار او ظاهر می‌شوند. 

خواندن کتاب زندگی در روایت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ گفت‌وگوها و مصاحبه‌ها و علاقه‌مندان به پژوهش‌های ادبی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زندگی در روایت

«آی.بی.ز.: دیوانگی در بروکلین پیچیده، به‌شدت تلمیحی و فوق‌العاده راحت است. داستان در محله‌تان رخ می‌دهد، درست پیش از حادثهٔ یازده سپتامبر که دنیا را عوض کرد، با شخصیت‌های خیره‌کننده: راوی بیمار، دوستانش که همگی افرادی عادی‌اند و زندگی روزمرهٔ سختی دارند، مادری کمی کندذهن اما بی‌نقص و زیبا، برادرزاده‌ای با دل‌مشغولی ادبی و رؤیاهای فرار از واقعیت آمریکای مدرن. کتاب به‌خصوص نقدی است بر حال‌وهوای سیاسی دوران انتخابات سال ۲۰۰۰ و تصویری تیره از گروه‌های افراطی مسیحی به دست می‌دهد. در همین حال، یکی از خنده‌دارترین کتاب‌هایتان هم هست.

پ.آ.: دیوانگی در بروکلین تنها کتابی است که در آغاز تصمیم گرفتم فکاهی باشد. منظورم از فکاهی لودگی نیست. البته، شخصیت‌ها رنج‌هایی می‌برند و کتاب پایانی خیلی‌خیلی سیاه دارد: درست چهل‌وشش دقیقه پیش از برخورد اولین هواپیما به مرکز تجارت جهانی در یازده سپتامبر ۲۰۰۱ به پایان می‌رسد. می‌خواستم از زندگی در نیویورک پیش از یازده سپتامبر بگویم. با آن مشکلات جزئی، دردها و سرخوردگی‌های کوچکمان چه خوش‌شانس بودیم؛ چیزهایی که باعث می‌شد انسان باشیم. بعد وقتی فاجعه رخ می‌دهد، تمام مسائل جزئی‌مان را از بین می‌برد. همه‌اش به چیزی فکر می‌کردم که بیلی وایلدر یک زمانی گفته بود: «اگر حس خوبی به خودت و دنیا داری، موقعش شده تراژدی بنویسی. اما وقتی سقوط کرده و گیر افتاده‌ای، فکاهی بنویس.» هنگامی که دیوانگی در بروکلین را نوشتم، درمورد همه‌چیز شکست‌خورده و گیرافتاده بودم، مسئله تنها یازده سپتامبر نبود، بلکه سیاست‌های دولت بوش، انتخابات سال ۲۰۰۰ و پیش‌زمینهٔ جنگ عراق بود؛ همهٔ آن کثافت آمریکایی. نیاز داشتم به زندگی از زاویه‌ای دیگر نگاه کنم.

آی.بی.ز.: بله، این کتاب ملایمت و جدی‌نبودنی دارد که منتقدان آن را به حساب مسیری نو در نوشتنتان یا بازگشتی به داستان‌سرایی محض پنداشته‌اند. آنچه در خلال گفت‌وگوهایمان فهمیدم این است: آنچه خواندنش آسان است نوشتنش اغلب بسیار پرچالش و دشوار بوده. می‌خواستم بدانم درمورد دیوانگی در بروکلین هم این‌طور بود؟

پ.آ.: کتاب مشکلی بود. چیزی داشت که نمی‌توانستم کشفش کنم و سرانجام وقتی حدود ۱۹۹۸ ـــ ۱۹۹۷ شروع به نوشتن کردم، ساختارش...

آی.بی.ز.: پس پیش از یازده سپتامبر آغازش کردید؟

پ.آ.: بله، کتابی کاملاً متفاوت بود. اما قبلاً در گفت‌وگوی تیمبوکتو درباره‌اش صحبت کرده‌ایم. وقتی ویلی و مستر بونز را حذف کردم، ساختار داستان فروپاشید و دیگر نمی‌دانستم با آن چه کنم. تام و آرورا، هری و روفوس، و ب.پ.م.۱۱۰ را داشتم، اما دیگر نمی‌دانستم با آن‌ها چه کنم. پس تمام نوشته‌ها چندسال در کشو ماندند. اما وقتی سرانجام به این فکر افتادم که از ناتان در جایگاه راوی استفاده کنم، توانستم دوباره شخصیت‌ها را دور هم جمع کنم و داستانی از آن بسازم.»