کتاب کمدی

کتاب کمدی نوشتهٔ ملوین مرچنت با ترجمهٔ فیروزه مهاجر در نشر مرکز چاپ شده است. این کتاب تلاش می‌کند به‌کمک گردآوردن داوری‌های انتقادی، تعریفی از کمدی ارائه دهد.

درباره کتاب کمدی

کمدی به‌عنوان یک نوع ادبی غالباً بار و پیامی نه کم‌اهمیت‌تر از تراژدی یا دیگر مقوله‌های ادبی همراه دارد.

کاوشی در ماهیت کمدی، از دیدگاهی متفاوت با روال رایج و پیرو سنتِ ارسطویی به بررسی آثار کمیک در ادبیات، تئاتر و سینما می‌پردازد. کمدی‌ها به ۲ مقوله‌ٔ عمده‌ٔ «آریستوفانی» و «شکسپیری» تقسیم می‌شوند و رابطه‌ٔ کمدی با زمینه‌های نزدیک به آن چون طنز و گروتسک و پوچی بررسی می‌شود. بخش مبسوطی از کتاب به موشکافی در رابطه‌ٔ کمدی و تراژدی می‌پردازد و نشان می‌دهد که کمدی اغلب در دل مضمون‌های تراژیک به اوج خود می‌رسد. 

عناوینی که در این کتاب بررسی می‌شوند عبارت‌اند از:

جایگاه کمدی، نظریه‌های روان‌شناختی، جهان عصر کلاسیک، وقفهٔ کمیک، هجر کمیک و تراژدی کمدی، آیین‌گرایی کمدی، برخی خویشاوندها، سنت‌های اریستوفانی و شکسپیری و متافیزیک کمدی 

کتاب کمدی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به پژوهش در ادبیات و هنر پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب کمدی

«ریشه‌های کمدی ــ و گاه صرفاً "کمیک" ــ در حالت‌های روانی و اسطوره‌وآیین جستجوشده و همچنین‌درگزارشهای "جامعه شناختی" که ادبیات کمیک را به این دلیل ارزشمند دانسته‌اند که بطریقی درمانگر است. احتمالا مفیدتر آن است که جستجوی خاستگاه‌ها را درست از همان جا آغاز کنیم که تعریف فرهنگ لغات شروع می‌شد: از آغاز کمدی کلاسیک و از نمایش هجایی؛ اما در طول پنجاه سال گذشته شروع از مبنای روانشناختی کمدی ــ نقل‌قول از فروید درباره خنده و از هنری برگسون درباره "جهان وارونه" ــ چنان رواجی یافته که گویا بد نباشد قبل از آنکه مسیری مفیدتر را در پیش گیریم این مانع را از سر راه برداریم.

معهذا می‌توانیم با اخطاری بجا آغاز کنیم. ال. سی. نایتز در «یادداشت‌هایی بر کمدی» خود به عیب کانونی بررسی روانشناسانه یک اسلوب ادبی، یعنی تعهد آن به تجرید و تعمیم در مقایسه با کار شایسته‌نقد که دنبال‌کردن مو شکافانه جزئیات است استناد می‌جوید. «وقتی پیوند بین کمدی و خنده ثابت فرض شود دیگر احتمالش نمی‌رود که ما دست به هیچ مشاهده‌ای که به عنوان نقد مفید باشد بزنیم. فقط باید فرمولی پیدا کنیم که خنده را توضیح بدهد، و آنوقت "راز" جانسن و رابله، چاوسر و فیلدینگ جین استین و جویس را در می‌یابیم ... هیچ( راه‌حلی برای مسئله خنده)باعث نمی‌شود که ما چون خواننده‌های حساس‌تری برای آثار مولیر هستیم بهتر شویم» (ص. ۲۲۷) با اینحال در هر سمپوزیومی درباره کمدی جستجوی چنین فرمولی ادامه دارد و برخی نتایج حاصله باید بررسی شوند، حتی اگر فقط برای تصدیق این باشد که نقد را بن‌بست می‌کشانند.

ما می‌توانیم با کمی روانشناسی غیرمستقیم، بکر، بجا و غیرتخصصی شروع کنیم. مک سنت (و چه کسی در ابراز رأیی جدی محق‌تر از او؟) به یک اصل عملی معتقد بود و آن اینکه: «شوخی زندگی نزول شأن انسان است.» بنا به عدم تجانسی بجا، مک سنت و یکی از برجسته‌ترین متخصصان الهیات غرب، نیبوهر، را در حال کاوش قلمرو ذهنی نزدیک به‌هم می‌یابیم»