کتاب برهنگی ها

کتاب برهنگی ها نوشتهٔ جورجو آگامبن و ترجمهٔ ماهرخ آخوند است و انتشارات شوند آن را منتشر کرده است. این کتاب مجموعه‌ای است از مقالات و نوشته‌های پر مایهٔ جورجو آگامبن، فیلسوف معاصر ایتالیایی که برخی از مهم‌ترین دغدغه‌های فلسفی و الهیاتی او را نشان می‌دهد.

درباره کتاب برهنگی ها

کتاب برهنگی ها هزارتویی است از مقالات و سمینارهای جورجو آگامبن، فیلسوف و الهی‌دانِ ایتالیایی که گرچه در نگاه اول مجزا و متمایز از یکدیگر به نظر می‌رسند، به مسیر پرپیچ و خمی می‌مانند که باید پشت سر گذاشته شوند تا خواننده را به مقصد نهایی، به آن ملتقایی که «برهنگی» نام نهاده، برسانند. سبک زندگی‌ای که از اندیشه برمی‌خیزد و به اندیشه بازمی‌گردد؛ مقوله‌ای که امروزه بیش از مقولات دیگر به دستِ فراموشی سپرده شده است. «برهنگی‌ها» نه‌تنها به عنوانِ فصل هفتم این کتاب اشاره دارد، بلکه به معنای افشای آن رازهایی است که بر ما نهفته مانده‌اند و به طفلی می‌مانند که دریاچهٔ زمان، وی را در گهوارهٔ دین و تاریخ حمل کرده و به حال حاضر رسانده و با این حال دستی برای بازگرفتن و تربیت آن دراز نشده است. آگامبن در این مجموعه، ما را با خود همراه می‌کند تا مگر فکری به حال آن طفل ازدست‌رفته کنیم.

در پایان کتاب، مقاله‌داستانی با عنوان «تئاتر خیمه‌شب‌بازی» ضمیمه شده تا خواننده، امکانِ دسترسی کامل به محتوای گفتار آگامبن در فصل آخر را پیدا کند. 

خواندن کتاب برهنگی ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ فلسفه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب برهنگی ها

«پیامبران از همان سرآغاز و زودتر از آن‌چه انتظار می‌رفت، از تاریخ غرب محو شده‌اند. اگر حقیقت داشته باشد که دین یهود بدون شخصیت نبی۱ قابل فهم نیست، و اگر اقوال و آثار پیامبرانه، به هر معنا، جایگاهی اساسی را در کتاب مقدس به خود اختصاص داده باشند، مسلماً این نیز حقیقت دارد که از همان آغاز و همواره، در یهودیت نیروهایی در کار بوده‌اند که قصد محدودسازی و تعیین چارچوب فعالیت و دورهٔ زمانی نبوت را داشته‌اند. بدین ترتیب، سنت خاخامی، میل به انحصار نبوت به آن گذشتهٔ ایده‌آلی را دارد که با نابودی معبد نخستین در سال ۵۸۷ قبل از میلاد، به پایان رسید. طبق آموزهٔ خاخام‌ها، گرچه «پس از مرگ آخرین پیامبران - حَجی، زکریا و مَلَکی - روح مقدس از اسرائیل عزیمت کرد، وحی، همچنان از طریق بات کُل (اصطلاحاً به معنای دخترِ ندا و عبارت است از سنت شفاهی تورات و همین‌طور شرح و تفسیر آن)، به نزول ادامه می‌داد». مسیحیت نیز به همین شکل، به عملکرد ضروری رسالت پی می‌بَرد و در واقع، پیوند میان عهد قدیم و جدید را بر بنیانی پیامبرانه قرار می‌دهد. با این حال، از آن‌جا که مسیح بر زمین ظهور کرده و وعدهٔ داده شده را محقق می‌ساخت، دیگر نیازی به وجود پیامبر دیده نمی‌شد و از این رو سن پل، سن پیتر و دیگر یاران این‌ها، خود را تحت عنوان رسول معرفی کرده بودند (به معنای «کسانی که پیشاپیش فرستاده شده‌اند»)، و نه هرگز تحت عنوان پیامبر. به همین دلیل، در سنت مسیحیت، راست‌کیشان به آنان که ادعای پیامبری دارند، مگر به سوءظن و بدگمانی نگاه نمی‌کنند. با توجه به آن‌چه گفته شد، آنان که می‌خواهند خود را به‌نحوی به پیامبری مرتبط سازند، فقط می‌توانند به‌واسطهٔ تفسیر متون مقدس، مطالعهٔ آن‌ها به شیوه‌ای جدید یا بازگرداندنِ معنای اصیلِ ازدست‌رفتهٔ آن‌ها، به مقصود خود برسند. در یهودیت نیز همچون مسیحیت، هرمنوتیک، جایگزین پیامبرگرایی شده است و تنها در قالب تفسیر است که می‌توان (وظیفه) رسالت را عملی ساخت.

بدیهی است که پیامبر به‌کلی از فرهنگ غرب ناپدید نشده است. او جسته‌گریخته، تحت نقاب‌های متعدد، حتی شاید خارج از حوزهٔ هرمنوتیکی که اغلب تحت لوای آن، به شایستگی فهمیده شده، به کوشش خود ادامه می‌دهد. و از همین رو اَبی واربرگ، نیچه و جیکوب برکهارت را تحت عنوان دو نوع متضاد از نبی دسته‌بندی می‌کند: اولی به سوی آینده هدایت می‌کند و دومی به سوی گذشته. میشل فوکو نیز در سخنرانیِ فوریهٔ سال ۱۹۸۴ در کالج فرانسه، میان چهار شخصیت حق‌گو در جهان باستان تمایز قائل می‌شود: پیامبر، حکیم، استاد فن، سخنگوی آزاد. وی، طی سخنانی که در ادامه بیان می‌کند، در تاریخ فلسفهٔ مدرن، به جستجوی ردپای اعقاب این حق‌گویان می‌پردازد. با این حال، این مسئله همچنان مطرح باقی می‌ماند که در مجموع، هیچ‌کس امروزه در صورت ادعای مقام پیامبری، سرِ راحت بر زمین نخواهد گذاشت.»