کتاب جان کلام

کتاب جان کلام نوشتهٔ گراهام گرین و ترجمهٔ پرتو اشراق است. انتشارات نیلوفر این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی رمانی به‌شدت تراژیک و شخصیت اصلی آن یک افسر پلیس است.

درباره کتاب جان کلام

کتاب جان کلام نوشتهٔ گراهام گرین است. زمان این رمانْ سال‌های جنگ جهانی دوم و مکان آن سواحل غربی آفریقاست. این رمان از زندگی «اسکوبی» یک افسر پلیس و معاون کمیسر می‌گوید؛ شخص منضبط و قانونمندی که با وجود همهٔ صلاحیت‌هایش، جانشین کمیسر نمی‌شود. فردی جوان‌تر از او به این موقعیت دست پیدا می‌کند. این موضوع همسر اسکوبی را بیشتر از خود او ناراحت می‌کند؛ چون او برای سفر به پول احتیاج دارد. اسکوبی با قرض‌گرفتن مبلغی قابل‌توجه همسر ترش‌روی خود را به سفر می‌فرستد. در غیاب همسر، بیوهٔ جوانی به نام «هلن» در دل اسکوبی جا باز می‌کند. همهٔ این اتفاقات جزئی اسکوبی را به‌سمت سرنوشتی شوم سوق می‌دهند. نویسنده با توصیفات دقیق و قلم توانایش به‌خوبی از عهدهٔ انتقال درد و رنج شخصیت اصلی کتاب برآمده است.

این رمان در سال ۱۹۴۸ منتشر شده است. در این اثر هم مانند دیگر آثار گرین، شاهد فضاهایی عجیب و درعین‌حال ملموس هستیم. معمولاً در آثار این نویسنده مسائلی همچون شکست و گناه و جوامعی پر از فساد روایت می‌شوند. در این کتاب هم افسری درستکار را می‌بینیم که بین خواسته‌هایش مردد مانده و تردیدهای او بخش اعظم این رمان را تشکیل داده‌اند.

خواندن کتاب جان کلام را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر انگلستان و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره گراهام گرین

گراهام گرین در ۲ اکتبر ۱۹۰۴ به دنیا آمد. او رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، منتقد ادبی و سینمایی و نویسندهٔ پرکار داستان‌های کوتاه انگلیسی بود. او نویسنده‌ای با اندیشۀ ضدآمریکایی بود و مدتی هم به کمونیسم گرایش داشت، اما از این ایدئولوژی دچار سرخوردگی شد و از آن بازگشت و دیگر به هیچ اندیشه سیاسی‌ای متمایل نشد. ماجراهای داستان‌های گرین، عمدتاً در متن وقایع سیاسی و اجتماعی قرن بیستم می‌گذرند. آثار گرین، طنز، ملال، اندوه، شاعرانگی، خیر و شر را با هم دارند. گرین، زیاد سفر می‌کرد تا بتواند زیستِ توده‌های دردکشیده را هم‌دلانه و هم‌دردانه تجربه کند. این تجربه‌ها و تجربه‌هایی چون تماشای خودکشی ۶ کارگر درمانده که در پرتگاه یک کانال دورافتاده، همه با همدیگر با دشنه خودکشی کرده بودند، روح بی‌آرام او را بی‌آرام‌تر می‌کرد.

این نویسنده را جمع اضداد می‌نامند؛ تضاد روح و رفتار او این بود که بسیار مرگ‌اندیش بود و درعین‌حال بسیار شوروشوق زندگی داشت. تضاد دیگر او این بود که فرهنگ را دست‌کم می‌گرفت، ولی کار فرهنگی خود را که البته فرهنگی نمی‌دانسـت و همهٔ آثارش را داستان‌های سادهٔ سرگرم‌کننـده به‌شمار می‌آورد، جدی می‌گرفت. او حتی در مصاحبه‌ای اقرار کرد که کلماتِ داستان‌های کوتاه یا بلندش را به‌دقت می‌شمرده است. گراهام گرین، در مصاحبه‌ای گفته است: «من می‌نویسم تا خودم تسکین یابم. تنها خواننده‌ام، خودم هستم.»

او ۶۴ کتاب، مشتمل بر ۲۸ داستان، ۸ نمایشنامه، ۵ فیلمنامه و ۲ «زندگی‌نامهٔ خودنوشت» نوشت؛ نخستین زندگی‌نامۀ او «نوعی زندگی» (۱۹۷۱) و دومی «راه‌های فرار» (۱۹۸۰) نام دارند؛ همچنین، از بیش از ۲ اثر او (بعضی فیلم‌نامه و بعضی داستان) برای تولید فیلم اقتباس شده است. جان فورد، کارگردان بزرگ امریکایی، فیلم «فراری» را با اقتباس از داستان «قدرت و جلال» ساخته است. گرین نه‌فقط در زندگی عادی و عرفی‌اش، بلکه در زندگی فکری‌اش هم اهل خطرکردن بود؛ گویی فقط بر لبهٔ پرتگاه بود که آرامش داشت.

گراهام گرین در ۳ آوریل ۱۹۹۱ درگذشت.

بخشی از کتاب جان کلام

«ویلسون در بالکن هتل بدفورد نشست. زانوهای بی‌مو و گلگونش را به‌زور میان نرده‌ها جای داد. یکشنبه بود و زنگ کلیسا مردم را به دعای صبحگاهی فرامی‌خواند. آن سوی خیابان باند، پشت پنجره‌های دبیرستان، دخترهای سیاهپوست با لباس ورزشی آبی سیر نشسته بودند و به کار تمام‌نشدنی فرزدن موهای تاب‌خورده‌ی خود مشغول بودند. ویلسون دستی به سبیل تازه‌دمیده‌اش کشید و در انتظار آوردن جین و لیمویش به رویا فرو رفت.»