کتاب از زمین تا ماه

کتاب از زمین تا ماه نوشتهٔ ژول ورن و ترجمهٔ ثمین نبی پور است. نشر افق این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این رمان جزو مجموعهٔ «رمان‌های جاویدان جهان» و برای نوجوانان و جوانان است.

درباره کتاب از زمین تا ماه

کتاب از زمین تا ماه که حاوی رمانی تخیلی برای نوجوانان و جوانان است، ۲۸ فصل دارد. این رمان به قلم ژول ورن، دربارهٔ جاه‌طلبی انسان و آرزوی دیرینه‌اش برای سفر به تنها قمر کرهٔ زمین است. «از زمین تا ماه»، جلد نخست از دوگانه‌ای است که بعدها به «سفر به ماه» معروف شد. جلد دیگرش، «سفری به دور ماه» نام دارد. این دو کتاب را از شاهکارهای بی‌بدیل ژول ورن و نشانهٔ ذهن خلاق و پیشروی او دانسته‌اند. این ترجمه از متن کامل و تطبیق با اصل فرانسوی توسط ثمین نبی پور انجام گرفته است. رمان «از زمین تا ماه» با نام کامل «از زمین تا ماه؛ سفری به طول ۹۷ ساعت و ۲۰ دقیقه» اثری علمی و تخیلی است که اولین‌بار در سال ۱۸۶۵ میلادی منتشر شد. در این کتاب، ماجرای گروهی از توپچی‌های جنگ‌های داخلی آمریکا مطرح می‌شود که پس از پایان این نبردها و اعلام یکپارچگی و صلح در آمریکا، خسته از بیکاری، دور هم جمع می‌شوند تا ماجراجویی دیگری را رقم بزنند. آ‌ن‌ها دست‌به‌کار تدارک سفری به کرهٔ ماه می‌شوند و همهٔ موارد سفر از جمله پرتابه یا موشک، باروت موردنیاز، نقطهٔ پرتاب و حضور انسان در این سفر را می‌سنجند. ژول وِرن که بسیاری او را «پدر ژانر علمی - تخیلی» در ادبیات می‌دانند، با دانش دقیق و تخیل بی‌پایان خود، تک‌به‌تکِ ابزار و شرایط را توصیف کرده است. تنوع شخصیت‌ها در رمان «از زمین تا ماه» یکی دیگر از جذابیت‌های این اثر است؛ شخصیت‌هایی که برای همیشه در کتاب‌های علمی - تخیلی ماندگار خواهند ماند. طنزِ خاص ژول ورن در این اثر هم مانند دیگر آثار او از جمله رمان «دور دنیا در هشتاد روز» خواننده را با خود همراه می‌کند. این تازه شروع ماجرایی است که در کتاب بعدی (یعنی «سفری به دور ماه») ادامه خواهد یافت. کتاب از زمین تا ماه از زمان انتشارش بارها مورد اقتباس قرار گرفته؛ چه به‌صورت اپرایی به همین نام اثر «ژاک اُفِنباخ» یا نخستین فیلم علمی تاریخ سینما اثر «ژرژ ملی‌یس». فیلم‌های دیگری نیز در انگلیس، فرانسه و آمریکا از روی این کتاب ساخته شده‌اند؛ حتی فضانوردان سفر تاریخی آپولو ۱۱ نیز به تأثیر این کتاب در دستاوردهای هوافضایی بشر اشاره کرده‌اند.

خواندن کتاب از زمین تا ماه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ نوجوانان و جوانان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ژول ورن

ژول ورن در سال ۱۸۲۸ در شهر نانت در فرانسه به دنیا آمد و در ۱۹۰۵ درگذشت. او یک رمان‌نویس مشهور است. ژول ورن ۸۰ رمان (یا داستان بلند) نوشته است؛ همچنین تعداد بسیاری کتاب عامه‌فهم مانند جغرافیای مصور فرانسه و مستعمراتش (۱۸۶۸)، تاریخ سفرهای بزرگ و جهانگردان بزرگ (۱۸۷۸)، کریستف کلمب (۱۸۸۳) را نوشت و حدود ۱۵ نمایش را به‌تنهایی یا با همکاری دیگران به روی صحنه برد. او نوشتن را با نگارش شعر و نمایشنامه آغاز کرد. در ۱۸۴۴ در دبیرستان نانت ثبت‌نام کرد و آنجا علوم بلاغت و فلسفه آموخت. پس از گرفتن دیپلم، در رشتۀ حقوق مشغول به تحصیل شد. او را می‌توان صنعتگری اعجاب‌انگیز در خلق داستان‌های خیالی، افسون‌گری با جذابیت‌های بی‌پایان و تا حدی مانند پیشگویی که قادر است عجیب‌ترین اختراعات علمی نیم‌قرن بعد (یا حتی یک قرن بعد) را پیش‌بینی کند، دانست. او انسان عصر خود بود؛ کسی که به اکتشافات علمی آن دوره علاقه‌مند بود و با دقت و وسواس آن‌ها را دنبال می‌کرد. شهرت این نویسنده به بیش از یک قرن می‌رسد؛ یعنی از سال‌های ۱۸۶۳ - ۱۸۶۵ که اولین رمان‌های مهمش به چاپ رسیدند؛ «پنج هفته در بالن» و «سفر به مرکز زمین» و «از زمین تا ماه». ژول ورن با کشتی‌های خود به سفر می‌رفت. در سال‌های ۱۸۸۶ - ۱۸۸۷، پس از یک اتفاق ناگوار که چیز زیادی از آن نمی‌دانیم، کشتی تفریحی خود را می‌فروشد و از زندگی آزاد و پرسفر خود دست می‌کشد. پس از این، او وقت خود را صرف امور شورای شهر می‌کند. سرانجام ژول ورن در ۲۴ مارس ۱۹۰۵، در خانه‌اش در آمیئن، پس از گذراندن یک زندگی پرفرازونشیب چشم از جهان فرو می‌بندد. نام بعضی دیگر از آثار ژول ورن را در فهرست زیر بخوانید:

