کتاب توبه شکن

کتاب توبه شکن نوشتهٔ زهرا قاسم‌زاده (گیسو) است. انتشارات شقایق این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این رمان داستان دختری را که تابوشکنی می‌کند و قصهٔ مردی را که توبه‌شکنی می‌کند، روایت کرده است.

درباره کتاب توبه شکن

رمان توبه شکن داستان تضادها و پارادوکس‌ها است.

این رمان ۲ خانواده را نشان می‌دهد که از نظر مالی، فرهنگی، مذهبی و اجتماعی تفاوت‌های بسیاری با یکدیگر دارند. یکی از این خانواده‌ها در خانهٔ سنتی «حاج آسدمیرزا» زندگی می‌کنند و خانوادهٔ دیگر، با جوی متشنج و مسموم، در خانهٔ «تیمور» و «تاج‌ملوک».

موضوع این رمان، عشقی است که میان یک پسر دارا و دختری فقیر رخ داده است.

نویسندهٔ این کتاب، زهرا قاسم‌زاده (گیسو)، توالی زمانی اتفاقات گذشته را به هم ریخته است.

دیالوگ‌های این رمان نقشی کلیدی برای تیپ‌سازی شخصیت‌ها دارند.

این رمان ایرانی در ۴۹ فصل نوشته شده است.

خواندن کتاب توبه شکن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب توبه شکن

«مادرش راست می‌گفت!

می‌گفت "وقتی که می‌خندی مادر، آنچنان در چشم همه؛ پر لعل و شکر قهقهه نزن، خنده‌هایت را بلند نکن! مبادا که آوازه خوشی‌هایت به گوش بخیلان برسد، مبادا که جار بزنی و همان بشود شعلهٔ دامانت! آن‌وقت است که آتشش پیچک می‌شود و دم به دم می‌پیچد دور تنت و عقب می‌کشند! همان‌ها که دیده و شنیده‌اند! گفته بود و کاش که گاهی گوش‌ها، در و دروازه نمی‌شدند!"

روزهایش مثل برق و باد می‌گذرد. در میان دعواهای گه‌گاهش با معین، گاهی تردید می‌کند. می‌ترسد از این تصمیم آنی که هرچه بود پشتش عشق خودش بود و داشتن معینش!

به جای دل و قلوه گرفتن بیشتر بحث می‌کنند، معین حرف زور می‌زند و مجبورش می‌کند به جای شال پوشیدن‌های شل و ولش، روسری و یا حتی مقنعه بپوشد! حالش بهم می‌خورد!

از آن مقنعه‌ای که به زور می‌پوشد تا آن زندگی که اگر قرار بود اولش این باشد، آخر آخرش چه می‌شد؟

تردید تمام جانش را شب و روز می‌خورد و معین مدام اجبار می‌کند و پس از آن هم، معذرت خواهی! با یک بغل کشیدن به رسم خودش و یک بوسه و شاخه‌گل و یا حتی یک هدیه، سعی دارد تمامش کند و نمی‌شد! برای قاصدک به این آسانی همه‌چیز تمام نمی‌شد. آن نعره‌هایی که معین بر سرش می‌زند را از یاد نمی‌برد! گناهکار بود درست، اما معین این را پذیرفته و جلو آمده بود! هیچ قرار نبود تا آخر زندگی این‌طور بر سرش بکوبد و به خاطر گذشته‌اش یک ریز اجبارش کند!

ـ با این ریخت از این در پا گذاشتی بیرون، به امام حسین که قلماتو می‌شکنم...

محمدمتین نچی می‌کند و دست معین را می‌کشد.

ـ تمومش کن معین!

و قاصدک نگاهش با چشمانی که پر از حسرت و افسوس است، خیره معین! مُرده بود معین قبلی! مُرده بود!

او دستش را از دست برادرش می‌کشد و سر می‌کشد به سمت قاصدک و انگشت اشاره‌اش را در هوا و جلوی او تکان می‌دهد.

ـ یا میری مث آدم حسابیا یه چی تنت می‌کنی ریختتو درست و حسابی ببینم، یا می‌شم اونی که نباس بشم!

ـ لباسام چشه مگه؟ چیش عوض شده؟ همیشه همین بودم من! معین بسه هرچی گفتی و گفتم چشم! گفتی آرایشتو کم کن، کم کردم. گفتی مو رنگ نکن دیگه، نکردم! گفتی شال سر نکن، نکردم! گفتی با خودم بیرون برو، نگو نخند، نکردم! ولی این رسمش نیس معین! من اینی که تو داری زور می‌کنی نبودم! یادته؟ من از روز اول همین بودم! همین!

و به سرتا پا و لباس‌هایش اشاره می‌کند! چشمانش، چانه‌اش و تنش همه می‌لرزند و در چشم مشکی مرد کنار معین می‌نشیند!

ـ از روز اول بد کردم که هیچی بهت نگفتم و از اون ناکجا آباد سر در آوردی! از روز اول باید با هر غلطی که می‌کردی می‌زدم گوشت می‌نشوندمت سرجات!

قاصدک پوزخند می‌زند و سری تکان می‌دهد.

ـ نه که تو هم آسه رفتی و آسه اومدی! من‌و تا دم مرگ بردن، تو چی؟! تو رو هم با زور و کتک بردن!؟

قدمی نزدیکش می‌شود و می‌زند تخت سینه ستبر معین. تن سنگینش قدمی به عقب می‌رود و قاصدک داد می‌زند:

ـ هان!؟ بگو! پسر کدوم پیغمبری؟! می‌خوای برم اون دختره آویز قبل منو بیارم برامون بگه؟ بگه از گل کاریات!؟ کم خوابیدی با این و اون؟ اگه کمتر از من نبوده، قد من گند زدی خودت!

فک معین قفل می‌شود و برجسته! خیز می‌گیرد که به سمت قاصدک حمله کند و متین دستش را می‌کشد، به عقب هلش می‌دهد.

ـ بس کنین دیگه!

نگاهی به هردویشان می‌کند و صدا بالا می‌برد.

ـ دم عقدتون به جای خوشیتونه؟ چی گیرتون میاد از این داد و بیداد کردنا؟! نمی‌تونین ادامه بدین تموم کنین! زورتون نکردم که هی راه به راه به‌هم بپرین و تن و بدن اون مادر بیچاره رو بلرزونین! نمی‌تونین، ادامه ندین! نمی‌تونین اعتماد کنین، نکنین! واسه چی من می‌گم الان موقع عقد نیس هی اخم و تخم می‌کنین!؟ واسه چی عقد بگیرین؟ واسه ادامه دادن این آبروریزیا؟!

سر هر دو زیر می‌افتد و معین پوفی می‌کند و دستی از روی ته ریشش تا پشت موها و سرش می‌کشد. و محمدمتین ادامه می‌دهد:

ـ دلیلتون چیه واسه عقد؟ کدوم وجه قابل قبولی دارین که ببینن و بگن اینا واسه‌ش ازدواج کردن!؟ با کدوم وجه مناسب می‌خواین برین زیر یه سقف؟!

معین چشمی روی هم می‌فشارد و نفسی بیرون می‌دهد.

ـ داداش...»