کتاب خانم روشه، دلش خوشه

کتاب خانم روشه، دلش خوشه نوشتهٔ دن گاتمن و ترجمهٔ محبوبه نجف خانی و ویراستهٔ مژگان کلهر است و نشر افق آن را منتشر کرده است. این کتاب از مجموعهٔ ۲۱جلدی مدرسه عجیب و غریب است. در مدرسه عجیب و غریب برخلاف بیشتر مدرسه‌ها همهٔ اتفاقات حول محور بچه‌های مدرسه نیست. گاهی مدیر با حال مدرسه، آقای ناوال، گاهی مستخدم و گاهی هم معلم هنر، خانم فالکن دست به کارهایی می‌زنند که حتی به فکر بچه‌ها هم نمی‌رسد. نویسنده در هر قسمت از این مجموعه یکی از اتفاقات مدرسه را روایت می‌کند.

درباره کتاب خانم روشه، دلش خوشه

«اینجا چه‌خبر است؟ خانم روشه معلم زبان اسپانیایی، همه جای مدرسه گیاه دارواش آویزان کرده! از طرفی قرار است توی جشن بزرگ مدرسه آقای ناوال بابانوئل شود. نکند ای. جی باز هم دسته گل به آب بدهد و جشن را به هم بریزد؟»

در مدرسهٔ عجیب و غریب همه چیز درهم و برهم است. در این مدرسه، از یک طرف مدیر، معلم‌ها، خانم کتابدار و راننده اتوبوس مدرسه با آن‌هایی که می‌شناسیم فرق دارند و از طرف دیگر دانش‌آموزان.

ای. جی وروجک هم که داستان‎‌ها را تعریف می‌‎کند، هم از مدرسه بدش می‌آید و هم از دختر درس‌خوان و لوسی به اسم آندریا یانگ که همیشه خودش را برای معلم‌ها شیرین می‌کند.

اما انگار در این مدرسهٔ عجیب و غریب، مدیر و معلم‌ها بیشتر با شیطنت‌های ای.جی همراهی می‌کنند تا با شیرین‌کاری‌های آندریا!

خواندن کتاب خانم روشه، دلش خوشه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ نوجوانان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره دن گاتمن

دن گاتمن، نویسندهٔ امریکایی در مجموعه کتاب‌های مدرسه پرماجرا به زبانی ساده و طنزآمیز، ماجراهایی که در مدرسه برای ای جی اتفاق افتاده را بیان می‌کند. این مجموعه به زبانی ساده و شیرین نوشته شده و منتخب شورای کتاب کودک با رتبه چهار ستاره شده است.

دن گاتمن، نویسندهٔ امریکایی، متولد ۱۹۵۵ با نام کامل Daniel Edward Gutman سابقه نوشتن برای نشریات کودکان و حتی آموزش در دبستان‌ها را نیز دارد.

زبان داستان‌های گاتمن شادی‌آفرین و طنز است و با شوخی‌های کلامی بسیاری همراه است. به دلیل بیان شیوه‌های تدریس خلاق، خواندن آن برای آموزگاران بسیار جذاب و مفید است.

بخشی از کتاب خانم روشه، دلش خوشه

«مِ یَمو ای.جی، اُدیو لَ اِسکواِلا.

معنی‌اش به اسپانیایی می‌شود، "اسم من اِی. جِی است و از مدرسه خیلی بدم می‌آید".

خانم روشه این جمله را برایم ترجمه کرد. او در مدرسهٔ اِلا مِنتری معلم زبان اسپانیایی است.

وقتی توی راهرو داشتیم با بچه‌های کلاس به آزمایشگاه زبان می‌رفتیم گفتم: "قبول نیست. اصلاً چرا باید یک زبان ایگر یاد بگیرم؟"

آندریا یانگ گفت: ""ایگر" کلمه نیست، آرلو. تو حتی نمی‌توانی به زبان خودمان درست حرف بزنی."

آندریا همین دختری است که موهای فرفری قهوه‌ای دارد و توی کلاس ماست و فکر می‌کند عقل کل است و همه‌چیز را می‌داند. او همیشه من را با اسم اصلی‌ام صدا می‌کند، چون می‌داند که خیلی بدم می‌آید.

گفتم: "چرا، ایگر هم کلمه است."

ــــ نخیر، نیست.

ــــ چرا، هست.

مدتی همین‌طور من گفتم و او گفت. آندریا گفت که یک‌بار توی فرهنگ لغت دنبال کلمهٔ "ایگر" گشته و پیدا نکرده. آندریا احتمالاً توی دنیا تنها بچه‌ای است که روی میزش فرهنگ لغت می‌گذارد تا بتواند معنی کلمه‌ها را تویش پیدا کند و به همه پُز بدهد که چقدر چیز بلد است.

آندریا گفت: ""دیگر" کلمه است، نه "ایگر".

گفتم: "اِ، جدی؟ اگر "ایگر" کلمه نیست، پس چرا تو الان گفتی."

دماغ سوخته می‌خریم.

آندریا یک کلاه مسخره سرش گذاشته بود که خودش توی کلاس بافتنی بافته بود. آندریا برای همه چیز کلاس می‌رود. شاید برای "چطور روی اعصاب دیگران راه برویم" هم کلاس می‌رود، چون توی این کار حرف ندارد.

بعد از اینکه حدود صد میلیون کیلومتر راه رفتیم، بالاخره به آزمایشگاه زبان رسیدیم. چه اسم مسخره‌ای. آزمایشگاه‌ها باید لوله‌های آزمایش و دانشمندان دیوانه و آدم‌های گوژپشتی به اسم ایگور داشته باشند. آزمایشگاه زبان ما فقط یک اتاق قدیمی ساده است که ما تویش زبان اسپانیایی یاد می‌گیریم. این دیگر چه‌جورش است؟»