کتاب نه ده

کتاب نه ده نوشتۀ حسین قدیانی است. انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی این کتاب را منتشر کرده است. این اثر، دل‌نوشته‌های حسین قدیانی در قطعۀ ۲۶ را دربر دارد.

درباره کتاب نه ده

کتاب نه ده مجموعه‌ای از جستارهای حسین قدیانی با درون‌مایه‌هایی سیاسی-اجتماعی است.

خواندن کتاب نه ده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران جستار و دل‌نوشته‌های سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نه ده

«واقعاً به بحث دیگری نیاز است برای رسیدن به این فهم؟! آن حرکت عاری از تدبیر و سراسر تقصیر موسوی بر همگان ثابت کرد که «تقلب اسم رمز آشوب» و بهانه‌ای است برای تحرکات بعدی علیه اصل نظام و خوش‌بختانه پیاده‌روهای فتنه خیلی زود قصد اصلی خود را با شعار «انتخابات بهانه است؛ اصل نظام نشانه است» لو دادند! این شعار، شعار بسیار مهمی است برای فهم مضاعف کم و کیف حوادث هشتاد و اشک! «انتخابات بهانه است» یعنی حتی در نظر خود آقایان و دنباله‌هایشان نیز جمهوری اسلامی اهل تقلب در آرای مردم نیست؛ که اگر بود، قبل و بعد از احمدی‌نژاد، خاتمی و روحانی در این کشور رئیس‌جمهور نمی‌شدند. ما در ۸۸ اما نه از رأی منتخب اکثریت، بلکه فی‌الواقع از ۴۰ میلیون رأی در یک حماسه‌ی بی‌مانند حضور ۸۵ درصدی دفاع کردیم! از رکوردشکنی ملت بصیر ایران دفاع کردیم! از «مردم‌سالاری دینی» دفاع کردیم! از انتخابات دفاع کردیم! و حتی از دموکراسی و لزوم پایبندی به قواعد آن دفاع کردیم! یک‌سو خواهان ابطال انتخابات بودند و ما اما حتم داشتیم که اگر ۸۸ تسلیم دیکتاتوری و حرف زور جماعت شویم، دیگر نمی‌توان در این کشور انتخابات برگزار کرد. القصه! با وجود آنکه موسوی در همان روز ۲۲ خرداد ۸۸ باطن مملو از توهم خود را روی دایره ریخت و نشان داد که برای دعوا آمده، نه انتخابات؛ اما ۲۹ خرداد همان سال یعنی در شرایطی که چند نفری از هموطنان‌مان حتی روی اوهام آقایان جان نیز باخته بودند، سیدعلی خامنه‌ای در قامت رهبری خیرخواه و مصلحی ناصح، باز هم موسوی و کروبی را «برادر» خطاب کرد! و از درِ پند و اندرز وارد شد! و در اوج خوش‌قلبی که از خصوصیات یک رهبر دینی، اخلاقی، انسانی و اسلامی است و از ویژگی‌های یک پدر رئوف، همه‌ی آن ۴ نامزد را نامزدهای درون خانه و خانوادۀ نظام خواند و همگان را تنها و تنها دعوت به یک مهم کرد؛ قانون! که اگر اعتراضی دارید، از راه قانون بروید! در آن خطبۀ تاریخی، حضرت آقا از تذکر بلکه دستور چند روز پیش‌شان به شورای نگهبان خبر دادند که اولاً اعتراض‌ها شنیده شود و ثانیاً منتخبی از صندوق‌ها با حضور نمایندگان نامزدها بازشماری شود.

موسوی و کروبی اما راهی جز آشوب و هرج‌ومرج نرفتند! با این همه، رهبر انقلاب، نمایش‌های خیابانی را چه از طرف رأی‌دهندگان به فرد پیروز و چه آن دیگران، نافی اصل انتخابات خواندند و در حکیمانه‌ترین پرسش ممکن پرسیدند؛ «اصلاً انتخابات برای چیست؟!» اگر قرار بر اردوکشی‌های خیابانی است و اگر قرار است رئیس‌جمهور با مشت و لگد و عِده و عُده در کف خیابان مشخص شود، اصلاً چرا انتخابات برگزار می‌کنیم؟! آری! ۸۸ دعوای بربریت و مدنیت بود! ۴ سال پس از ۸۸ یعنی در سال ۹۲ حسن روحانی با کمترین اختلاف ممکن رئیس‌جمهور شد و باز ۴ سال بعد از ۹۲ رقیب روحانی توانست بیش از ۱۶ میلیون رأی واقعاً خیره‌کننده کسب کند اما نه شیشه‌ی بانکی شکست و نه سطل‌زباله‌ای به آتش کشیده شد! گمانم اما هیچ چیز از «۹ دی ۸۸» نفهمیده‌ایم، مگر آنکه هر ۲ خطبه‌ی اول و دوم «۲۹ خرداد ۸۸» را بارها و بارها مرور کنیم.»

***

«غلط کردید بیشمارید!

... نه، آب لازم نبود؛ به اندازه کافی شسته بود باران، مزار یاران را. «به لاله در خون خفته»، اگر دعای مادران شهدا نباشد باران نمی‌آید. خدا جای حقی نشسته است؛ تونل توحید را دیدم؛ زیباست اما شیفتگان خدمت هر از چندی یک دفاعی هم از ولایت کنند راه دوری نمی‌رود.

خدایا! خدایا! تا انقلاب مهدی، خمینی را که نگه نداشتی اما از نهضت خمینی محافظت بفرما.»