کتاب برادرزاده رامو

کتاب برادرزاده رامو (Le Neveu de Rameau) نوشتهٔ «دنی دیدرو» با ترجمهٔ «احمد سمیعی (گیلانی)» توسط انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شده است. این اثر در دستهٔ ادبیات کلاسیک و فلسفه قرار می‌گیرد و به‌صورت گفت‌وگویی میان دو شخصیت اصلی، به نقد جامعه و اخلاق و هنر می‌پردازد. داستان بلند «برادرزادهٔ رامو» یکی از آثار شاخص عصر روشنگری فرانسه است که با نگاهی طنزآمیز و تیزبینانه به مسائل انسانی و اجتماعی می‌نگرد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب برادرزاده رامو اثر دنی دیدرو

کتاب «برادرزادهٔ رامو»داستان بلندی است که در اواسط قرن هجدهم میلادی نوشته شده و فضای فکری و اجتماعی فرانسهٔ آن دوران را بازتاب می‌دهد. این کتاب در قالب گفت‌وگویی خیالی میان فیلسوف و برادرزادهٔ آهنگساز معروف، «ژان فرانسوا رامو» شکل گرفته است. «دنی دیدرو»، نویسندهٔ این اثر با بهره‌گیری از طنز و هجو، به بررسی ارزش‌های اخلاقی، نقش نبوغ، جایگاه هنرمندان و تضادهای جامعهٔ بورژوایی می‌پردازد. کتاب ابتدا به زبان آلمانی توسط گوته ترجمه و معرفی شد و سال‌ها بعد نسخهٔ فرانسوی آن کشف و منتشر شد. داستان بلند «برادرزادهٔ رامو» نه‌تنها تصویری از زندگی روشنفکران و هنرمندان عصر خود ارائه می‌دهد، بلکه به‌نوعی نقد ساختارهای اجتماعی و اخلاقی زمانه است. این داستان بلند با شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌هایش، مرز میان جد و هزل، اخلاق و بی‌اخلاقی را به چالش می‌کشد و همچنان یکی از نمونه‌های برجستهٔ ادبیات فلسفی به شمار می‌رود.

خلاصه داستان برادرزاده رامو

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان بلند «برادرزادهٔ رامو» با روایت فیلسوفی آغاز می‌شود که در یکی از قهوه‌خانه‌های پاریس با شخصیتی عجیب و متناقض به نام برادرزادهٔ رامو برخورد می‌کند. این برادرزاده، مردی است سرشار از تضاد، همزمان باهوش و بی‌پروا، نکته‌سنج و بی‌اخلاق و درعین‌حال سرشار از آرزوهای برآورده‌نشده. گفت‌وگوی میان این دو شخصیت به‌تدریج به بحثی عمیق دربارهٔ نبوغ، اخلاق، فقر، هنر، نقش اجتماع و ارزش‌های انسانی بدل می‌شود. برادرزادهٔ رامو با بی‌پروایی از رذایل و ضعف‌های خود سخن می‌گوید و در برابر نگاه انتقادی فیلسوف، جامعه و مناسبات آن را به سخره می‌گیرد. او با طنز تلخ از زندگی انگل‌وار، چاپلوسی و تناقضات اخلاقی زمانه دفاع می‌کند و درعین‌حال حسرت نبوغ و موفقیت را در دل دارد. این گفت‌وگو مرز میان فضیلت و رذیلت، حقیقت و تظاهر و فردیت و اجتماع را به چالش می‌کشد و تصویری چندلایه از انسان و جامعه ارائه می‌دهد.

چرا باید کتاب برادرزاده رامو را خواند؟

این داستان بلند با ساختار گفت‌وگویی و لحن طنزآمیزش فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با یکی از مهم‌ترین آثار فلسفی و ادبی عصر روشنگری آشنا شود. داستان بلند «برادرزادهٔ رامو» با پرداختن به موضوعاتی مانند نبوغ، اخلاق، نقش هنرمند در جامعه و تضادهای درونی انسان، ذهن را به تفکر وامی‌دارد و نگاه تازه‌ای به ارزش‌ها و هنجارهای اجتماعی ارائه می‌دهد. مطالعهٔ این اثر، دریچه‌ای به فضای فکری قرن هجدهم میلادیِ فرانسه و دغدغه‌های روشنفکران آن دوران می‌گشاید.

خواندن کتاب برادرزاده رامو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات داستانی کلاسیک، فلسفه، تاریخ اندیشه و کسانی که به نقد اجتماعی و روان‌شناسی شخصیت‌ها علاقه دارند، مناسب است؛ همچنین دانشجویان رشته‌های ادبیات، فلسفه و علوم انسانی می‌توانند از آن بهره ببرند.

