کتاب ایکیگای

کتاب ایکیگای؛ اسرار ژاپنی‌ها برای یک زندگی طولانی و شاد نوشتهٔ هکتور گارسیا و فرانسیس میرالس و ترجمهٔ شراره معصومی و ویراستهٔ افسانه رحیمیان است و انتشارات نسل نواندیش آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب ایکیگای

کتاب ایکیگای راهنمایی عملی است برای شادزیستن، خوب‌زیستن، زندگی در صلح و آرامش و قدرت و در یک‌کلام، کتابی است برای بهبود کیفیت زندگی.

کتابی است که به ما می‌آموزد اینجا و اکنون و شادمانه زندگی کنیم. 

اما ایکیگای دقیقاً چیست؟ چطور می‌شود آن را به دست آورد؟

ما هیچ‌وقت نتوانستیم بر این شگفتی خود غلبه کنیم که چطور این عمر تقریباً جاودانه دقیقاً در اوکیناوا، جایی عجیب در ژاپن که همهٔ ساکنانش عمر طولانی می‌کنند، شکل گرفته است، جایی که در پایان جنگ جهانی دوم دویست‌هزار نفر بی‌گناه جان خودشان را از دست دادند. به‌هرحال اهالی اوکیناوا براساس اصل icharibachode زندگی می‌کنند؛ اصطلاحی محلی به معنی «باهمه مثل یک برادر رفتار کن، حتی اگر قبلاً هیچ‌وقت آن‌ها را ندیده باشی.»

این اصل یکی از اسرار شادمانی اهالی اُگیمی است و به آن‌ها این احساس را می‌بخشد که عضوی از جامعه هستند. آن‌ها از همان اوان کودکی کار گروهی را تمرین می‌کنند و به‌این‌ترتیب به کمک کردن به یکدیگر عادت می‌کنند.

تقویت دوستی‌ها، غذای سبک، استراحت کافی، ورزش سبک و مرتب دلیل سلامتی آن‌هاست؛ اما در مرکز همهٔ این‌ها، لذت زندگی که الهام‌بخش مردمی است که بالای صد سال دارند و همچنان جشن تولد می‌گیرند و هرروزی را که می‌گذرانند گرامی می‌دارند، ایکیگای است.

هدف از نگارش این کتاب این است که اسرار ژاپنی‌هایی را که بیش از صد سال عمر دارند، در اختیار شما بگذاریم و ابزاری را در اختیار شما قرار بدهیم که ایکیگای خودتان را پیدا کنید؛ چون کسانی که ایکیگای خود را بیابند، همهٔ آنچه را که برای سفری لذت‌بخش و طولانی در طول زندگی خود لازم دارند، در اختیار خواهند داشت.

خواندن کتاب ایکیگای را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند عمر طولانی و باکیفیت داشته باشند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ایکیگای

«بعد از دو ساعت رانندگی در جادهٔ ناها، بالاخره می‌توانستیم دیگر نگران ترافیک نباشیم. سمت چپ ما دریا قرار داشت که در امتداد ساحل خالی کشیده شده و در سمت راست ما جنگل‌های کوهستانی اوکیناوا بود.

در مسیر ۵۸ که از ناگو می‌گذرد؛ جایی که آب جوی اُریون که مایهٔ مباهات اوکیناوا بود تولید می‌شود و در امتداد ساحل ادامه می‌یابد تا به اُگیمی می‌رسد. اینجا و آنجا چندتایی خانهٔ کوچک و مغازه در نوار باریکی که بین جادهٔ دامنهٔ کوه بود به چشم می‌خورد.

ما از چند دستهٔ کوچک خانه‌هایی که اینجاوآنجا پراکنده بودند گذشتیم و وارد شهر اُگیمی شدیم؛ اما به نظر می‌رسید که این شهر فاقد مرکز شهر باشد. بالاخره با هدایت جی‌پی‌اس مسیرمان را پیدا کردیم: مرکز حمایت و ارتقای زندگی بهتر، دقیقاً بعد از بزرگراه، در یک ساختمان سیمانیِ نه‌چندان جذاب قرار داشت.

ما از در پشتی مرکز، جایی که مردی به نام تایرا منتظرمان بود، وارد شدیم. کنار او زن ریزجثهٔ خوش‌رویی ایستاده بود که خودش را یوکی معرفی کرد. دو زن دیگر هم بلافاصله از پشت میزشان بلند شدند و ما را به اتاق کنفرانس راهنمایی کردند. آن‌ها از ما با یک فنجان چای سبز و چند شیکوواسا پذیرایی کردند.

تایرا که لباس رسمی پوشیده بود، روبه‌روی ما نشست و طرح جامع بزرگی را به همراه سه فهرست جلوی خودش باز کرد. فهرست‌ها شامل نام همهٔ ساکنان شهر بود که براساس سن و «مجمعی» که به آن تعلق داشتند یا موآی نام داشت، نوشته شده بود. تایرا اشاره کرد که موآی گروهی از مردم هستند که به یکدیگر کمک می‌کنند و این مشخصهٔ بارز اُگیمی است. موآی براساس هیچ هدف قراردادی‌ای سازمان‌دهی نشده و عملکرد آن بیشتر شبیه یک خانواده است. تایرا همچنین به ما گفت که در اُگیمی بیشتر کارها داوطلبانه انجام می‌شود تا در اِزای دریافت پول. همهٔ مردم با سعی و جدیت کار می‌کنند و دولت محلی به وظایف مقررشدهٔ خود می‌پردازد؛ به‌این‌ترتیب همه می‌توانند مفید باشند و احساس کنند بخشی از جامعه هستند.

اُگیمی قبل از کیپ هیدو، در شمالی‌ترین نقطهٔ بزرگ‌ترین جزیره در مجمع‌الجزایر اوکیناوا قرار دارد.

از روی قلهٔ یکی از کوه‌های اُگیمی می‌توانستیم همهٔ شهر را زیر پایمان ببینیم. تقریباً همه‌جا سبز بود و فقط سبزی جنگل یانبورا دیده می‌شد و ما را به شگفتی وامی‌داشت که جمعیت سه‌هزار و دویست نفرهٔ اُگیمی کجا پنهان شده‌اند. تعدادی خانه دیده می‌شد، اما این خانه‌ها در دسته‌های کوچکی نزدیک دریا یا در دره‌های کوچکی که به جاده دسترسی داشت پراکنده شده بودند.»