«فرزندان ناخدا گرانت» (۱۸۶۷)، «بیست‌هزار فرسنگ زیر دریا» (۱۸۶۹)، «دور دنیا در هشتاد روز» (۱۸۷۳)، «جزیرۀ اسرارآمیز» (۱۸۷۴)، «میشل استروگف» (۱۸۷۶)، «هندوهای سیاه» (۱۸۷۷)، «ناخدای پانزده‌ساله» (۱۸۷۸)، «مصایب یک چینی در چین» (۱۸۷۹)، «پانصد میلیون بگوم» (۱۸۷۹)، «اشعۀ سبز» (۱۸۸۲)، «کرابان لجباز» (۱۸۸۳)، «مجمع‌الجزایر در آتش» (۱۸۸۴)، «ماتیاس سندورف» (۱۸۸۵)، «روبور فاتح» (۱۸۸۶)، «دو سال تعطیلات» (۱۸۸۸)، «کاخ کارپات‌ها» (۱۸۹۲)، «جزیرۀ پروانه‌دار» (۱۸۹۵)، «در برابر پرچم» (۱۸۹۶)، «اورنوک باشکوه» (۱۸۹۸)، «یک درام در لیونی» (۱۹۰۴) و «استاد جهان» (۱۹۰۴).

بخشی از کتاب از زمین تا ماه

«بیست‌ودوم نوامبر از راه رسیده بود؛ ده روز دیگر نوبتِ رهسپاری به ماه بود. فقط یک عملیات باقی مانده بود تا پایانِ شادِ ماجرا؛ عملیاتی ظریف و خطرساز که دقت بسیار می‌طلبید و کاپیتان نیکول بر شکست خوردنشْ سومین قسمت از شرط‌بندی‌اش را انجام داده بود. و این بخش چیزی نبود جز بارگذاری کولومباید و تزریق صدوهشتادویک تُن پنبهٔ توپ. نیکول فکر می‌کرد که کار کردن با این حجم بسیار زیاد پایروکسیلِ خطرآفرین، به احتمال قوی فاجعه خواهد آفرید؛ که البته پُر بیراه و بی‌منطق هم نمی‌گفت؛ اگر این مقدار عظیم از ماده‌ای قابل‌اشتعال یک‌جا جمع شود و تحت فشارِ وزن پرتابه قرار بگیرد، شعله‌ور شدنش امری اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

علاوه بر بی‌احتیاطی آمریکایی‌ها، خطرهای بسیاری نیز وجود داشت، اما باربیکن در قلبش برای موفقیت اراده کرده و تمام احتیاط‌های ممکن را در نظر گرفته بود. اول از همه اینکه برای انتقال پنبهٔ توپ به استونزهیل بسیار محتاطانه عمل می‌کرد. او دستور داد که مادهٔ مشتعل را در بسته‌بندی و حجم‌های کوچک که در جعبه‌هایی مهر و موم شده بود، به بالای تپه منتقل کنند. بسته‌ها را از شهر تامپا از طریق خط‌آهن باربیکن به اردوگاه آوردند و از آنجا، مردانی پابرهنه بسته‌ها را حمل می‌کردند و جرثقیل‌ها پنبه را از دهانهٔ کولومباید به پایین می‌فرستاند. به هیچ موتور بخاری اجازهٔ کارکردن نداد. به دستور باربیکن، تمام آتش‌ها تا شعاع دو کیلومتری از محل عملیات خاموش شد.

حتی در نوامبر، از کار کردن در هنگامِ روز ترس داشتند، مبادا تابش پرتوهای خورشید بر پنبه‌های توپ نتایجی اسفبار رقم بزند. نتیجه این شد که کارها را در شب پی بگیرند. فضا با استفاده از دستگاهِ نورساز خلائی رامکراف روشن می‌شد که نوری مصنوعی را به اعماق کولومباید می‌تاباند. بسته‌های خشابِ پنبهٔ انفجاری با نظم و ترتیب، در حالی کنار هم چیده می‌شدند که سیمی فلزی به‌عنوان نخ واصل عمل می‌کرد، با این هدف که ارتباطِ هم‌زمان آن‌ها با جرقهٔ الکتریکی را [هنگامِ انفجار] فراهم آورد؛ هدف نهایی؟ اشتعالِ یک‌بارهٔ پنبهٔ توپ برای شروع فرآیندِ شلیک.»