درباره دنی دیدرو

«دنی دیدرو» از برجسته‌ترین اندیشمندان قرن ۱۸ میلادی، فیلسوفی فرانسوی بود که در حوزه‌های گوناگون از جمله رمان‌نویسی، نمایشنامه‌نویسی، نقد هنری، زبان‌شناسی و نظریه‌پردازی زیبایی‌شناسی فعالیت داشت. او در ۵ اکتبر ۱۷۱۳ در شهر لانگر واقع در شمال شرقی فرانسه متولد شد. بین سال‌های ۱۷۳۷ تا ۱۷۴۷ میلادی مقالاتی در حوزهٔ ریاضیات و فیزیک در مجلهٔ «مرکور دو فرانس» منتشر کرد که نشان‌دهندهٔ آشنایی او با نظریات نیوتن بود. در همین مجله، مقاله‌هایی دربارهٔ هنرهای زیبا، اسطوره‌شناسی، نقد ادبی، تئاتر و اشعار «ولتر» منتشر کرد و با وجود نظرات متفاوتش دربارهٔ موسیقی فرانسوی که مورد پذیرش اغلب روشنفکران زمان نبود، جایگاه خود را به‌عنوان یکی از پایه‌گذاران نقد ادبی و هنری تثبیت کرد. دنی دیدرو از جوانی علاقه‌مند به تئاتر بود و با مطالعهٔ آثار کلاسیک نمایشی، دو نمایشنامه نوشت که همراه هر یکْ رساله‌ای در توضیح دیدگاه‌های تئاتری و پیشنهادهایی برای شیوه‌ای نوین در نمایشنامه‌نویسی ارائه داد. از مهم‌ترین آثار او می‌توان اشاره کرد به کتاب‌های «اندیشه‌های فلسفی» (۱۷۴۶)، «گل‌گشت شکاک» (۱۷۴۷)، «نامه دربارهٔ نابینایان» (۱۷۴۹)، «نامه دربارهٔ کر و لال‌ها» (۱۷۵۲)، «اندیشه‌هایی در تفسیر طبیعت» (۱۷۵۳)، نمایشنامه‌های «پسر نامشروع» و «پدر خانواده» (هر دو در ۱۷۵۸)، مقالات «نگارخانه‌ها دربارهٔ نقاشی» (از ۱۷۵۹ به بعد)، رمان «ژاک قضاوقدری و اربابش» (۱۷۶۵ تا ۱۷۸۴)، سفرنامهٔ «بوگنویل» (۱۷۷۳) و رسالهٔ «نظر خلاف عرف دربارهٔ هنرپیشگان» (۱۷۷۸). دنی دیدرو در ۳۱ ژوئیهٔ ۱۷۸۴ درگذشت.

بخشی از کتاب برادرزاده رامو

«لیکن من شاهد روزگاری بوده ام که شما از اینکه مردی عادی بیش نیستید دستخوش نومیدی شده بودید. اگر له و علیه، یکسان، شما را افسرده کند، هرگز روی خوشبختی را نخواهید دید. باید راه خویش برگزید و به آن همچنان دلبسته ماند. هرچند با شما همداستانم که مردان نابغه، بنا بر معمول، عجیب‌وغریب‌اند یا، بنا به مثل معروف، هیچ نابغه ای نتوان یافت که ذره ای هم شده دیوانگی در وجودش نباشد، مع هذا از آنان گزیری نیست. قرن هایی که نابغه نپرورند خوار شمرده می شوند. نوابغ در هر قومی باشند، شرف و فخر آن قوم خواهند بود؛ دیر یا زود، مجسمه های آنان را برپا خواهند داشت و ایشان را خادمان نوع بشر خواهند شمرد. به جناب وزیر والاجاهی که یاد کردید برنخورد، مرا گمان بر آن است که اگر دروغ بتواند دمی سودمند افتد، به ناچار فرجامش زیان بخش است، و برعکس، راستی به ناچار در پایان سود می رساند؛ گو آنکه شاید هم اکنون زیان به بار آورد. از آنجا وسوسۀ این استنتاج در من پدید می آید که نابغه ای که از یک اشتباه پرده برمی‌دارد یا حقیقتی سترگ را اعتبار می بخشد، همواره وجودی درخور احترام است. چه بسا که این وجود قربانی داوری های بی پایه و فدای قانون ها گردد؛ لیکن قانون بر دو گونه است: یکی قانون مقرون به عدل و کلیت مطلق؛ دیگری قانون های عجیب‌وغریبی که ضمانت اجرای خود را مدیون نابینایی خلق یا اقتضای حال و زمان اند. این گونه قانون ها گناهکاری را که به نقض آن ها دست زده باشد جز با ننگ و رسوایی گذرایی نمی آلایند، ننگ و فضاحتی که زمانه چون تف سربالا به روی خود دادرسان و ملت ها بازمی گرداند تا جاودانه بار خفت آن را به دوش کشند. از سقراط و دادرسی که شوکران به وی نوشانید کدام یک امروز ننگین و رسوایند؟»